Η αναπροσαρμογή των προφητειών

Διακοποδάνεια με τα οποία οι μικροαστοί πήγαιναν διακοπές στο Μπαλί,
οι τυφλοί της Ζακύνθου κι οι μαϊμού αναπηρικές συντάξεις,
είχαμε αφήσει «τους Γότθους και τους Τεύτονες να φτιάχνουνε μπουλόνια» κι εμείς περνούσαμε ζωή χαρισάμενη και δανεική,
το -κυριολεκτικό- ξεβράκωμα ενός συνδικαλιστή επί σκηνής, αφού έχει πρώτα προηγηθεί το μεταφορικό και του ίδιου και των σωματείων του,
συνεχείς αναφορές στο «πονηρό κόμμα» και καμία στο μη πονηρό - εικάζει κανείς εξ αντιδιαστολής- με το οποίο συγκυβερνά,
χαρά και ευτυχία είναι η δουλειά και η δημιουργία βρε, χαρά και ευτυχία και πλούτος είναι τα λίγα και καλά, η οικονομία, το μέτρο, να ξαναμάθουμε να παράγουμε και να αμειβόμαστε με ό,τι μας αναλογεί βάσει της ανταγωνιστικότητας,
εκείνος προσπάθησε να μας τα εξηγήσει στα χρόνια που είχαμε χάσει τον ηθικό μας μπούσουλα, αλλά δεν πολυθέλαμε να τα ακούσουμε τα δυσάρεστα λόγια που είχε να μας πει, και έτσι για να κερδίσει κι αυτός την εύνοιά μας και την αγάπη μας -κάνει την αυτοκριτική του- ψιλοϋπέκυψε και μας τα έλεγε λιγότερο αιχμηρά, εισάγοντας έτσι την έννοια του καλλιτεχνικού κόστους, που είναι το ακριβές αντίστοιχο του πολιτικού κόστους για όλα αυτά τα χρόνια που οι πολιτικοί μας ήθελαν μεν να κάνουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις αλλά ο αδιόρθωτος λαός τσινούσε,
ωστόσο η παράσταση τελειώνει με το «Μέρες καλύτερες θα 'ρθουν» γιατί το κλειδί δεν είναι η αμνησία, το κλειδί είναι η αναπροσαρμογή των προφητειών, κάποια στιγμή θα ΄ρθουν οι καλύτερες μέρες - το λέει το ένστικτό του, δεν έχει σημασία που στο μεταξύ δεν ήρθαν καλύτερες μέρες αλλά χρεοκοπία, 
ούτε βέβαια οι καλύτερες ήταν η ισχυρή, εκσυγχρονιστική Ελλάδα ή το καλοκαίρι του 2004 -το μνημονεύει στην αρχή αυτό, για τα γιούρο του και τις ολυμπιάδες- του, ο εθνικός καλλιτέχνης έχει πάντα δίκιο και πάντα ένα επιμύθιο να μας πει σε κάποια τελετή, ο εθνικός καλλιτέχνης είναι εδώ για να εκπροσωπεί την Ελλάδα στην κάθε στιγμή της, στα πάνω της και στα κάτω της, όταν χρειαστεί υμνητικά κι όταν χρειαστεί κριτικά,
κι αν χρειαστεί κάνοντας και καρικατούρα τον Ιωάννη Μελισσανίδη, γιατί είναι πάντα πιο εύκολο να βγάλεις γέλιο από αυτόν παρά από τον Δημήτρη Μελισσανίδη, που πιθανώς δεν έχει πάει ποτέ διακοπές στο Μπαλί, ακόμα όμως κι αν έχει, δεν έχει πάει με διακοποδάνεια, αλλά απολαμβάνοντας τους καρπούς της δουλειάς και της δημιουργίας του, όπως πρέπει πλέον να κάνει κάθε Έλληνας.