Σάββατο, Οκτωβρίου 29, 2016

Σαν σήμερα

Ανοίγοντας χθες το φέισμπουκ, μου εμφάνισε ένα από αυτά τα «Σαν σήμερα». Ήταν μια ανάρτηση που σχολίαζε μια φωτογραφία που είχα βγάλει εκείνη την ημέρα, μια ανάρτηση σκοπίμως φτιαγμένη σαν να μιλούσε για κάποιο παρελθοντικό γεγονός, σκοπίμως φτιαγμένη σαν να μιλούσε για μια ανάμνηση:
Κάποια εθνική γιορτή ήταν. Νομίζω 28η Οκτωβρίου. Πόσο να ήσουν, 6 στα 7, 7 στα 8; Μάλλον το δεύτερο, αν και δεν παίρνω κι όρκο. Είχες μια μικρή σημαιούλα και κυνηγούσες περιστέρια. Εκείνο που σίγουρα θυμάμαι είναι ότι ήδη από εκείνη τη στιγμή ζούσα τη στιγμή σαν ανάμνηση. Ποιός είπε ότι η νοσταλγία πρέπει πάντα να έπεται του βιώματος; Καμιά φορά συμβαίνουν μαζί, κλειδώνει το ένα πάνω στο άλλο, ζεις νοσταλγώντας αυτό που ζεις.
Τώρα λοιπόν ξανακοιτάζω τη φωτογραφία, ανακαλώ πάλι τη στιγμή κι αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να νοσταλγήσει κανείς το εξαρχής νοσταλγηθέν.
Μου έρχεται στο μυαλό κάτι που είχα γράψει αρκετά χρόνια πριν, όταν η όλη εμπειρία του να έχεις παιδί ήταν ακόμη στα πρώτα της βήματα: από ένα σημείο και ύστερα η αγάπη είναι ταυτόχρονα οδύνη, είναι ίσως η άλλη όψη της οδύνης, μιας οδύνης ανεξαρτητοποιημένης πάντως από οτιδήποτε δυσοίωνο, καθώς στα συστατικά της δεν θα βρεις τόσο τον φόβο τυχόν μελλοντικού κακού, όσο το δυσβάσταχτο του παρόντος καλού, δεν θα βρεις τόσο τον φόβο τυχόν μελλοντικής απώλειας. όσο το δυσβάσταχτο της παρούσας εγγύτητας. Πονά.
Η αγάπη και η ευτυχία, όταν εννοούν τον εαυτό τους, συνομιλούν απευθείας με την άβυσσο. Αν δεν καταφέρνεις να τις βιώνεις με αποστασιοποιητικά τρικ και διαμεσολαβητικά φίλτρα, παύεις να είσαι άνθρωπος και γίνεσαι στοιχειό. Αν δεν θες να εκραγεί ο εγκέφαλός σου από την πλήρη συνειδητοποίηση και το είναι σου από το πλήρες συναίσθημα, ψάχνεις από κάπου να κρατηθείς για να παραμείνεις άνθρωπος: προσποιείσαι τον ημίνεκρο, λες ότι αυτά συμβαίνουν στο μακρινό αλλά οικείο όνειρο κάποιου άλλου που είσαι και δεν είσαι εσύ, γράφεις λεξούλες για να πετύχεις την έκπτωση και τον εκφυλισμό αυτού που συμβαίνει, μήπως και το αχνότατο ξεθώριασμά του που θα απομείνει καταγραμμένο είναι κάτι που αντέχεται, καθώς ο λόγος δεν συνομίλησε ποτέ με την άβυσσο, ο λόγος είναι η καθήλωση στο εδώ και το τώρα, ο λόγος κατασκευάζοντας λέξεις και έννοιες όπως το εδώ και το τώρα, προσπαθεί να σε πείσει ότι το εδώ και το τώρα αφού κατονομάστηκαν υπάρχουν κιόλας. Ενώ όταν ο γιος σου κυνηγούσε περιστέρια ήξερες ότι αυτό που συμβαίνει δεν συμβαίνει εδώ και τώρα, ήξερε ότι αυτό που νιώθεις δεν το νιώθεις εδώ και τώρα, ήξερες ότι αυτή η έκσταση ανάγεται εξαρχής στο σαν σήμερα.

5 Comments:

At 10/30/2016 10:45:00 π.μ., Blogger To love life for what it is said...

Πολύ, πολύ όμορφο...

 
At 11/16/2016 02:14:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Μιας και σήμερα είναι κλειστά πολλά σχολεία, ας κάνουμε ένα σχόλιο.
Διάβασα αυτή τη φράση στο βιβλίο της Λητώς Κατακουζηνού…

“Και να φανταστεί κανείς ότι είναι άνθρωποι αξίας, έντιμοι, αξιοπρεπείς. Μπροστά στο φόβο, όμως, μιας υλικής καταστροφής, χάσανε μεμιάς την ανθρωπιά τους''

…και θυμήθηκα αυτό του Αντώνη.
“Το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από τις αντικειμενικές συνθήκες σήμερα είναι οι υποκειμενικές συνθήκες. Ο καπιταλισμός εξαθλιώνει αντικειμενικά μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας, και σε σημαντικό βαθμό, αυτή η αντικειμενική εξαθλίωση αντανακλάται υποκειμενικά, στη συνείδηση αυτής της μερίδας. Αλλά ο καπιταλισμός εξαθλιώνει υποκειμενικά και όλους όσους δεν εξαθλιώνει αντικειμενικά, και πιθανώς κυρίως αυτούς. Ανάμεσα σε αυτόν που εξαθλιώνεται επειδή δεν έχει και αυτόν που εξαθλιώνεται για να έχει, μένει μονάχα αυτός που δεν εξαθλιώνεται παρά το ότι δεν έχει. Αλλά για να μην εξαθλιωθείς παρά το γεγονός ότι δεν έχεις, πρέπει να έχεις κάτι που δεν μπορεί να χαθεί, και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι το μη έχειν ως θεμέλιο πολιτικής συνείδησης και όχι ως καταστροφική συγκυρία.”

 
At 11/22/2016 10:44:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Τι έγινε ρε φλύαρε αναλυτή του τίποτα, γιατί τέτοια μούγκα; Πενθείς την ψήφο σου; Πότε θα γράψεις ένα εκστασιασμένο σεντονάκι Πειραϊκής-Πατραϊκής για το Westworld, όπως τότε με το In Treatment (ναι, με εκείνον τον ποιητή ήθους απο την Ιρλανδία που τον βίασαν παπάδες μικρό και για αυτό ήταν τόσο καλός στον ρόλο του ψυχοτέτοιου). Πώς και σου ξέφυγε αυτό; Να εκθειάσεις τη μηχανοποίηση της ποίησης και την red thin line της συνείδησης του οντικού είναι ως άρνηση του ανελεύθερου, να παραληρήσεις τα βαθύτερα νοήματα του πέμπτου υπερσύμπαντος, την αναφορά της αναφοράς ω αναφορά που βγάζει η φαντασία σου, να πεις για το πως μέσα από αλληγορίες και αλιγάτορες ο άνθρωπος αναλύει εν τέλει τον εαυτό του, κανιβαλιστικά, αγλαΐζοντας το αμερικάνικο όνειρο που παράγει products με νόημα και macfoods for thought, α και μη ξεχάσεις να πεις και για την εξοικείωση του ωμού lorno -ε, είδες το'χω το αμερικάνικο, όμως. Ξέρεις μωρέ, σαν τον φιδέμπορα Λιακόπουλο, αλλά στο πιο σοφιστικέ· επίπεδο, über alles. Έξτρα bonus, εάν καταφέρεις να στριμώξεις στο άρθρο και μια σφήνα από την playmobil καθημερινότητα του γιόκα σου. Διασκέδασέ μας, δε περνάει κι η ώρα στο γραφείο με τους συναδέλφους, και όπως θα έλεγε και η συγγραφέας Λένη Μαντά από την Πάρο (καμιά σχέση με τον γνωστό παρενδυτικό «αρχάγγελο» του διαδικτύου) είναι δύσκολο να είσαι δημόσιος υπάλληλος σε μη νευραλγική θέση -με νιώθεις;

PS. Is my comment approved by your aesthetics or should I censor myself?

 
At 12/05/2016 02:19:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Αν ήταν άδικο το μαύρο του Σαμαρά στην ΕΡΤ , που ήταν,
είναι εξίσου άδικο που δεν πέφτει μαύρο στην ΕΡΤ τώρα.

 
At 12/09/2016 03:40:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Γι αυτό θα ψηφίζω Σύριζα μέχρι να πέσει η χούντα.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home