Το αυτί της Σκάρλετ

110 μήνες μπλόγκιν, ποστ υπ' αριθμόν 2.546, το πρώτο, τον Μάρτιο του 2005, μιλούσε για ηλεκτρονικούς ψιθύρους και τον κίνδυνο να μείνουν τελικά ανεπίδοτοι ή να χαθούν στην μετάφραση. Έχουμε όλοι μας ανάγκη να μην μείνουμε αμετάφραστοι στη ζωή μας, έχουμε όλοι μας ανάγκη να μας καταλάβουν, έχουμε όλοι μας ανάγκη να καταλάβουν ποιοί είμαστε. Αλλά ποιοί στα αλήθεια είμαστε; Αυτοί που νομίζουμε εμείς ή αυτό που νομίζουν οι άλλοι για μας; Η απάντηση είναι μάλλον αυτονόητη: ούτε το ένα ούτε το άλλο. 

Κι αν υπάρχει μια θεμελιώδης ηδονή στη γραφή είναι αυτή: ο καθένας από εμάς είναι και θα παραμείνει ως το τέλος αν όχι ένα μυστήριο, πάντως ανεξιχνίαστος ως ένα βαθμό, πάντως αμετάφραστος ως ένα βαθμό, και άρα το υλικό για να γράφεις θα υπάρχει πάντα εκεί, μπροστά στα μάτια σου, είτε αυτά κοιτάζουν τον καθρέφτη είτε τα μάτια των άλλων.

Και το κάθε ένα μεμονωμένο ανθρώπινο μυστήριο, η κάθε μία μεμονωμένη ανθρώπινη ιστορία, είναι ψηφίδες του μεγαλύτερου μυστηρίου που μας περιβάλλει, και το οποίο μέχρι η επιστήμη να κατορθώσει ενδεχομένως κάποτε να μεταφράσει μέχρι την τελευταία του λέξη, όλα θα είναι δεκτικά γραφής, δεκτικά ατομικών μεταφράσεων σε λέξεις.

Και αν με τις λέξεις υπάρχει ένα παιχνίδι, αν οι λέξεις γίνονται συχνά πλέι μολέξεις, είναι ίσως για να απελευθερώσει η γλώσσα συνειρμούς που κανονικά δεν θα δημιουργούνταν, ώστε να στηθούν μέσω αυτών πολύ μικρές ιστορίες, που ακόμα και αν δεν αξίζει αντικειμενικά να αναβάλεις τον θάνατό σου για να τις διαβάσεις, άξιζε και με το παραπάνω υποκειμενικά να αναβάλω τον δικό μου θάνατο για να στις πω, αφού μέσω αυτών έζησα κι υπήρξα με τρόπο ευφορικό, ακόμα και στις περιπτώσεις που οι ιστορίες εξέπεμπαν πόνο.

Θέλω λοιπόν να πω ένα πάρα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον Βάσο Γεώργα, που όχι μόνον κάνει ένα -μάλλον ξεχασμένο και αφημένο στην άκρη πια- όνειρό μου πραγματικότητα προτείνοντάς μου την έκδοση αυτού του βιβλίου, αλλά και που επιτρέποντάς μου να επιλέξω εγώ τα κείμενα που τελικά συμπεριελήφθηκαν, μου δίνει την ικανοποίηση να ξέρω ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου που με εκφράζει και με αντιπροσωπεύει θα βρίσκεται πλέον εκεί, σε εβδομήντα μικρά κομμάτια, σε εβδομήντα ποστ που γράφτηκαν όλα αυτά τα χρόνια εδώ και με τα οποία προσπάθησα να βρω ένα προσωπικό ιδίωμα ή να αφήσω αυτό να με βρει.

Την Παρασκευή 9 Μαϊου, στις 20:30 το βράδυ, αυτό το πανηγύρι της κενοδοξίας μου θα έρθει σε κλάιμαξ με πιθανότητες σκουίρτ, καθώς θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου στον πανέμορφο νέο χώρο της Βιβλιοθήκης Βολανάκη, Στουρνάρη 11, στα Εξάρχεια. Θα με τιμήσουν με την παρουσία τους -και τους ευχαριστώ από καρδιάς- ο Νίκος Ξυδάκης, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Θεόφιλος Τραμπούλης και ο Σπύρος Παπαδόπουλος (ο κανονικός δυστυχώς δεν μπορούσε, οπότε αναγκαστικά στη θέση του θα έρθει να πει δυο λόγια αυτός που έχει το μπλογκ Βυτίο). Αμέσως μετά, ο αναγεννησιακός άνθρωπος Βάσος Γεώργας έχει κανονίσει να υπάρχουν και μουσικές που θα βάζει ο Άκης Καπράνος, μήπως και λίγο η μουσική, λίγο το αλκοόλ, πάνε τα φαρμάκια και οι πλέι μολέξεις κάτω.

Ελάτε λοιπόν, ωραία θα είναι :)