Summer Resolutions

"For whatever we lose (like a you or a me)
it's always ourselves we find in the sea"

e. e. cummings

Kάθε καλοκαίρι απαράλλακτα, σαν κακόγουστη φάρσα, η ίδια διαδικασία. Μέσα στη θάλασσα θα υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι μετά τις διακοπές -αμέσως μετά τις διακοπές- θα αλλάξω πορεία, θα σοβαρευθώ, θα ανασυγκροτηθώ, θα αφοσιωθώ στη δουλειά μου. Τάζω στον εαυτό μου σαν ατάλαντος πολιτευτής. Μα φαίνεται πως κι αυτός ακούει τον ξύλινο λόγο και τις διακηρύξεις σαν ατάλαντος ψηφοφόρος, κι έτσι κάθε καλοκαίρι πείθεται. Ή καμώνεται ότι πείθεται (ποιός έχει κουράγιο για τόσο λεπτές διακρίσεις πια ...). Μεταφέρομαι στο χρόνο και στον χώρο, με βλέπω σε διάφορες θάλασσες της Ελλάδας, στο Αιγαίο ή στο Ιόνιο, το 1996 ή το 2005, με καταγράφω με μια κάμερα την ώρα που κολυμπάω μόνος, η κάμερα εστιάζει στο κεφάλι μου και μετά μπαίνει μέσα σ' αυτό, οι σκέψεις κι οι αποφάσεις πάντα ίδιες, τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει, μόνο οι τρίχες στο κεφάλι μου χρόνο με τον χρόνο φαίνονται να αραιώνουν, αρνούνται να μείνουν κι αυτές αμετάβλητες, αρνούνται να κατανοήσουν ότι αφού αρνούμαι εγώ να ωριμάσω, θα έπρεπε κι εκείνες να μην συμπεριφέρονται ωσάν ο χρόνος να ισχύει κανονικά και για μένα. Όταν κάποιος αρνείται να μεγαλώσει, ο χρόνος δεν έχει καμία ηθική βάση να κυλά ερήμην του. Ο χρόνος θα έπρεπε να στέκεται στο πλευρό μας και να κυλά σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία μας. Στου κουφού την πόρτα όμως.

Μέσα στη θάλασσα -και για την ακρίβεια μέσα στην καθαρή θάλασσα- παύουμε για κάποιες στιγμές να ζούμε στην εποχή που ζούμε, παύουμε να είμαστε άνθρωποι για τους οποίους τα αρκτικόλεξα sms και www βγάζουν νόημα και δεν είμαστε γυμνοί μόνο από ρούχα (φορώντας μόνο κάτι να καλύπτει την φύση μας), είμαστε γυμνοί από όλα τα στρώματα πολιτισμού, τεχνολογίας, ιδεολογιών που όρισε η εποχή στην οποία ζούμε, είμαστε ολόιδιοι με τον άνθρωπο που κολυμπούσε γυμνός στη θάλασσα τον 11ον αιώνα π.Χ και τον συνάνθρωπό του του 11ου αιώνα μ.Χ.

Στη θάλασσα χωρίς ρούχα, γυαλιά, σταυρό, παπούτσια, πορτοφόλι, κάμερα, κινητό, κλειδιά, στη θάλασσα χωρίς πανοπλίες, μένω ανυπεράσπιστος, μένω μόνος με τον εαυτό μου, τον ακούω να μου φωνάζει πιο καθαρά από κάθε φορά και αδυνατώντας εκεί να του κρυφτώ, προσπαθώ να τον εξευμενίσω και του παροχολογώ.

Στη θάλασσα είναι στιγμές που είμαι εντελώς ο εαυτός μου κι είναι στιγμές που δεν είμαι καν ο εαυτός μου, αλλά απλώς ένα ξαπλωμένο στο νερό σώμα που κοιτάζει πάνω του τον ήλιο και τον ουρανό.