Το όνειρο της αρτιμέλειας

(Η εικόνα και η αιτία για το ποστ, από τη χθεσινή στήλη του Χρήστου Μιχαηλίδη).

Δυο κατάρες με καρφώνουνε στη γη.
Δυο κατάρες μoυ ορίζουνε το είναι.
Ποιος μου κάρφωσε στα άκρα πόδια;
Ποιος μου πρόσθεσε αυτές τις τερατώδεις αποφύσεις;
Ποιος με έχει κάνει τέρας;
Ονειρεύομαι και είμαι εγώ και μόνο εγώ,
χωρίς αυτά που με σκλαβώνουν,
χωρίς αυτά που με διαστρέφουν,

χωρίς αυτά που με εξαμβλώνουν.
Σε κάθε όνειρο το σώμα μου φτάνει

εκεί που θέλει η ψυχή μου.
Σε κάθε όνειρο ξαναγίνομαι ο εαυτός μου,

αυτή που έπρεπε να είμαι, μα δεν είμαι:
Ακέραια.

Αρτιμελής.

Όμορφη.

Υγιής.

Άνθρωπος σωστός.
Κάθε βράδυ είμαι όση θέλω να είμαι,
αλλά το πρώτο πράγμα που νιώθω κάθε πρωί

είναι η φριχτή συνθήκη της ύπαρξης,
είναι αυτά τα πλοκάμια που με τραβούν

και παρά φύση με μακραίνουν.
Κάθε πρωί ξυπνάω από το όνειρο της αρμονίας

για να μπω στον εφιάλτη των ποδιών:

να τα κινήσω, να τα ακουμπήσω κάτω,

για ν' αρχίσουν ξανά να με κινούν αυτά,

κάνοντάς με πάλι μαριονέτα τους.

Περπατάω,

στέκομαι,

υπάρχω

και απεχθάνομαι αυτό που είμαι,
αυτό που με αναγκάζουν να είμαι,
αυτό που δεν είμαι,

αυτό που δεν ήμουνα ποτέ.

Να κοπώ.
Απ' ό,τι δεν με συνιστά να κοπώ,

ώστε το σώμα μου κι εγώ

να γίνουμε επιτέλους ένα,

ώστε να είμαι εκείνη που εγώ επιθυμώ

κι όχι εκείνη που μου επέβαλαν

κανόνες ξένοι σε μένα,

ξένοι

όσο τα δυο μου σφηνωμένα αναθέματα.