Έχω μια κιβωτό

Eίναι συγκλονιστικό το πόσο ξύλινος παραμένει μέχρι εσχάτων ο λόγος του Τσοχατζόπουλου. Το πώς οι αερολογίες, οι μεγαλοστομίες και τα κενά περιεχομένου λόγια που χρησιμοποιούσε δεκαετίες ως πολιτικός, εξακολουθούν να αποτελούν το οπλοστάσιό του και τώρα που είναι κατηγορούμενος και απολογούμενος. Η πραγματικότητα τον έχει κατακλύσει από σαράντα διαφορετικά μέτωπα και αυτός έχει χτίσει με τα ξύλινα λόγια του μια κιβωτό και βρίσκει μέσα της παρηγοριά. Ολομόναχος μέσα της, είναι ταυτόχρονα ο κομπέρ και ο μοναδικός ακροατής του. Και ο ακροατής Άκης πείθεται από τον κομπέρ Άκη, παραμένοντας έτσι ανέπαφος, αξιοπρεπής, τροπαιούχος: δεν τον αγγίζει τελικά όλη αυτή η λάσπη και δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να τον συκοφαντεί.

 

Είχε καλεσμένο νωρίτερα ο Ευαγγελάτος τον Λάκη Γαβαλά για να μιλήσει για τον Ασλάνη. Σε ένα σημείο, και προσπαθώντας -χωρίς ιδιαίτερο λογικό ειρμό- να απαντήσει σε μια ερώτηση, o Λάκης θα πει ότι ο κόσμος έχει εξελιχθεί, η τεχνολογία έχει εξελιχθεί και ότι δεν ζούμε πια στην εποχή που ο κόσμος μετακινούνταν με κάρα «και με τρόλεϊ». Και δεν ξέρω πόσο έχει ή δεν έχει πληροφορηθεί για τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου που δεν είχε εισιτήριο στο τρόλεϊ, δεν ξέρω αν το άκουσε και το ξέχασε, ξέρω όμως πως μπορεί από την μία όλος αυτός ο φαιδρός κόσμος της ελληνικής σόου μπιζ να έχει χάσει επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα, από την άλλη όμως είναι όλος αυτός ο κόσμος που παραμένει σε επίπεδο αριθμητικών μεγεθών, άρα τελικά και δημοκρατικού εκτοπίσματος, πάρα πολύ πιο κοντά στις μάζες. Δηλαδή ο Γαβαλάς μπορεί να ζούσε στη χρυσελεφάντινη εποχή του νεοελληνικού γκλάμουρ, που το τρόλεϊ είχε ξεπεραστεί ως μεταφορικό μέσο, ωστόσο οι άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν τρόλεϊ, στην μεγάλη πλειοψηφία τους για τον Γαβαλά ενδιαφερόντουσαν και ενδιαφέρονται και όχι για όσους γράψουμε πύρινα ποστάκια και αρθράκια για το θάνατο εξαιτίας ενός εισιτήριου τρόλεϊ. Υπ' αυτήν την έννοια ο Λάκης Γαβαλάς έχει υπάρξει εξίσου ή και περισσότερο λαϊκός για την εποχή του από ό,τι για τη δική του ο Πάνος Γαβαλάς.

Και διάβασε, αν δεν βαριέσαι αυτό· η τύπισσα εξηγεί πικρόχολα γιατί αποφάσισαν να βάλουν πρώτο θέμα στο σάιτ του CNN την προκλητική εμφάνιση της Μάιλι Σάιρους στα βραβεία του ΜΤV: αυτά θέλετε, αυτά διαβάζετε, σε αυτά κάνετε κλικ, έτσι μένετε ώρα στο σάιτ, έτσι θα προσελκύσουμε διαφημίσεις, έτσι κατάντησε η δημοσιογραφία σήμερα, εκεί μας φτάσατε· στο τσακ είναι να αρχίσει να μουτζώνει και να βρίζει τα πλήθη όπως έκανε κάποτε ο πάντα μπροστά από την εποχή του, Βασίλης Λεβέντης*. 

Τα πλήθη που αποβλακωμένα ασχολούνται με την Μάιλι και τον Λάκη αντί να παρακολουθήσουν το έγκυρα πολεμοκάπηλο CNN και να διαβάσουν τον δηκτικό συνήγορο του πόπολου Old Boy. Ο ιδεαλισμός του Άαρον Σόρκιν είναι παρών, το πνεύμα του Γουίλ Μακαβόι είναι εδώ. Ας ανεβάσουμε το επίπεδο των μαζών όσο μπορούμε.

Κι αν τα χημικά όπλα του Σαντάμ δεν βρέθηκαν ποτέ, σε μια αντιστροφή στο κυριακάτικο επεισόδιο του "Νewsroom" μάθαμε τελικά πώς την πάτησαν τα παιδιά του σταθμού και έβγαλαν στον αέρα την ψευδή είδηση ότι οι ΗΠΑ είχαν χρησιμοποιήσει προ λίγων ετών χημικά όπλα σε μια αποστολή διάσωσης. Όχι λοιπόν ο στρατός τους δεν έκανε αυτό το ατόπημα, είναι αθώος, και η Τζέιν Φόντα κάτω από πενήντα στρώματα πλαστικών εγχειρήσεων θα σώσει μετά την τιμή του αμερικάνικου στρατού και την τιμή των Αμερικάνων κροίσων. Βέβαια θα κατατεθεί στη σειρά και ότι παρά τις διεθνείς συμβάσεις οι ΗΠΑ δεν έχουν καταστρέψει όλα τα χημικά τους όπλα, γιατί αυτό είναι η δύναμή μας εμάς ως Αμερικάνων, η αυτοκριτική μας και η ελευθερία -eleftheria_re_mounia- που παρέχουμε στους δημιουργούς μας να μας τα χώνουν.

Και ο υπουργός εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας θα πει πως εκείνος πιστεύει ότι και ο ΟΗΕ να μην εγκρίνει, πρέπει να ληφθεί δράση από τις πρόθυμες χώρες, γιατί η νομιμότητα είναι σχετική έννοια άφτερ ολ, κι άλλο να την παίρνει στα χέρια του στο πεδίο των μαχών κοτζάμ αγλλοσαξωνικός κόσμος κι άλλο αυτά τα κουκουεδίστικα και συριζέικα με το φετιχισμό του δρόμου και τις ωδές στην ανομία.

Και πριν με προλάβεις, ναι, περιμένω με εξαρτημένα ανακλαστικά να σκούξω αν επέμβουν οι δυτικοί, γιατί δεν με νοιάζει όσο σκοτώνονται μεταξύ τους οι άλλοι -πού τους ξέρω εγώ τους άλλους, ποιές ταινίες τους και ποιές σειρές τους έχω δει;- εμένα με νοιάζει να τα χώνω στις ΗΠΑ, με νοιάζει σχεδόν τόσο, όσο να κατεβάζω κάθε Δευτέρα το τελευταίο επεισόδιο του Νewsroom και του Breaking Bad, τι σειρά μαλάκα μου, τι κατάληξη, πέντε ακόμα επεισόδια μας έμειναν και όταν τελειώσουν τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμουμε; 

* το κείμενο δεν το έγραψε ποτέ αυτή τελικά και είναι σατυρικό, αλλά τόσο μου κόβει.