Eίμαι

Είμαι αυτό που δεν μπορείς ποτέ να φανταστείς.
Είμαι οι πολλαπλοί οργασμοί της Μαρί στην αγκαλιά του Μίνωα.
Είμαι o Χρυσαυγίτης με την καρδιά μάλαμα.
Είμαι η πιθανότητα να πήγαν όλα στη ζωή σου καλύτερα απ' ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να πάνε.
Είμαι η πιθανότητα να είσαι εσύ ο χειρότερος άνθρωπος από όλους όσους γνώρισες ποτέ προσωπικά.
Είμαι η πιθανότητα να πήγαν όλα καλά στη ζωή σου, ακριβώς επειδή στην πορεία εγκατέλειψες ό,τι είχες διδαχθεί ως σωστό και καλό και εντάξει.
Είμαι η ανομολόγητη ελπίδα σου πως μπορείς να προξενήσεις πολύ περισσότερο κακό σε πολύ περισσότερους ανθρώπους.
Είμαι η ευτυχία που θα βιώσεις όταν μια μέρα φτάσεις εκεί.
Είμαι ο Θεός που υπάρχει. Και που μάλιστα τα πάντα εν σοφία εποίησε.
Είμαι όμως ο Αλλάχ, όχι ο Θεός που μόλις φαντάστηκες.
Είμαι η γη που κι όμως δεν γυρίζει.
Είμαι ένας πλανήτης που δεν γύρισε ποτέ, παρά μόνο στο αγύριστο κεφάλι σου.
Είμαι το γεγονός ότι σήμερα πέθανε ο πρώτος άνθρωπος που δεν γεννήθηκε ποτέ και σαν σήμερα γεννήθηκε ο πρώτος άνθρωπος που ποτέ δεν θα πεθάνει.

Είμαι το γάλα που βρίσκεται παγιδευμένο στο ανδρικό σου στήθος.
Είμαι το αίμα που έρχεται μια φορά τον μήνα στα ανδρικά γεννητικά σου όργανα, ανεκδήλωτο σαν γάλα.
Είμαι η φορά που θα μπορούσες να ερωτευθείς ένα παγκάκι, αλλά δεν τόλμησες να το σκεφτείς νομίζοντας ότι ερωτεύθηκες μια γυναίκα επάνω του. Ή ένα πλάσμα άλλου φύλου. Ή και χωρίς συγκεκριμένο φύλο. Πάντως πλάσμα. Όχι παγκάκι. Ποτέ παγκάκι. Ενώ αυτό θα ήταν ο ένας μεγάλος σου έρωτας. Αν άφηνες το μυαλό σου ελεύθερο. Όπως το έχει αφήσει αυτό. Και σε σκέφτεται. Και φαντάζεται τη ζωή του μαζί σου. Και φαντάζεται ότι μια μέρα θα μπορέσεις να το φανταστείς κι εσύ. Κι ως τότε κάθε βράδυ ξεκολλάει από τη θέση του και πηγαίνει και πετάει σε πλανήτες που όντως γυρίζουν, σε πλανήτες που δεν τους ορίζει κανείς Θεός, σε πλανήτες που τα σώματα των ανδρών δεν μπορούν να βγάλουν γάλα. Ή αίμα. Ή ζωή. Και ξαναγυρνά στο πόστο του κάθε πρωί, μόνο και μόνο για σένα. Για να είναι εδώ αν κι εφόσον μπορέσεις ποτέ να το διανοηθείς.
Είμαι η πιθανότητα αυτές εδώ οι λέξεις να μην είναι γραμμένες στα ελληνικά. Ή να είναι στα ελληνικά, αλλά να μην είναι λέξεις. Ή να είναι λέξεις που όλες τους να μην κρύβουν από πίσω μία και μόνη αλήθεια, μία και μόνη έννοια, μια και μόνη αναφορά, μια και μόνη λέξη: εγώ.
Είμαι δηλαδή η πιθανότητα να υπάρχει ως κίνητρο και αίτημα της γραφής κάτι άλλο πέρα από εκείνον που γράφει: οι άλλοι, ή ένας συγκεκριμένος άλλος, ή ένα συγκεκριμένο παγκάκι, ή το δικαίωμα της Μαρί να έχυνε για τον Μίνωα όπως δεν έχει ξαναχύσει ποτέ γυναίκα για άντρα, έστω κι αν είναι ένα δικαίωμα που εδράζεται μόνο σε αυτό εδώ το κείμενο, το οποίο έκατσε τώρα να ξαποστάσει σε ένα παγκάκι που αιωρείται στο διάστημα, στο διάστημα που υπάρχει ανάμεσα σε αυτό που αποτυπώνει κάθε λέξη όταν λέγεται ή γράφεται και σε αυτό που εισπράττεται από την ίδια λέξη όταν οι άλλοι την ακούν ή τη διαβάζουν, καθώς όσοι αναγνώστες υπάρχουν κι άλλες τόσες εκδοχές του κειμένου υπάρχουν μαζί τους, καθώς τα κείμενα μπορούν να κάνουν τα πάντα, εκτός από το να μην σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για τον κάθε έναν που τα διαβάζει.