Αλλιώτικη Μέρα

Σκέφτομαι τον Γιάννη στο Άμστερνταμ. Φαγωμένα τα ψωμιά του. Τελευταία επιλογή στην επίθεση της ομάδας του. Η αφθαρσία παρελθόν. Μεταξύ φθοράς και σχεδίων για την ζωή μετά το ποδόσφαιρο. Και ξαφνικά τραυματίζεται ο ένας, τραυματίζεται κι ο άλλος και να που μπαίνει βασικός σε αγώνα Champions League, να που βάζει δυο γκολ που θα δει όλη η Ευρώπη, να που τον αποθεώνει ένα στάδιο την ώρα που γίνεται αλλαγή. Η έκφραση του προσώπου του την ώρα που πανηγύριζε το πρώτο γκολ ήταν η έκφραση ενός ανθρώπου που του έτυχε παντελώς ανέλπιστη χαρά, η έκφραση ενός ανθρώπου που ενώ θεωρητικά είναι πρωταγωνιστής, γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα είναι κι ο ίδιος μάρτυρας και εντολοδόχος μιας ημιονειρικής κατάστασης που τον ξεπερνά. Shit happens, but small miracles happen too. Αλλιώτικη μέρα, καλό ξαφνικό, μαζί μ' όλα τ΄άλλα και μένα αγαπώ. Όταν 50 χρόνια μετά κλείνουν για πάντα τα μάτια του Γιάννη, στο μυαλό του θα είναι και πάλι Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2005 κι εκείνος θα είναι βασιλιάς για μια νύχτα.

Θα σηκωθεί η ταμπέλα με το νούμερο της φανέλας του κι ενώ ο καρδιογράφος θα αρχίσει να δείχνει την ευθεία γραμμή τσιρίζοντας αποτρόπαια, ο Γιάννης θα αρχίσει ν' αποχωρεί με standing ovation προς το σκοτεινό τούνελ που οδηγεί στ' αποδυτήρια.