Κάτι πρωτοφανές σε μάκρος

Eίσαι ο Ανδρέας Λοβέρδος. Είσαι από τα δυο τρία πάρα πολύ δυνατά ονόματα της επόμενης πολιτικής μέρας. Τότε έρχεται το μνημόνιο. Να το παίξεις κοινωνικός; Μπα, μυρίζεις την ατμόσφαιρα κι αποφασίζεις πολύ σύντομα να πλειοδοτήσεις, αποφασίζεις πως το μέλλον σού ανήκει αν το παίξεις μνημονιακότερος των μνημονιακών, μεταρρυθμιστικότερος των μεταρρυθμιστών, τολμηρότερος των τολμηρών. Αποδεικνύεται πως το μνημόνιο δεν ήταν και τόσο ευλογία. Η κινηματάρα σου μετά από 3 δεκαετίες κυριαρχίας καταποντίζεται στις εκλογές. Αποφασίζεις τότε να φύγεις, να αυτονομηθείς, να «ανοίξεις την αρχηγική περπατησιά» σου. Ο κόσμος εξακολουθεί να σου ανήκει, όχι πια με τον τρόπο που οραματιζόσουν μέχρι πριν δυο χρόνια, αλλά έστω με τον τρόπο ενός βασικότατου παίκτη. Μακριά από το φθαρμένο ΠΑΣΟΚ θα ενσαρκώσεις κάτι το πολύ γοητευτικό πολιτικά. Παρόλη την προώθηση, παρόλο το μάρκετινγκ, παρόλες τις δημοσκοπήσεις της GPO, παίρνεις από τα τρία όχι απλά το μακρύτερο, παίρνεις κάτι πρωτοφανές σε μάκρος. Δεν υπάρχεις εκτός του μιντιακού συστήματος, δεν ασχολείται κανένας μαζί σου, είσαι ο βασιλιάς της ανυπαρξίας. Ξαναγυρνάς καραγκιοζάκο, αφού πρώτα έχεις προλάβει να αλλάξεις μερικά ονόματα στην πλατφόρμα σου που πήγες να κάνεις κόμμα, αφού πρώτα έχεις κάνει μια γύρα κι από τη ΔΗΜΑΡ του ανεπανάληπτου σκουπιδοφάγου Φώτη Κουβέλη. Γλείφεις εκεί που έφτυσες. Και γλείφεις και κάτι απαξιωμένο, κάτι φτυσμένο εκλογικά, δεν γλείφεις καν κάτι ισχυρό. Γλείφεις τον Βαγγελάρα σου γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχες. Είσαι ένα κουνούπι μπροστά του, καραγκιοζάκο. Είσαι ο μόνος Έλληνας που μπορεί να θεωρηθεί κουνούπι απέναντί του.

Και τώρα σε κάνουν Υπουργό Παιδείας. 

Έλατε και πείτε μας πάλι για την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, ελάτε και πείτε μας πάλι για τα τί και τα πώς της Χρυσής Αυγής, ελάτε κι επιχειρηματολογήστε πάλι για το ποιοί σώζουν τη χώρα και ποιοί μούντζωναν τη Βουλή.

Δεν λέγεται απλά απαξίωση αυτό. Λέγεται συνειδητή μη τήρηση κανενός προσχήματος, λέγεται συνειδητή δήλωση ότι το παιχνίδι θα το παίξουν μέχρι την τελευταία τους πολιτική ανάσα με τους δικούς τους όρους, με τους δικούς τους αχυρανθρώπους, με τους δικούς τους χιτ μεν, με τα απόλυτα δικά τους ανδρείκελα. 

Κι όσο πιο στα κάγκελα βγάζεις τον κόσμο πουλώντας του ξεδιαντροπιά, τόσο πιο πολλές ελπίδες έχεις όταν τελειώσεις να έχεις μετατρέψει το μετά από εσένα πολιτικό πεδίο σε ένα πεδίο απόλυτης ανωμαλίας, σε ένα πεδίο όπου και πάλι θα βρεις τον τρόπο να κυριαρχήσεις, αφού εσύ ήσουν πάντοτε η δύναμη της ομαλότητας, της σταθερότητας, της κυβερνησιμότητας. 
Διαλύετε για να έρθετε μετά να το παίξετε σωτήρες στα συντρίμμια που με μαθηματική ακρίβεια προκαλείτε.