Πέμπτη, Οκτωβρίου 20, 2005

little games

Bρισκόμαστε στο πιθανότατα ιστορικότερο δωμάτιο στην ιστορία του κινηματογράφου, στο δωμάτιο με τις μισάνοιχτες γρίλιες του Ντον Κορλεόνε. Βρισκόμαστε στον δεύτερο "Νονό" και τώρα Ντον Κορλεόνε είναι ο Μάικλ, δηλαδή ο Πατσίνο. Μαζί του στο δωμάτιο ένας διεφθαρμένος γερουσιαστής. Ο γερουσιαστής είναι Αγγλοσάξωνας και βγάζει έναν δεκάρικο κατά των βρωμοϊταλών που υποδύονται τους καθαρούς Αμερικανούς και λερώνουν την όμορφη χώρα του. Ο Μάικλ του απαντάει: "We 're both part of the same hypocrisy. But never think it applies to my family". Είμαστε εξίσου υποκριτές, αλλά μην πιάνεις στο στόμα σου την οικογένειά μου. Η οικογένειά μου είναι αμόλυντη, είναι εκτός του δικού μας χώρου. Ο γερουσιαστής του απαντά: "Αll right, all right. Some people have to play little games. You play yours".
Yπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τα ζωτικά τους ψεύδη, άνθρωποι που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Ο Μάικλ λέει στον εαυτό του ότι η οικογένειά του μπορεί να μείνει ανεπηρέαστη από το έγκλημα που πνίγει τη δική του ζωή. Όσοι έχετε δει την ταινία θυμάστε πόσο ανεπηρέαστη έμεινε. Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να παίζουν τα παιχνιδάκια τους για να νοιώθουν ασφαλείς, άνθρωποι που προτιμούν τη δική τους εκδοχή της αλήθειας από αυτήν που δείχνει ο καθρέφτης, υπάρχουν από την άλλη και άνθρωποι συναισθηματικά ηλίθιοι. Άνθρωποι που τοποθετούν βίαια και απρόσκλητα καθρέφτες μπροστά στους άλλους. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Μπορεί και οι καθρέφτες που τοποθετούν να είναι παραμορφωτικοί. Η δεύτερη αυτή κατηγορία ανθρώπων αδυνατεί να διαχειριστεί απλές καταστάσεις και λατρεύει να κάνει τα απλά περίπλοκα. Πρόκειται για ανθρώπους που -πώς να το πω;- αδυνατούν να διαχειριστούν την ελαφρότητα. Θέλουν ντε και καλά να φορτώνουν με βάρος καταστάσεις εξ΄ορισμού χαλαρές. Ενώ το έργο είναι κομεντί εκείνοι παίζουν σαν τον Αλέξη Μινωτή.
Και κάπως έτσι χάνεται στην μετάφραση ένα ακόμη ποστ.
Κι όχι, αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση αρετή.
But some people have to play little games.
Εγώ τα παιχνιδάκια μου τα παίζω με ακατάληπτα ποστ.

6 Comments:

At 10/20/2005 07:11:00 μ.μ., Blogger dgalanis said...

"Yπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τα ζωτικά τους ψεύδη, άνθρωποι που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους".

δεν είσαι ένας από αυτούς ?
εγώ ομολογώ πως είμαι most of the time

 
At 10/20/2005 07:23:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Είμαι.
Ας το θέσουμε ως πανανθρώπινη αρχή:
"Λέω ψέμματα στον εαυτό μου, άρα υπάρχω"

 
At 10/20/2005 07:28:00 μ.μ., Blogger dgalanis said...

ή υπάρχω για να λέω ψέμματα στον εαυτό μου ... η αλήθεια είναι πολλές φορές πολύ σκληρή ακόμα και για τον εαυτό

 
At 10/20/2005 08:21:00 μ.μ., Blogger Τζιτζίκος said...

μα ποιός θα πεί αν κάτι είναι απόλυτα αντικειμενικά αληθινό; Το ψέμμα και η αλήθεια ορίζονται εντελώς υποκειμενικά από το πρόσωπο. Αν θα ήθελε κανείς να είναι σκληρός θα έλεγε πως οι μοναδικές αντικειμενικές αλήθειες είναι αυτές των μαθηματικών. Όλες οι άλλες υπόκεινται σε επεξεργασία του υποκειμένου... ¨Ολοι παίζουμε παιχνίδια, ναι... Η διαφορά είναι πως κάποιοι ξέρουν και αντιμετωπίζουν με σεβασμό τα παιχνίδια - και τις αλήθειες - των άλλων και κάποιοι απλώς πιστεύουν στις δικές τους αλήθειες σαν αρχές του σύμπαντος.

 
At 10/20/2005 08:40:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Kαλά τα λες, Τζιτζίκο.

 
At 10/21/2005 04:26:00 μ.μ., Blogger Tero said...

Η πρόταση που διαβάζεις αυτή τη στιγμή είναι ψευδής.

Tero

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home