Τα βρώμικα πόδια του Θεού

«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας».

Bλέπεις, ήταν πάντα η γυνή που περιέπιπτε εν πολλαίς αμαρτίαις.
Βλέπεις, έπρεπε πάντα η αμαρτία να απορρέει απ΄ το κορμί μας και τις φυσικές του ανάγκες. Πώς αλλιώς θα είμαστε όλοι αμαρτωλοί, όλοι ένοχοι, όλοι ελεγχόμενοι; Καλός ο έξωθεν επιβαλλόμενος φόβος, αλλά ο έσωθεν είναι ακόμη πιο αποτελεσματικός.
Όχι ότι δεν είμαστε ένοχοι· αλλά τα πραγματικά μας κρίματα είναι συνήθως άλλης τάξεως. Κι αν οι οργασμοί της «αμαρτωλής» έγιναν δάκρυα συντριβής που πλένουν τα πόδια του Θεού, έχουμε και εμείς λόγους να κλάψουμε, λόγους να συντριβούμε, αλλά δεν κλαίμε, δεν συντριβόμαστε και έτσι ο Θεός με βρώμικα πόδια συνεχίζει να αφήνει τις πατημασιές του στην ψυχή μας.