Μέσα σ' ένα Ποταμόπλοιο

Και φυσικά, όταν τα πράγματα χάνουν το βάρος τους αρχίζουν να αιωρούνται σαν σε διαστημόπλοιο. Λαγοκοιμάσαι; Όχι, ποτέ. Κοιμάσαι πάντοτε συνειδητά και βαθύτατα, προσπαθώντας να φτάσεις όσο πιο κάτω κι όσο πιο μέσα γίνεται. Είναι μετά, όταν ξυπνάς, που ξυπνάς το ξύπνιο του λαγού και παραμένεις λαγοξυπνητός, με το ένα μάτι στον κόσμο και το άλλο στον κόσμο του μυαλού σου, μέχρι επιτέλους να ξανακλείσεις τα μάτια και να επιστρέψεις στον μόνο πραγματικό κόσμο.

Και φυσικά, όταν τα πράγματα χάνουν το βάρος τους, όταν αποσυναρμολογείται ό,τι σε περιβάλλει κι εσύ μαζί, όταν επανασυναρμολογείς τις αρθρώσεις σου όσο πιο χαλαρά γίνεται, όσο πιο χύμα γίνεται, όσο πιο άυλα γίνεται, όταν η βαρύτητα όσων ποζάρουν για σημαντικά χάνει οριστικά (με απόδοση 4,50, μονό αποδεκτό), τότε σου φαίνεται φυσικό και αυτονόητο το γεγονός ότι μπορείς στα σύννεφα που πετάς να 'χεις και συ μπαρμπουτάδικο, παίζοντας ζάρια με τον Θεό και θύοντας στο ενδεχόμενο να κάτσει το ζάρι έτσι ή αλλιώς, αφού όταν το ζάρι κάτσει όπως και να κάτσει είναι πια πολύ αργά, όλα έχουν τελειώσει, όλες οι απαντήσεις έχουν δοθεί, όλα τα μυστήρια λυθεί, και ένας κόσμος χωρίς μυστήρια, χωρίς αβεβαιότητες, χωρίς την έξαψη του τζόγου, χωρίς την παράδοση στο ιδιοσυγκρασιακό πάθος του καθενός, χωρίς αμαρτία, χωρίς χάσιμο, είναι ένας κόσμος που δύσκολα θα βρεις μέσα του αγωνία κι ελπίδα για λύτρωση.

Άλλοι σφίγγουν κι αγωνίζονται, άλλοι χύνονται κι αγωνιούν.

Μ' αγωνίες κατακτάμε τους μετεωρισμούς μας.