Σάββατο, Σεπτεμβρίου 07, 2013

Λουκάνικα Φρανκφούρτης

Από πρόσφατη συνέντευξη του Γούντι Άλεν: «Είναι κάτι τυχαίο το ότι βρισκόμαστε στη γη και χαιρόμαστε τις ανόητες, μικρές στιγμές μας, προσπαθώντας να ξεχνιόμαστε όσο πιο συχνά γίνεται, ώστε να μη χρειάζεται να σκεφτόμαστε το γεγονός ότι είμαστε προσωρινές υπάρξεις με πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή μας, σε ένα σύμπαν που και αυτό κάποτε θα εξαφανιστεί εντελώς. Και πως όλα όσα θεωρούμε πολύτιμα -είτε πρόκειται για τον Σαίξπηρ, είτε για τον Μπετόβεν, είτε για τον Νταβίντσι είτε για οτιδήποτε άλλο- θα εξαφανιστούν. Η γη θα εξαφανιστεί. Ο ήλιος θα εξαφανιστεί. Δεν θα μείνει τίποτα. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για να τα βγάλουμε πέρα με τη ζωή είναι να ξεχνιόμαστε. Ο έρωτας λειτουργεί ως μια περίσπαση. Η δουλειά λειτουργεί ως μια περίσπαση. Μπορεί κανείς να περισπάται με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους. Αλλά το κλειδί είναι να καταφέρνεις να περισπάσαι».

Τί τον έμαθε ο πατέρας του: «Όχι πολλά, ούτε καν να ξυρίζομαι· oδηγίες για να ξυρίζομαι σωστά μου έδωσε κάποτε ένας ταξιτζής. Το μεγαλύτερο μάθημα που μου έδωσε ο πατέρας μου είναι πως αν δεν έχεις την υγεία σου τότε δεν έχεις τίποτα. Πως όσο σπουδαία και αν σου τα έχει φέρει όλα η ζωή, αρκεί ένας πονοκέφαλος, ένας πονόλαιμος, μια ναυτία -για να μην πούμε, θεός φυλάξοι, τίποτα σοβαρότερο- και όλα έχουν καταστραφεί».

Τί συνεπάγεται αυτό; «Πως ένα χάμπουργκερ θα ήταν υπέροχο ή ένα μεγάλο λουκάνικο Φρανκφούρτης, ξέρεις, από αυτά με την μουστάρδα. Αλλά δεν τρώω τέτοια πράγματα. Έχω να φάω λουκάνικο Φρανκφούρτης καμιά 45αριά χρόνια. Δεν τρώω τροφές που μου δίνουν ευχαρίστηση. Τρώω για την υγεία μου. "Ι don't eat enjoyable food. I eat for my health".».

Τί τον έμαθε η μητέρα του: «Την αρχή της αυστηρής πειθαρχίας. Ο πατέρας μου δεν έβγαζε αρκετά χρήματα και η μητέρα μου φρόντιζε και για τα λεφτά και για την οικογένεια, έτσι δεν της έμενε καιρός για ελαφρότητες. Πάντα έβλεπε το ποτήρι όχι μισοάδειο, αλλά άδειο κατά τα δύο τρίτα. Με έμαθε να δουλεύω και να μη σπαταλώ τον χρόνο μου».  

Τί συνεπάγεται αυτό;  (Δικά μου είναι αυτά, όχι της συνέντευξης): Μια ολοκληρωμένη ταινία κάθε χρόνο, κάθε χρόνο με μαθηματική ακρίβεια, κάθε χρόνο απαρέγκλιτα· πως μέσα σε ένα χρόνο έχει ξεκινήσει από το μηδέν και ολοκληρώσει μια ταινία· πως έχει γυρίσει 45 ως τώρα ταινίες, αντί 10, 15 ή 20.

Λέει ακόμα στη συνέντευξη, πως όταν τελειώσει μια ταινία του δεν ξαναβλέπει ποτέ σκηνή της. Πως δεν θυμάται καν πολλά από όσα συμβαίνουν στις ταινίες του. Πως αν πέσει στο ζάπινγκ σε κάτι δικό του αλλάζει αμέσως κανάλι, γιατί δεν αντέχει να δει τα λάθη που θα εντόπιζε. Πως κριτικές διάβασε μόνο μετά το "Τake the money and Run" και τις βρήκε τόσο αντικρουόμενες (αφού ο ένας αποκαλούσε την ταινία αριστούργημα, ο άλλος το πιο βλακώδες πράγμα που είχε δει στη ζωή του, και όλοι τα έγραφαν έξυπνα και πειστικά) με αποτέλεσμα να του φανεί όλο αυτό χωρίς νόημα. Πως έπαψε έκτοτε να ασχολείται με τις κριτικές και τις κρίσεις των άλλων και πως χάρη στην μητέρα του έπαψε να τον απασχολεί το θέμα αν είναι σπουδαίος ή ασήμαντος. Πως δεν βγάζεις απολύτως τίποτα με το να κολλάς σε αυτήν την αμφιβολία. Άλλωστε, «αν έχεις γεννηθεί με ένα χάρισμα, δεν είναι σωστό να συμπεριφέρεσαι σαν να είναι επίτευγμα».

"Work works as a distraction". Περισπαστείτε γιατί χανόμαστε. Ο ψυχαναγκασμός της παραγωγικότητας. Ο ψυχαναγκασμός της δημιουργίας. Εργασιομανία αντί τελειομανίας. Ποιός είμαι ποιός δεν είμαι, τι σημασία έχει τελικά; Και τι νόημα έχει να πηγαίνω σε τελετές βράβευσης; Κι ό,τι έφτιαξα θα εξαφανιστεί μια μέρα. Τι νόημα θα είχε να το έφτιαχνα καλύτερα, να έφτιαχνα μία ταινία στο διάστημα που έχω ήδη φτιάξει τρεις; Και αν είμαι όντως κάποιος, είναι επειδή έχω ένα χάρισμα. Ένα εγώ εκτός θέματος. Ένα καλλιτεχνικό εγώ εκτός θέματος. Αν το καλλιτεχνικό εγώ ήταν το θέμα του θα είχε γυρίσει 10, 15 ή 20 ταινίες και όχι 45. Λόγω του πατέρα του 45 χρόνια χωρίς λουκάνικο Φρανκφούρτης, λόγω της μητέρας του 45 ταινίες. Που δεν τις ξαναβλέπει και ποτέ. 

Οι γονείς μας μας καθορίζουν μέχρι αηδίας. Εξαντλητικά. Και αντιφατικά. Η αντίφαση ανάμεσα στο να έχεις μια κοσμοθεωρία που βασίζεται στην προσωρινότητα των πάντων και στο να δίνεις υποχονδριακά τόσο πρωτεύοντα ρόλο στο να μην αρρωστήσεις. Η υγεία ως ένα ιδανικό. Ως ένα υποκατάστατο λειτουργικότητας σε μια ζωή που αργά ή γρήγορα θα βγει εκτός λειτουργίας. Μείνε υγιής μέχρι να πεθάνεις. Μην αρρωστήσεις. Και εκμεταλλεύσου τον χρόνο σου. Μην τον αφήσεις να πάει χαμένος. Το ποτήρι είναι σχεδόν άδειο. Δεν υπάρχει καιρός για να χαλαρώσεις. Υπάκουσε τον πατέρα σου και την μητέρα σου. Καν' το όπως σε έμαθαν. Ζήσε όπως σε έμαθαν. Έρχεσαι στη ζωή και αυτοί οι δύο άνθρωποι, η ενότητα αυτών των δύο ανθρώπων, το σύμπλεγμα αυτών των δύο ανθρώπων, σου εξηγεί τι έχει σημασία και τι όχι, ως αυθεντικοί ερμηνευτικές και νομοθέτες του κόσμου. Στο εξηγούν είτε με τα λόγια τους είτε με τις πράξεις τους, πάντως με τον τρόπο τους. Αυτή η ερμηνεία του κόσμου θα σε ακολουθεί για πάντα. Είτε την ενστερνιστείς και την ακολουθήσεις, είτε την απορρίψεις και προσπαθήσεις να πας όσο πιο μακριά της γίνεται, σε έχει πάντως οριοθετήσει. Κι όσο κι αν το λαχταράς το γαμημένο το λουκάνικο Φρανκφούρτης -ξέρεις, από αυτά με τη μουστάρδα- ξέρεις επίσης ότι δεν πρέπει να το φας.

20 Comments:

At 9/08/2013 01:18:00 π.μ., Anonymous zaxos said...

Πολύ δύσκολο να διαφωνήσεις μαζί του.
Γούντι Άλεν είναι αυτός ,αυτοσαρκάζεται είτε μιλάει είτε σκηνοθετεί .

 
At 9/08/2013 02:09:00 π.μ., Anonymous Δημήτρης said...

Ένα ακόμα επιχείρημα υπερ της μετα-οικογενιακής εποχής. Θα έπρεπε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέχρι 5 χρονών κι από εκεί και ύστερα όλα, από το πλουσιότερο μέχρι το πιο φτωχό, να μεγαλώνουν εσώκλειστα σε δημόσια σχολεία μέχρι το τέλος της εφηβείας τους και οι γονείς να τα βλέπουν Σαββατοκύριακα και γιορτές. Έτσι αποσυνδέεται η ανάπτυξη της προσωπικότητας από ότι συμβουλή καπνίσει στον κάθε γονέα.

 
At 9/08/2013 12:34:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Ελπίζω η φρίκη που περιγράφει ο Δημήτρης να προβληματίσει όσους ενστερνίζονται κολλεκτιβιστικές αξίες. Γιατί αποτελεί λογική συνέπειά τους.

 
At 9/08/2013 07:15:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Προσωπικά τη φρίκη τη βρίσκω στην παρανάγνωση και δη σε αυτήν που εκπορεύεται από την ιδεολογικοποίηση και του αέρα που αναπνέουμε.

 
At 9/08/2013 09:12:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Πολύ πιθανώς να έκανα αυτό που λες, και να κριτίκαρα κάποια από τα γραπτά σου σε λανθασμένα ιδεολογική βάση. Πληροφοριακά, προφανώς και δεν αναφερόμουν στην τρέχουσα ανάρτηση. Φρικάρεις με αυτό που έγραψα εγώ, αλλά όχι με αυτό που έγραψε ο Δημήτρης, είτε κυρίως ως αντίληψη καθεαυτή, είτε ως προς τη σύνδεση που αυτός έκανε με την ανάρτηση, οπότε ο αέρας που αναπνέεις είναι ευτυχώς αποϊδεολογικοποιημένος.

 
At 9/08/2013 09:21:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Kαι με τα δύο σχόλια φρικάρισα φυσικά. Και τα σχολίασα πακέτο, αφού άλλωστε το δικό σου αναφερόταν ρητώς στο σχόλιο του Δημήτρη.

 
At 9/08/2013 10:59:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Μόνο που η φρίκη του Δημήτρη δεν είναι απλά και μόνο η παρανάγνωση λόγω ιδεολογικοποίησης. Είναι η διατύπωση μιας απάνθρωπης πρότασης.

 
At 9/09/2013 12:42:00 π.μ., Anonymous Δημήτρης said...

Αν έλεγε κανείς στους τρογλωδίτες της πλειστόκαινου οτι τα παιδιά τους θα πηγαίνουν σχολείο, οτι θα λογοδοτούν σε δικαστήρια για ατομικές τους επιλογές ή πως αντί να κυνηγούν ελεύθεροι θα έπρεπε να σκάβουν τη γη σε συγκεκριμένα όρια, μπορεί κι εκείνοι να ανατρίχιαζαν στην ιδέα. Να θεωρούσαν οτι απομειώνεται η ελευθερία τους και η σκέψη να τους έπνιγε.

 
At 9/09/2013 03:50:00 π.μ., Anonymous Δημήτρης said...

Να προσθέσω επίσης οτι η λέξη «φρίκη» ταιριάζει σε καταστάσεις Άουσβιτς, Γουλανγκ, καρκίνο στα κόκαλα, βόμβες φωσφόρου ή σούβλισμα Αθ. Διάκου. Μη ξεφτιλίζουμε έτσι τις λέξεις.
Επιπλέον, οι γονείς που θα παραδίδουν τα παιδιά τους σε εσώκλειστα σχολεία, θα προέρχονται κι εκείνοι από το ίδιο σύστημα, δεν θα τους τα αρπάζει το κράτος από την αγκαλιά. Οπότε δεν καταλαβαίνω την τόση δυσφορία, ειδικά όταν λέμε οτι και πάλι θα τα βλέπουν αλλά πιο αραιά. Δεν είναι τσιφλίκι σου το παιδί να το μαθαίνεις ότι σου γουστάρει εσένα, είναι πολίτης της κοινωνίας και πρέπει να μεγαλώνει κυρίως από την κοινωνία.
Αν το καλοσκεφτείτε λύνει πολλά προβλήματα και δεν δημιουργεί ούτε ένα. Εκτός αν έχετε την εντύπωση οτι η μέση οικογένεια και ο μέσος γονέας είναι σαν το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι ή την Μαίρη Πόπινς.

 
At 9/09/2013 11:37:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ενώ το να παρκάρεις τα ενός έτους παιδιά σου μπροστά στην τηλεόρασή με παρκαδόρο τη γιαγιά/παππού συνιστά μια ανθρώπινη πρόταση. Χμμμ...

 
At 9/09/2013 04:14:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Το να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας με υγιή τρόπο, αν μη τι άλλο, φανερώνει την εκτίμηση και τον σεβασμό που τρέφουμε απέναντι μας, οπότε, θάνατος στα λουκάνικα Φρανκφούρτης απο όπου και αν προέρχονται.

 
At 9/09/2013 06:32:00 μ.μ., Anonymous Dimitris said...

Επειδή αραιά και που έχω κάνει μερικές αρκετα ενδιαφέρουσες διαδυκτιακές συζητήσεις στα σχόλια αυτού του blog ως "Δημήτρης", να πω διευκρινιστικά ότι με τον παραπάνω Δημήτρη έχουμε απλώς συνωnickμια.Είμαστε άλλοι χρήστες, οπότε λέω από εδώ και πέρα να το κάνω αγγλόφωνο, σαν τον Notis.

 
At 9/09/2013 07:56:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Για τα παιδιά που μεγαλώνουν εσώκλειστα σε δημόσια σχολεία αποσυνδέεται η ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους από ό,τι συμβουλή καπνίσει στον κάθε γονέα και συνδέεται με ό,τι συμβουλή καπνίσει στον κάθε νομοθέτη.

Άυλος αυλός

 
At 9/09/2013 11:32:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ο καθένας έχει τρεις χαρακτήρες. Αυτόν που δείχνει, αυτόν που έχει, και αυτόν που νομίζει ότι έχει.

Μπόντζο

 
At 9/10/2013 01:02:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Εντάξει, ακόμα μια φορά και με ό,τι καταπιαστείτε το ίδιο τροπάριο. Τι έγινε σε αυτή την ανάρτηση; Ο old-boy περιέγραψε με μελανά χρώματα το γεγονός πως οι απόγονοι επηρεάζονται καταλυτικά από την ανατροφή των γονέων και προσδιορίζονται ή ετεροπροσδιορίζονται απέναντί τους. Ως τυπικός ροζ-αριστερός όμως αρκείται στις διαπυστώσεις και δεν τολμάει να κάνει κάποια πρόταση που θα βελτιώσει αυτό το οποίο κατακρίνει. Απλώς κάνει επίδειξη ικανοτήτων εντοπισμού και ανάλυσης του προβλήματος (κοιτά μαμά! Χωρίς χέρια!) και μέχρι εκεί.
Το ίδιο ακριβώς που γίνεται με το μνημόνιο. Η φράση «τι προτίνεις» είναι μεγάλος εφιάλτης για μερικούς τελικά.
Εμφανίζεται λοιπόν ένας σχολιαστής που λέει την παπαριά του με την οποία ούτε κι εγώ συμφωνώ, αλλά τουλάχιστον λέει κάτι. Οι ροζ-αριστεροί τις παρέας πέφτουν να τον φάνε χωρίς να αντιπροτείνουν απολύτως τίποτα. Τους τι σπάει όμως να έχει κανείς άποψη συγκεκριμένη για το τι και πώς, κι όχι νεφελώδη. Από τον αναρχικό που τα θέλει όλα πουτάνα, τον κομουνιστή που θέλει προλεταριάτο, τον πασόκο που θέλει κουτάλα, τον νεοδημοκράτη που θέλει κεφάλαιο ή τον χρυσαυγίτη που θέλει εθνικισμό, όλοι αυτοί τουλάχιστον ξέρουν τι θέλουν. Η ροζ-αριστερά όλο φρουφρού κι αρώματα, υψηλή ανάλυση, στοχασμός και κριτική, χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς θέλουν και τι προτείνουν. Γενιμμένοι μόνο για συνθήκες ομαλότητας, να σκοτώνονται άλλοι στις μπουνιές, στα βρισίδια ή στις σφαίρες, για να καρπώνονται αυτοί και να παράγουν «τέχνη» και υψηλή αισθητική εκ του ασφαλούς. Και με ότι θέμα και να καταπιαστούν από γεωπολιτική, οικονομία ή Γούντι Άλεν, σου δίνουν να καταλάβεις άριστα αυτό που τους ξινίζει και τους βρωμάει, αλλά αυτό που θέλουν δεν θα στο περιγράψουν με σαφήνεια ποτέ.
Άξιοι, άξιοι.

 
At 9/10/2013 01:55:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

old boy το κείμενό σου είναι εξαιρετικό όπως συνήθως, ειδικά διότι επικρίνεις αυτούς που εξυμνούν την εργασιομανία σε συνδυασμό με το distraction ως μότο ζωής. Νομίζω ότι τα σχόλια παραπάνω λίγη σχέση έχουν με το κείμενο σου, ή όσοι τα γράφουν διαβάζουν μόνο την τελευταία παράγραφο. Καλημέρα!

 
At 9/10/2013 04:11:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...


“Ο old-boy περιέγραψε με μελανά χρώματα το γεγονός πως οι απόγονοι επηρεάζονται καταλυτικά από την ανατροφή των γονέων και προσδιορίζονται ή ετεροπροσδιορίζονται απέναντί τους. Ως τυπικός ροζ-αριστερός όμως αρκείται στις διαπυστώσεις και δεν τολμάει να κάνει κάποια πρόταση που θα βελτιώσει αυτό το οποίο κατακρίνει”

Δηλαδή βρε Ανώνυμε τι ήθελες να σου προτείνει;
Δευτέρα Τετάρτη και Παρασκευή να αλλάζουν οι οικογένειες τα παιδιά τους με οικογένειες του ίδιου Δήμου και Τρίτη Πέμπτη Σάββατο να τα αλλάζουν με οικογένειες από Δήμο άλλης περιφέρειας;
Ευτυχώς που αύριο αρχίζουν τα σχολεία. Ελπίζω να πας.

 
At 9/10/2013 09:34:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Σωτήρη παραβλέψατε να ευχηθείτε και στον επόμενο Ανώνυμο καλή σχολική χρονιά και θα σας μαλώσω.

 
At 9/11/2013 12:56:00 π.μ., Anonymous ΒΑΠ said...

"Λόγω του πατέρα του 45 χρόνια χωρίς λουκάνικο Φρανκφούρτης, λόγω της μητέρας του 45 ταινίες."

Ναι αλλά που ξέρεις, μπορεί να μην ήταν μόνο αυτά. Μπορεί, αν είχε αλλιώτικους γονείς, να μην είχε γίνει αυτό που έγινε.

 
At 9/19/2013 10:01:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

......και εμείς δηλαδή που έχουμε το νόστιμο και ανθυγιεινό φαγητό για περισπασμο......(((((((

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home