γι' αυτό έχει φτερά

Kυριακή πρωί, Αμπελόκηποι, βρέχει, κατεβαίνει την Κηφισίας ένα άσπρο ημιφορτηγό, προσπαθώ να δω την μάρκα, δεν τα καταφέρνω πάντως ντάτσουν δεν είναι, στην ανοιχτή καρότσα κάθονται δυο τσιγγάνες, τυλιγμένες με μια κουβέρτα η κάθε μία, ενώ στο μπροστινό στεγασμένο τμήμα κάθεται δίπλα στον οδηγό ένα παιδί, τσιγγανάκι κι αυτό, όχι ξανθό αγγελούδι, και δίπλα στο παιδί, στο κλειστό παράθυρο ένας ακόμη τσιγγάνος που καπνίζει αρειμανίως, μην λογαριάζοντας πόσο κακό κάνει το παθητικό κάπνισμα στα παιδικά πνευμόνια, ζώντας ακόμα μερικές δεκαετίες πιο πριν, εκεί ας πούμε που το θέαμα να σκεπάζεσαι με κουβέρτα σε ανοιχτή καρότσα για να προφυλαχτείς από τη βροχή και τ' αγιάζι δεν έμοιαζε και τόσο παράταιρο, και σκέφτομαι πως βλέποντας την εικόνα τους αυτομάτως ως «τσιγγάνες» τις σκέφτηκα και πως κι αυτό είναι πιθανότατα ένα ακόμη θετικό γλωσσικό βήμα των τελευταίων δεκαετιών, καθώς παλιότερα ίσως ο αντίστοιχος εγώ να τις σκεφτόταν αυτομάτως ως «γύφτισσες», και πως άρα κάπως έτσι σε λίγες δεκαετίες από τώρα ο αντίστοιχος εγώ θα τις σκεφτεί αυτομάτως ως «Ρομά», κι άρα ας μην έχω τόσο μονομερές αρνητικό θέμα με την πολιτική ορθότητα, έχει κι ένα θετικό ρόλο, απλά καμιά φορά η γλώσσα παίζει τα δικά της ειρωνικά παιχνίδια, όπως προ ημερών όταν ο Γιάννης Μηλιός σε μια τηλεοπτική εκπομπή που αφορούσε το θέμα της Σαμπιχά είπε σε μια αποστροφή του λόγου του ότι «η Ρομά παραιτήθηκε» και αντιλαμβάνεσαι ότι ποτέ δεν θα έλεγε «η τσιγγάνα παραιτήθηκε» ή πολύ περισσότερο «η γύφτισσα παραιτήθηκε», αυτομάτως αν πήγαινε να το πει θα συνειδητοποιούσε ότι δεν είναι σωστό, ότι θα έπρεπε να την πει είτε με το όνομά της είτε αν δεν το θυμόταν με κάποιον άλλον περιφραστικό τρόπο ώστε να δείξει ότι στο μυαλό του δεν είναι μια τσιγγάνα ή γύφτισσα, αλλά ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, να όμως που η πολιτική ορθότητα εξευγενίζει στο μυαλό μας την συγκεκριμένη εθνοτική καταγωγή κι άρα μπορείς να πεις «η Ρομά παραιτήθηκε», καθώς λέγοντάς το αντιμετωπίζεις ήδη το συγκεκριμένο πρόσωπο με σεβασμό και καθώς πρέπει.

Σάββατο βράδυ, Κύμης, δεν βρέχει, περπατάω προς το αυτοκίνητο παραπλεύρως των πούλμαν των παοκτζήδων και βλέποντας τα λιωμένα πρόσωπα τους κολλημένα στα παράθυρα να κοιτάνε προς κάποιο ηττημένο υπερπέραν σκέφτομαι πως αν όχι στο ταξίδι της επιστροφής, πάντως αμέσως μετά θα βρουν τρόπο να τα βγάλουν τα 4 απ' το μυαλό και να κολλήσουν σε κάτι άλλο: στις μπάλες ενώ τους θριάμβους τους ζούμε ως το μεδούλι τους, τις συντριβές με κάποιον τρόπο τις μπλοκάρουμε για να μην φτάνουν πολύ μέσα, και κάπως έτσι έχω δει τα 4 του Σαββάτου 44 φορές, ενώ με τα 44 της Παρασκευής δεν ασχολήθηκα ξανά, τα καταχώνιασα σε ένα μέρος για να μην τα σκέφτομαι.

Δυο παράγραφοι με παρατηρήσεις επί εποχουμένων, μια περί φυλετικών προκαταλήψεων - μια περί αθλητισμού, ας τις ενώσουμε σε μια τρίτη, όχι στην μπανάνα που σήκωσε και έφαγε ο Ντάνι Άλβες (ήταν άραγε πολιτικά ορθή η πράξη του, προβλέπεται από τους κανονισμούς ποδοσφαίρου, μήπως θα έπρεπε να τιμωρηθεί με κίτρινη κάρτα, μήπως θα έπρεπε να αντιδράσει με αποτροπιασμό, μήπως δεν κάνει να σηκώνουμε το γάντι και τις μπανάνες στον ρατσισμό, μήπως σε όλα πρέπει να αντιδρούμε πένθιμα και σοβαροφανώς, μήπως δεν θα έπρεπε ο Άλβες να δείξει το προφανές ότι δηλαδή είναι γύρω στις εκατόν πενήντα χιλιάδες φορές εξυπνότερος από το πιθηκοειδές που του πέταξε την μπανάνα;), ούτε στο παραλήρημα του προέδρου των Κλίπερς (όπου πάντως όλος ο διάλογος αξίζει να διαβαστεί γιατί περιλαμβάνει μέσα του ένα σωρό θέματα αποκαλυπτικά της ανθρώπινης φύσης και της δικής του και της φιλενάδας του και όλων μας), αλλά στην συγκλονιστική αντίδραση των παικτών της ομάδας που φόρεσαν στην προθέρμανση τα μπλουζάκια τους ανάποδα, την τερμάτισαν έτσι την επαναστατικότητα και την αντίδραση, γιατί δεν είμαστε τελικά ούτε άσπροι ούτε μαύροι, είμαστε πράσινοι σαν το δολάριο, είμαστε το χρώμα που έχει το νόμισμα της Βραζιλίας, όπου στις φαβέλες κόσμος σκοτώνεται από την αστυνομία, αλλά ας μην ασχολούμαστε μ' αυτά, το μουντιάλ αρχίζει πολύ σύντομα, η γιορτή αρχίζει πολύ σύντομα, όπου όλοι ενωμένοι εκεί, ο άσπρος με τον μαύρο, αυτός που μένει στις φαβέλες με αυτόν που μένει στις επαύλεις, το ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράγμα με το ενιαίο συμπαγές ελληνικό πράγμα, ο Κατσουράνης με τον Μανιάτη, κι όλοι όσοι κολλάνε το πρόσωπό τους στα παράθυρα των οχημάτων τους, είτε λευκά σαν ντάτσουν είναι, είτε πούλμαν της πεντάωρης επιστροφής μετά από τεσσάρα, είτε νυχτερινά λεωφορεία μετά από μεροκάματο σε ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, εσύ κι εγώ τελικά, θα απολαύσουμε μπάλα και μεγαλεία, έχοντας θριάμβους να προσδοκήσουμε πριν και να αναπολήσουμε ύστερα, έχοντας συντριβές να φοβηθούμε πριν, αλλά κι αν έλθουν θα τις φιλτράρουμε κι απωθήσουμε, όπως τελικά κάθε τι τρομακτικό που μας συμβαίνει, αφού αλλιώς δεν παλεύεται αυτό που μας τρομάζει, κι η γενναιότητα είναι αρετή που μας επισκέπτεται μια φορά στα τόσα χρόνια, ίσως και σήμερα δηλαδή.