Κυτταρική Λαχτάρα 1 - Τεχνογνωσία 2

H ιστορία του ποδοσφαίρου μπορεί να έγραψε ότι η Μίλαν πήρε το έβδομο πρωταθλητριών της, αλλά η ιστορία της πόλης θα γράψει ότι τον Μάιο του επτά η Αθήνα είχε μια στενή επαφή τρίτου τύπου με το φαινόμενο «Λίβερπουλ». Ίσως μια μέρα ξεχάσουμε ποιός πήρε το κύπελλο, αλλά πώς να ξεχάσουμε ότι στον τελικό έπαιξε η Λίβερπουλ; Πώς;
Καταρχήν θα το θυμάται η μύτη μας. Η πόλη νοτίστηκε τόσο με μπύρα, που η μπυρίλα διαπότισε κάθε πόρο του δέρματός της. Οι οπαδοί έφυγαν, αλλά η μπυρίλα δεν θα φύγει ποτέ. Πάντα θα μένουν μικρές γωνιές όπου η όσφρησή μας θα συναντά τα ανεξίτηλα αποτυπώματα των Λιβερπούλιανς.

Ντύνομαι στα κόκκινα - πίνω μπύρες - μεθάω - τραγουδάω συνθήματα· δεν ξέρω τι κάνω στην κανονική ζωή μου, αλλά είτε εργάτης είμαι είτε μεγαλοστέλεχος, το πιθανότερο είναι ότι όλο αυτό το σκηνικό είναι η πραγματική κανονική ζωή μου· δεν είμαι ένας υπάλληλος γραφείου, που στην ερώτηση «Τι ομάδα είσαι;» απαντά «Λίβερπουλ», αλλά μάλλον ένας οπαδός της Λίβερπουλ που κάνει και μια δουλειά για να ζήσει· σημασία έχει ότι είμαι Λίβερπουλ: αυτό με οριοθετεί, αυτό με χαρακτηρίζει και όχι το επάγγελμά μου.

Ντύνομαι στα κόκκινα - πίνω μπύρες - μεθάω - τραγουδάω συνθήματα· δεν είμαι τόσο ο Τζων ή ο Φιλ όσο ένας οπαδός της Λίβερπουλ· έχω φορέσει τη στολή μου, το κεφάλι μου έχει έρθει στη σωστή του θέση, μπαίνω στο γήπεδο, είναι όλο κόκκινο, εδώ είμαι, εδώ ανήκω, εδώ έχει μεγαλείο και είμαι τμήμα του, είμαι κομμάτι μεγαλείου, είμαι μέρος της φωνής προς τον ουρανό, έχω ιστορία, έχω μνήμες, γράφω ιστορία, είμαι εδώ, ήμουν εκεί, πάντα ήμουν εδώ, ποτέ δεν θα βαδίζεις μόνη σου, ποτέ.

Δεν υπήρχε ουδέτερος χθες που να μπει στο γήπεδο και να συνεχίσει να είναι ουδέτερος. Μπροστά στο θρησκευτικό φαινόμενο της εξέδρας της Λίβερπουλ, το χτυπητό κοντράστ των Μιλανέζων, που με τον ξενέρωτο ύμνο τους, τις αλήστου μνήμης πλαστικές μπανάνες και την όλη φλώρικη οπαδική τους διαγωγή, έμοιαζαν με ανθρώπους που ήρθαν να παρακολουθήσουν παράσταση, να χαρούν εντός πλαισίου σε περίπτωση νίκης και μετά να επιστρέψουν στην πατρίδα για τζελάτι και έρωτα ραματζότι.

Η ορμή με την οποία εισέβαλαν στη ζωή μας οι οπαδοί της αντικατοπτρίστηκε και στο παιχνίδι της Λίβερπουλ. Ορμή σκέτη, ορμή χωρίς ποιότητα. Μια ομάδα με κυτταρική λαχτάρα πρωταθλητισμού απέναντι σε μια ομάδα με τεχνογνωσία πρωταθλητισμού. Εν αντιθέσει με τους τιφόζι τους, τα γεροντοπαλίκαρα της Μίλαν δεν ξέρουν τι θα πει κορεσμός. Ανατρέποντας τα δεδομένα του σύγχρονου ποδοσφαίρου η Μίλαν παραμένει οικογένεια, μια οικογένεια ευπατρίδων, όπου πας παιδάκι και στα 40 σου σηκώνεις ακόμη κούπες. Κι αν είναι τελικά για κάτι υπόλογος ο Μουρίνιο είναι για το ότι έχει κάνει τριάντα μεταγραφές, που και οι τριάντα μαζί αξίζουν όσο ο αριστερός όρχις του Κακά. Γραφικός - ξεγραφικός, ο Μπερλουσκόνι έχει φτιάξει έναν οργανισμό που δεν χορταίνει να κερδίζει. Αν, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο συμβαίνει και στο μπάσκετ του Παναθηναϊκού, τελικά οι γραφικοί ιδιοκτήτες μπορεί να είναι και υπερεπιτυχημένοι ιδιοκτήτες.

Συγχαρητήρια Μίλαν, αλλά αν ο Κακά ανήκει στον Ιησού, για τους τύπους με τα κόκκινα Ιησούς και Μωάμεθ είναι η ομάδα με τα κόκκινα.