Φέτες

Ουρά στα τυριά του Βασιλόπουλου. Μπροστά μου ένας δίσκος με κομματάκια φέτα πιασμένα με οδοντογλυφίδες. Θα 'θελα να δοκιμάσω ένα, αλλά δεν το κάνω· εφηβικό ή ίσως παιδικό ή ίσως ακόμη παλιότερο κατάλοιπο.

Σκέφτομαι ότι τέτοιου είδους φαινομενικά ασήμαντες συμπεριφορές περιγράφουν σημαντικά τμήματα του χαρακτήρα του καθενός, με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια από τα εκ φύσεως γενικόλογα επίθετα. Καλός - κακός, αναβλητικός - αποφασιστικός, δραστήριος - τεμπέλης, μαχητής - παραιτημένος, κάθε επίθετο είναι σαν ρούχο που έχουν φορέσει δισεκατομμύρια άλλοι πριν από σένα και θα το φορέσουν άλλοι τόσοι μετά από σένα. Πόσο να σε χωρέσει, πόσο να σου πάει, πόσο να σε αναδείξει; Ενώ, το να μην πιάνεις την οδοντογλυφίδα με τη φέτα στην ουρά του Βασιλόπουλου, μολονότι σου προσφέρεται στο πιάτο και μολονότι την επιθυμείς, είναι ένα ρούχο λιγότερο πρετ α πορτέ, ένα ρούχο που αν και αναμφίβολα θα κάνει και σε πολλούς άλλους, φαίνεται ραμμένο στα μέτρα σου, ακριβώς επειδή το σκέφτηκες μόνος σου ως χαρακτηριστικό σου ή -καλύτερα- ως ένα από τα χαρακτηριστικά σου.

Σκέφτομαι ακόμα ότι ένας άνθρωπος που στην ουρά του Βασιλόπουλου φετοφιλοσοφεί για το ποιός είναι, είναι μια εικόνα που ενδεχομένως θα μπορούσε να ξετυλίξει γόνιμα μια σειρά περαιτέρω σκέψεων, οι οποίες -ξανά ενδεχομένως- θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μία ιστορία.

Σκέφτομαι επίσης ότι αυτή η ευλογημένη ευκολία να γράφεις τις σκέψεις σου αμέσως στο μπλογκ είναι από την άλλη όψη της κατάρα, που σε εμποδίζει να μεταβείς από την ευκολία του ποστ στη δυσκολία κάτι πιο σύνθετου.

Σκέφτομαι όμως ότι εν τέλει, όταν κανείς αδυνατεί ακόμη και να σκεφτεί να φτιάξει ιστορίες με ορίζοντα οτιδήποτε άλλο από τον ίδιο του τον εαυτό, τίποτα δεν χάνει και τίποτα δεν χαραμίζει.

Σκέφτομαι τέλος ότι τα ποστ είναι μικρές φετούλες που επιθυμώ να τις γευθώ και τις γεύομαι. Η Μπαμπέτ δεν κάνει τη γιορτή της μέσα μου και αφού δεν επιθυμώ γκουρμέ συνθέσεις παρά μόνο ως ιδανικό, αφού δηλαδή δεν τις επιθυμώ έμπρακτα, αφού δεν τις επιθυμώ ως ανάγκη, ικανοποιώ τις ανάγκες που μου γεννιούνται - όταν μου γεννιούνται, κάνοντας ταυτόχρονα συλλογή από οδοντογλυφίδες, με τις οποίες κάποτε νόμιζα πως θα έχτιζα παλάτια.