Οι Νύμφες

Σκέφτηκα ότι μέσα Αυγούστου του 2005 είναι μια θαυμάσια εποχή για να δει κανείς στο dvd τα "Πέτρινα Χρόνια". Έτσι κι έκανα λοιπόν. Τη στιγμή που η μουσική του Σπανουδάκη και το κλαρίνο του Σαλέα σε απογείωνε, η ταινία μετά βίας κατόρθωνε να προξενήσει δυο - τρεις φορές κάποιες δόσεις συγκίνησης, μολονότι βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία κατ'εξοχήν αβανταδόρικη. Και μιλάμε για μια ταινία μυθολογημένη ως μια από τις σπουδαιότερες ελληνικές. Πρόκειται περί πραγματικού κατορθώματος το ότι σε ένα έργο διαρκείας 2 1/2 ωρών δεν μαθαίνουμε το παραμικρό ούτε για την ηρωίδα, ούτε για τον ήρωα. Το μόνο που μαθαίνουμε γι' αυτούς είναι ότι τους κυνηγούσε και τους φυλάκιζε η δεξιά. Χρήσιμο ως ιστορική καταγραφή, φτωχό ως σινεμά. Το παράδοξο είναι ότι ο Βούλγαρης αποφεύγει την προπαγάνδα, το σινεμά του δεν είναι με τη στενή έννοια στρατευμένο, το σινεμά του προβάλλεται -και σε ένα βαθμό είναι- ως κατ' εξοχήν ανθρωποκεντρικό. Πώς όμως είσαι ανθρωποκεντρικός, όταν οι χαρακτήρες σου δεν έχουν χαρακτήρα; Η Μπαζάκα είναι η κυνηγημένη αριστερή. Πώς περνούσε την ώρα της τα ατέλειωτα χρόνια που την κυνηγούσαν και κρυβόταν, πώς περνούσε την ώρα της στη φυλακή, ποιά ήταν εν τέλει, δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Κι όμως, δύο άνθρωποι με σάρκα και οστά ήταν αυτοί που περιγράφει η ταινία. Ποτέ δεν θα συναντήσουμε στην ταινία τους ανθρώπους αυτούς ως ανθρώπους. Θα συναντήσουμε στη θέση τους δυο κυνηγημένους αριστερούς. Όπως ο Νίκος Ξανθόπουλος και ο Στέλιος Καζαντζίδης λειτουργούσαν τη δεκαετία του 60 ως υποκατάστατα της ανάγκης να κλάψει ο φτωχός λαός για τους καημούς της ξενιτιάς, έτσι και τα "Πέτρινα Χρόνια" λειτούργησαν ως υποκατάστατα της ανάγκης να δικαιωθούν οι κυνηγημένες γενιές των ηττημένων του εμφυλίου. Κι ας μην υπάρχει, φυσικά, κινηματογραφική σύγκριση των μελό με τα "Πέτρινα Χρόνια". Όσο κι αν κινηματογραφικά απέχουν παρασάγγας, έχουν ωστόσο αυτήν την κοινή συνισταμένη. Υπό αυτήν την οπτική γωνία και μόνο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα μελό και τα "Πέτρινα Χρόνια", λειτουργώντας λιγότερο ως δραματουργικά αυθύπαρκτες αξίες και περισσότερο ως καταλύτης για την εκτόνωση συσσωρευμένων παθών, συγγενεύουν κατά κάποιο τρόπο με τα πορνό.
Έχω ανάγκη να κλάψω, ό,τι και να μου δείξεις που να περιέχει κλάμα και πόνο, θα με κάνει να κλάψω.
Έχω ανάγκη να δω στο πανί όλο το κυνηγητό που τράβηξαν οι γενιές μας, ό,τι και να μου δείξεις που να μιλά για το κυνηγητό αυτό, θα με δικαιώσει.
Έχω ανάγκη να ερεθισθώ και να εκτονωθώ, ό,τι ποιότητας σεξ και να μου δείξεις, θα την κάνω τη δουλειά μου.
Η διαφορά ήθους που χαρακτηρίζει τις τρεις αυτές κινηματογραφικές κατηγορίες τεράστια, η διαφορά τέχνης επίσης μεγάλη, η βασική ψυχοσωματική λειτουργία τους όμως είναι παραδόξως παρεμφερής. Και επειδή είναι προφανές πως γράφω ό,τι μαλακία μου κατεβαίνει στο κεφάλι, προτείνω η επόμενη ταινία του Παντελή να είναι μια τρόπον τινά συνέχεια των "Νυφών" με τον τίτλο "Οι Νύμφες", όπου θα δείχνει ότι μερικές από τις οχτακόσιες Νύφες που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ για να παντρευτούν, μετατρέπονται σε νυμφομανείς μαινάδες που το κάνουν με όλους και με όλα, τη στιγμή που σε παράλληλο μοντάζ ο μικρός Βασιλάκης Καϊλης (μικρός αδελφός της Εύας Καϊλή) θα δουλεύει ως λουστράκος και θα μοιράζει παρανόμως όχι Ριζοσπάστες, αλλά το "ΝΕΜΕΣΙΣ" της Λιάνας Κανέλλη.

Οι Νύμφες θα είναι ένα κινηματογραφικό υβρίδιο και θα αποτελέσουν το πρώτο μελό-πορνό με αριστερό πολιτικό πρόσημο στην ιστορία της έβδομης τέχνης.