Να είναι καλά

 

Μεγάλωσα διαβάζοντας «Φίλαθλο» και κατ' εξοχήν διαβάζοντας τον Ηλία Μπαζίνα. Τον πέτυχα προ ετών στη δεξίωση ενός γάμου. Όταν έφευγε, του έδωσα το χέρι μου και του είπα κάτι επαινετικό, δεν θυμάμαι τι, είμαι άλλωστε πάντοτε τόσο συγκρατημένος στα καλά λόγια για τους άλλους. Με κοίταξε μισοξαφνιασμένος, ήταν και αργά, πιθανότατα την επόμενη στιγμή να το είχε ήδη ξεχάσει, εγώ όμως ένιωθα ικανοποίηση. Περίεργο πράγμα η σχέση του γραφιά με τον αναγνώστη του· από την μια πλευρά η ανταλλαγή λέξεων ελαχίστων δευτερολέπτων μεταξύ δύο εντελώς αγνώστων, κι από την άλλη η στενή προσωπική σχέση που εγκαθιδρύεται από την καθημερινή ανάγνωση χρόνια ολόκληρα, στην προκειμένη περίπτωση δεκαετίες ολόκληρες.
Να είναι καλά. Είναι ίσως παράδοξο που το γράφω μόλις πληροφορήθηκα τον θάνατό του, κι όμως δεν το γράφω ως παράδοξο, ούτε με κάποια μεταφυσική χροιά: να είναι καλά·  ή, με άλλα λόγια, ευχαριστώ.