Βeutiful little babies

Όμορφα μικρά μωρά συγκινούν τον Ντόναλντ Τραμπ και την Λιμπερασιόν μαζί, παρακινώντας τον μεν να κάνει τον παρθενικό του βομβαρδισμό και τη δε αισθητικοποιώντας τη φρίκη να μας προσφέρει ένα μεγάλης εικαστικής δύναμης εξώφυλλο -και όχι καμιά φτήνια και κάνα καρακιτσαριό κίτρινης φυλλάδας- κι αν η νόρμα της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής είναι το ξεφορτώνουμε βόμβες και πυραύλους και σε όποιον αρέσουμε - για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε, ο Ντόναλντ έρχεται να προσφέρει το απαραίτητο τουίστ, μέχρι να δούμε αν θα βομβαρδίζει όπως οι πριν, ή αν θα ξυπνάει ένα ωραίο πρωί κι άμα τον έχει πιάσει καμιά στρατοκατουρόκαυλα θα παίζει με τα όπλα του μέχρι να αναμιχθεί η γαία με το πυρ, αλλά εν πάση περιπτώσει ως τότε έχουμε εμπεδώσει πως η Συρία βρίσκεται στην μεριά εκείνη της γαίας που όσοι κι αν την βλάπτουν δεν πολυχαλάει ο κόσμος, είναι η μεριά εκείνη που μπορεί να χαλιέται, η μεριά εκείνη που δεν σκανδαλίζει τόσο να εξοντώνονται οι άνθρωποι πάνω της όσο το να καταφέρνουν να διαφύγουν από εκεί και να έρχονται προς την μεριά μας,  η Σουηδία όμως δεν έχει μάθει να βλάπτεται, η Σουηδία δεν έφταιξε σε τίποτα να βλάπτεται, η Σουηδία δεν είναι για να τη βλάπτουν, ό,τι γίνεται πάνω σε έδαφος σαν της Σουηδίας είναι οντολογικά διαφορετικό από ό,τι γίνεται πάνω σε έδαφος σαν της Συρίας, αυτά λίγο πολύ με τα νέα της διεθνούς πολεμικής και τρομοκρατικής σκηνής, γιατί τα νέα της αέναης διαπραγμάτευσης για μια αέναη αξιολόγηση, τα νέα δηλαδή υποθέσεων μεταξύ κρατών και διεθνών οργανισμών που δεν έχουν μέσα τους τίποτα το πολεμικό και τίποτα το τρομοκρατικό, τέλειωσαν τον Ιούλιο του 15, έκτοτε κανείς μας πια δεν ασχολείται στα αλήθεια, αποδεχτήκαμε όσα ήταν να αποδεχτούμε, εσωτερικεύσαμε όσα ήταν να εσωτερικεύσουμε, και αν υπάρχει μια ειρωνική νίκη μέσα σε όλη αυτή την ήττα, είναι πως υπό μια έννοια από τότε και ύστερα ζούμε σε ένα χώρο που το μνημόνιο απασχολεί ολοένα και λιγότερο το ενδιαφέρον μας και είναι κι αυτή μια στάσις: νιώθεται, τη νιώθουμε, έχουμε απελευθερωθεί ψυχολογικά, δεν δίνουμε γαμημένη δεκάρα για το πώς θα συνεχίσουν να μας ισοπεδώνουν, μεταφορικά βέβαια, ειρηνικά βέβαια, ένα σχήμα λόγου υπερβολικό είναι, ένα τελευταίο απομεινάρι ψεκασμένης λαϊκίστικης υστερίας, αυτής που κυριάρχησε από το 10 ως το 15, τότε που όλα ήταν δράμα και διακύβευμα, τότε που όλα ήταν ντινάιαλ και άνγκερ και μπάργκενινγκ, τώρα πια πέρασε ο χειμώνας της ντιπρέσιον μας, τώρα ζούμε μέσα στην χάρη της αξέπτανς, μεγάλη, πολύ μεγάλη η χάρη της.