Λιωμένο Παγωτό

Οι συνταξιούχοι στο δρόμο. Οι συνταξιούχοι διαδηλώνουν διαμαρτυρόμενοι για το ύψος των συντάξεών τους. Οι σχολιαστές αποφαίνονται (και τώρα και πάντα) πως είναι ντροπή και εξαθλίωση το να αναγκάζονται τα περήφανα γηρατειά να αφήνουν τα σπίτια και τα καφενεία τους και να κάνουν πορείες. Κατ' εμέ πάλι, αυτές ακριβώς οι διαδηλώσεις, αυτό ακριβώς το κατέβασμα στους δρόμους, όχι μόνον εξαθλίωση δε συνιστά, αλλά αντίθετα είναι ένα ευλογημένο εισιτήριο για τη φυγή από τη μονοτονία και την ρουτίνα της Ζωής Μετά Την Εργασία. Οι μέρες των κινητοποιήσεων εγγράφονται στη μνήμη τους σαν κάτι το ξεχωριστό. Βγαίνουν για λίγο από το περιθώριο και διεκδικούν να ακουστεί η φωνή τους, καταλαμβάνοντας και πάλι θέση στην κεντρική σκηνή. Περπατούν όλοι μαζί, συζητούν, φωνάζουν, διεκδικούν, νιώθουν ζωντανοί και ενεργοί. Ένα διακύβευμα είναι ενώπιον τους και αυτό είναι παρήγορο. Οι συντάξεις είναι αναμφίβολα της πείνας. Αλλά οι ημέρες με τα πλακάτ και τις ντουντούκες είναι από τις ελάχιστες εναπομείνασες χαρές τους. Μακάρι δηλαδή να μπορούσε να εξαλειφθεί η αιτία που τους κατεβάζει στο δρόμο, αλλά αν δεν υπήρχε αυτή η αιτία θα έπρεπε να εφευρεθεί μια άλλη, ώστε να μπορέσουν να γεμίσουν για λίγες ώρες με τα ηττημένα σώματά τους τους δρόμους των μεγαλουπόλεων και να υπενθυμίσουν στους νεώτερους και στη φύση, ότι κι όμως, είναι ακόμη εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι, κι αυτό το χειμώνα.