Μολονότι

Ξαναπερνάω την Παρασκευή το βράδυ από την οδό Σουλτάνη, από το σημείο με το σύνθημα που σχολίασα δυο ποστ πιο κάτω. Κάποιος κοιμάται εκεί ακριβώς, σκεπασμένος με κουβέρτα. Σκέφτομαι να τον φωτογραφίσω με φόντο το σύνθημα. Θα κάνει γαμάτο σημειολογικό κοντράστ με το προηγούμενο ποστ. Ευτυχώς ντρέπομαι εγκαίρως και δεν τον φωτογραφίζω. Κεντρική ιδέα της σύγκρουσης των δύο εικόνων θα ήταν κάτι σαν αυτό: μην μας εμπνεύσει τίποτα όμορφο αυτή η πόλη, έχει τον τρόπο της αμέσως μετά να μας καταρρακώσει. Περιφερειακή της ιδέα ότι μπορούμε να διαφωνούμε όσο θέλουμε για το αν τα συνθήματα στους τοίχους ομορφαίνουν ή ασχημαίνουν μια πόλη, αλλά όταν πολλαπλασιάζονται όσοι κοιμούνται στους δρόμους της, η ομορφιά και η ασχήμια μπαίνουν σε άλλη διάσταση.

Βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη μέσα στις γιορτές και ένα βράδυ που την περπάτησα λίγο η εντύπωση που μου προξένησε ήταν μεγάλη: μου φαινόταν σαν μια πόλη σε αισθητή διαφορά φάσης από την Αθήνα. Και σκουπίδια είχε δηλαδή και απ' όλα, αλλά η όλη ατμόσφαιρα εξέπεμπε κάτι το αισιόδοξο, κάτι το ανεπηρέαστο, κάτι το -ναι- γιορτινό, κάτι που σε αναζωογονούσε από την αθηναϊκή καταθλιψίλα. Να ήταν το εξιδανικευμένο βλέμμα του ανθρώπου που δεν μένει εκεί; Και να είναι το βλέμμα μου στην Αθήνα το βλέμμα ενός ανθρώπου που έχει μπει στο τριπάκι να διεκτραγωδεί πράγματα και καταστάσεις, εν μέρει εξαιτίας όσων βιώνει, εν μέρει εξαιτίας όσων διαβάζει;

Ό,τι και να 'ναι, το κέντρο της Αθήνας μού φαίνεται ολοένα και περισσότερο σαν μια περιοχή που τετράγωνο παρά τετράγωνο σε παραμονεύουν ζόμπι, απέθαντοι, ζωντανοί νεκροί ή ό,τι άλλο συνώνυμο υπάρχει. Στρατιές εξαθλιωμένων που περιμένουν να ολοκληρωθεί η μετάλλαξη επαρκούς τμήματος του πληθυσμού, ώστε να γίνουν πλειοψηφία και να πάψουν να παραμονεύουν, περνώντας στην επίθεση. Δεν ξέρω τι ποσοστό της εξαθλίωσης είναι κρίση, τι ποσοστό μετανάστευση, τι ποσοστό πρέζα. Ξέρω μόνο πως η γενική μουνταμάρα της ατμόσφαιρας τρομάζει.

Η γενική μουνταμάρα της ατμόσφαιρας. Μήπως αυτή αντιμετωπίζεται -όχι βέβαια απόλυτα, αλλά τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό- με την αλλαγή της ψυχικής διάθεσης του καθενός; Σε εμένα πάντως το πράγμα λειτουργεί αντίστροφα: γράφω δηλαδή σε αυτό το ύφος, μολονότι εγώ νιώθω καλά.