Αδωνίζομαι

Aυτό το πλάνο κρύβει τον Παπαδημούλη, που μαζί με τον Βούτση, τον Μητρόπουλο και τον Κοντονή έχουν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους την πνευματική ευφορία ενός ανθρώπου που μόλις άκουσε ένα εξαιρετικό αστείο, μια υψηλού επιπέδου ατάκα, μια απολαυστική μπηχτή.

Κι όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται αυτό το πλάνο, μου μοιάζει ταυτόχρονα σημαντικό, επειδή δείχνει ότι σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής κι αν θέλεις να αναρριχηθείς, δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς να είσαι έτοιμος να γελάσεις με τα χωρατά του αφεντικού, δεν μπορείς να το κάνεις αν δεν έχεις αυτή την προδιάθεση να ευφρανθείς χωρίς να χαλαστείς που ευφραίνεσαι, χωρίς να το νιώσεις ως περιττή έκπτωση, χωρίς να το δεις ως αχρείαστο κονφορμισμό (αχρείαστο γιατί δεν χάλασε κι ο κόσμος αν το αστείο της στιγμής ήταν κρύο· για άλλα χαλάει ο κόσμος).

Είναι σημειολογικά ενδιαφέρον ότι από τις δύο ηχηρές μεταγραφές στην μεγάλη ομάδα της Δεξιάς, έχει μέχρι στιγμής πιάσει πολύ περισσότερο το μικρότερο όνομα, ο Άδωνις, ενώ ο Μαυρουδής Βορίδης μολονότι παραμένει μια μεγάλη υπόσχεση για αυριανός ηγέτης, ακόμα δεν έχει βρει εντελώς τα πατήματά του στο γήπεδο. Και είναι λογικό, γιατί ξεκινώντας την καριέρα του με τσεκούρια και παίρνοντας τη θέση του Μιχαλολιάκου στην ΕΠΕΝ, όλα τα πολλά τελευταία χρόνια προσπαθούσε να χτίσει το μετριοπαθές προφίλ του απλά παραστρατημένου στη νιότη. Και η συγκυρία τον έφερε σε μια ΝΔ που όταν αυτός έφευγε και καλά απο την άκρα δεξιά, εκείνη πήγαινε, με αποτέλεσμα να χρειάζεται λίγο καιρό να αποφασίσει κι ο ίδιος αν είναι ο παλιός καλός Βορίδης χωρίς τσεκούρι ή μια Ντόρα Μπακογιάννη στο αρσενικό.
Και κάπως έτσι ο πλέον απόλυτα έτοιμος να ενσαρκώσει το πνεύμα των καιρών, ο πλέον απόλυτα έτοιμος να καβαλήσει το κύμα υπήρξε ο Άδωνις, ακριβώς επειδή σε αντίθεση με τον Βορίδη δεν απαρνήθηκε τον παλιό εαυτό του της τηλεπερσόνας, αλλά επένδυσε σε αυτόν, μεταφέροντας στην κεντρική πολιτική σκηνή ένα δικής του παρασκευής μείγμα λάιφστάιλ χυδαιότητας και μνημονιακού κυνισμού στην τελειωτική του μορφή. Κι αυτό ακριβώς το μείγμα ενστερνίστηκε εχθές, αλλά και καιρό τώρα, ο Αντώνης Σαμαράς αδωνιζόμενος. Αδωνίζομαι: το να ηδονίζομαι ως καμποτίνος, το να ηδονίζομαι μετατρεπόμενος από Πρωθυπουργός σε Άδωνις.
Αν η έννοια «αγωνιστής» έχει φθαρεί τόσο πολύ από την κατάχρησή της και το ψέμμα που σε μεγάλο βαθμό κουβαλούσε τις προηγούμενες δεκαετίες, περιγράφοντας αγώνες εκ του ασφαλούς ή ούτε καν αγώνες, η έννοια «αδωνιστής» θα μπορούσε ίσως να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει μια κοινωνία που βιώνει την αποσύνθεσή της με χασκόγελα, σαν να παρακολουθεί ριάλιτι.