Τετάρτη, Αυγούστου 23, 2006

Οι Τυφλοί

Ακούω φωνές. Γίνεται καυγάς και μάλιστα μεγάλος. Τσακώνονται ο Μάικλ και η Κέυ Κορλεόνε. Η Κέυ του ανακοινώνει ότι φεύγει από το σπίτι και παίρνει μαζί της και τα δυο τους παιδιά. Ο Μάικλ προσπαθεί να την μεταπείσει. Στην αρχή με το καλό. Μετά με το κακό: «Δεν με ξέρεις, Κέυ; Είναι ποτέ δυνατόν να σε αφήσω να μου πάρεις τα παιδιά;». Λίγο καιρό πριν η Κέυ είχε αποβάλλει το τρίτο παιδί τους. «Ξέρω ότι κατηγορείς εμένα που απέβαλες, αλλά δεν είναι λόγος αυτός για να φύγεις. Όλα θα φτιάξουν», της λέει. H Κέυ τον κοιτά με οίκτο και του απαντά: «Oh, Michael. Michael, you are blind. Ήταν έκτρωση, όπως έκτρωμα είναι και αυτός ο γάμος. Κάτι ανίερο και κακό. It was a son Michael! A son! Και τον σκότωσα because all this must end. Δεν μπορούσα να φέρω στον κόσμο άλλον έναν γιο σου». Τα μάτια του Πατσίνο όσο την ακούει, παίζουν με τον τρόπο που απ' όλα τα μάτια των ανθρώπων μόνο τα μάτια του Πατσίνο μπορούν να παίξουν. Η έκφραση παραμένει ίδια, μόνο τα μάτια κάνουν κύκλους, ενώ το καζάνι βράζει, μέχρι να ξεχειλίσει και να της ρίξει ένα χαστούκι, που 32 χρόνια μετά πρέπει να πονά ακόμα τη Ντάιαν Κήτον κάθε που πιάνει νοτιάς. Ω, Μάικλ, είσαι τυφλός! Είκοσι πέντε αιώνες Μετά Οιδίποδα, ένας ακόμη τυφλός. Ο άνθρωπος που κάποτε, σε εποχές αθώες, σε εποχές που ήταν ακόμη ένας ήρωας πολέμου, καθησύχαζε την Κέυ λέγοντάς της «Τhat’s my family Kay, it’s not me», o άνθρωπος που μπαίνει στο λούκι και γίνεται η οικογένειά του προκειμένου να προστατέψει τον χτυπημένο πατέρα του, o άνθρωπος που γίνεται γκάνγκστερ προκειμένου να προστατέψει την οικογένειά του, είναι τυφλός, τυφλός στην προδοσία της ίδιας του της οικογένειας. Ο αδελφός του -από αφέλεια και για να νοιώσει κι αυτός σημαντικός- τον προδίδει στους αντιπάλους, που γαζώνουν το σπίτι του και το δωμάτιό του μπροστά στα παιδιά του. It was you Fredo, του λέει ο Μάικλ, you broke my heart, καθώς είναι πρωτοχρονιά στην επαναστατημένη Αβάνα και του δίνει το φιλί του Ιούδα. Η κάθοδος στον Άδη έχει αρχίσει, ο τυφλός Οιδίποδας αρχίζει να ψυχανεμίζεται με ποιά γυναίκα κοιμάται. Το ένα μάτι για την προδοσία του αδελφού ανοίγει και λίγο μετά ανοίγει και το άλλο για την προδοσία της γυναίκας που σκότωσε τον σπόρο του. Χωρίς Τειρεσία να τον προϊδεάσει για τα τρομερά μυστικά. Μόνος του κατάφατσα στο κτήνος. Μα αν η Ιοκάστη είναι μητέρα μου, τότε τα παιδιά μου είναι αδέλφια μου. Αυτός ο γάμος είναι ανίερο έκτρωμα θα επαναλάβει η Κέυ. «Τυφλός τα τ’ ώτα, τον τε νουν, τα τ’ όμματ’ ει» κραύγαζε προς τον μάντη ο Οιδίπους. Κι όμως τυφλοί είναι οι ισχυροί, οι βασιλιάδες της Θήβας και του υποκόσμου, όσοι παραζαλισμένοι από τη δύναμή τους δεν βλέπουν το φθόνο και τη φρίκη που προξενούν στους οικείους τους, δεν βλέπουν ότι δεν υπάρχει λευτεριά από τους εις βάρος τους χρησμούς, δεν υπάρχει λευτεριά από την μοίρα. Σου λέει ο χρησμός ότι θα παντρευτείς την μάνα σου και θα σκοτώσεις τον πατέρα σου. Παντρεύεσαι μια πολύ μεγαλύτερή σου της οποίας ο άντρας μόλις σκοτώθηκε. Έχεις σκοτώσει έναν άντρα λίγο πριν. Δεν πήγε ποτέ ο νους σου; Ήσουν όντως τυφλός, ήσουν όντως τόσο αθώος ή ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου; Δεν ευκαίρησες ποτέ να καταλάβεις Μάικλ, ότι η γυναίκα σου έφτασε να σε σιχαίνεται, ότι στον μεγάλο σου αδελφό φέρεσαι σαν να 'ταν παιδί; Ή τα είχες στο πίσω μέρος του μυαλού σου και έλεγες πως όταν βρεις χρόνο θα ασχοληθείς; Ή μήπως απολάμβανες αυτή την εξουσία, αυτή τη δύναμη κι όλα τα άλλα ήταν δεύτερα; Ή μήπως ανέβαζε την καύλα σου η κρυμμένη κι από σένα υπόνοια ότι η μαντάμ που γαμάς είναι η μανούλα σου; Αν είναι έτσι, είσαι πιο προχωρημένος κι απ΄τον Ο-ντε-σού, γιατί κατά βάθος ήξερες ή πάντως υποψιαζόσουν, ενώ εκείνος επέλεξε να μην ξέρει, επέλεξε να ζήσει με τον αδιανόητο τρόπο χωρίς όμως να τον διανοείται, επέλεξε να ξεφορτωθεί την γνώση για χάρη εκείνης που μολυσμένα αγαπά. Οιδίποδα, βγάλε τώρα τα μάτια σου, μπας και λυτρωθείς λιγάκι. Μάικλ, ζήσε πια μόνος σου, χωρίς γυναίκα, χωρίς αδελφό, παρέα με τη δύναμη, παρέα με το φόνο. Σουρουπώνει. Η οθόνη γίνεται σκούρα μπλε. Ο Fredo μπαίνει στη βάρκα να ψαρέψει. Να’ τος στο βάθος με το καλάμι του. Αντίο Fredo, αντίο John Cazale. Mην ακούς όσα σου λένε, δεν πέθανες νέος. Θ’ αναστηθείς και πάλι την επόμενη φορά που θα ξεχάσεις τα κυνηγετικά σου παπούτσια, την επόμενη φορά που θα βάλεις κοριούς, την επόμενη φορά που θα αποπειραθείς να ληστέψεις τράπεζα και η μέρα θα αποδειχθεί σκυλίσια, την επόμενη φορά που θα τρώτε στο τραπέζι όλοι μαζί οι Κορλεόνε.

14 Comments:

At 8/23/2006 08:15:00 μ.μ., Blogger ΓΑΪΔΑΡΑ said...

H πράξη του Ο-ντε-σου είναι η υπέρτατη πράξη αγάπης που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος... ν' απαρνηθεί την ίδια του την υπόσταση... την ύπαρξή του... να αφήσει πίσω τον εαυτό του... για την μιαρή αγάπη... γιατί όταν η ψυχή αγαπήσει άνομα και το σώμα πρέπει να γίνει συνεργός... πρέπει ν' ακολουθήσει τον δρόμο της ληθαργικής αυτοτιμωρίας... κάλλιο να τυφλωθεί η ψυχή... ο νούς... παρά η συνείδηση...

 
At 8/23/2006 08:21:00 μ.μ., Blogger Άβατον said...

Συμφωνώ απόλυτα με την γαϊδάρα. Εν τέλει όλα οδηγούν στο λήθαργο της συνείδησης πάνω απ'όλα.

 
At 8/23/2006 08:53:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Γαϊδάρα, είναι μια άποψη αυτή, από την άλλη βέβαια ο Ο-ντε-σού δεν θυσιάζεται ακριβώς, αλλα επιλέγει και την ύβρη και την λήθη της ύβρεως, επιλέγει και τον σκύλο και την πίτα. Γι' αυτό ενώ στο τέλος της αρχαίας τραγωδίας έχουμε κάθαρση, στο τέλος του Old Boy έχουμε το ακριβώς αντιθέτο. Ούτε αρχαιοελληνική κάθαρση, ούτε χολιγουντιανό happy end, αλλά ένα ειρωνικό «dirty end», μια «μίανση».

 
At 8/23/2006 09:16:00 μ.μ., Blogger ΓΑΪΔΑΡΑ said...

όχι δεν θυσιάζεται... αυτοτιμωρείται... αφήνοντας πίσω αυτό που είναι... τον εαυτό... είναι νομίζω ένα άλλο είδος κάθαρσης... γιατί επιλέγει το άγνωστο... την αρχή... δεν πιστεύω ότι τα θέλει όλα υπ' αυτή την έννοια... ένα δευτερόλεπτο πριν την ύπνωση-λήθη, με το ένα δευτερόλεπτο μετά έχει τεράστια διαφορά... η οδύνη του να αφήνεσαι είναι τόσο μεγάλη που η μόνη κινητήριος δύναμη είναι πλέον η προσμονή της λήθης και της "καθαρής" πια αγάπης... λειτουργεί σαν αναισθητικό σε μιαν εγχείρηση μεταμόσχευσης ύπαρξης... η αρχαία τραγωδία έχει την κάθαρση με την μορφή της τιμωρίας... στο old boy, για μένα, έχει την μορφή του εσωτερικού ξενιτεμού...
Επιφυλάσσομαι βέβαια μιας που θα το ξαναδώ πολλές φορές ακόμα... οπότε μπορεί να "αυτομολήσω" κι εγώ :)

 
At 8/23/2006 10:47:00 μ.μ., Blogger Ιφιμέδεια said...

Ναι μόνον ο Πατσίνο μπορεί να είναι έτσι, εκεί και τότε. Υποκλίνομαι στην ανάλυσή σου αγαπητέ old boy.

Ναι, το ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι δεν θα έμενε τελικά με την Kay. Ότι δεν είναι συμβατοί.

Θυμάμαι -αν και έχω πολύν καιρό να δω ξανά την ταινία- μια στιγμή που ο Πατσίνο στέκεται με σκυφτούς ώμους και τα χέρια στις τσέπες. Νομίζω καπνίζει. Και πάντοτε η στάση του αυτή μου θυμίζει τον Ωνάση σε ένα αντίστοιχο φωτογραφικό ενσταντανέ -πριν τα δικά του τραγικά τελευταία.

 
At 8/24/2006 02:09:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

«Ναι, το ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι δεν θα έμενε τελικά με την Kay. Ότι δεν είναι συμβατοί».
Πού το ήξερε, βρε Ιφιμέδεια; Έχετε μιλήσει και στο είπε; ;) Εμένα μου 'χει πει ότι πίστευε πως θα είναι μια ζωή μαζί. Όπως οι γονείς του.
Όντως θυμίζει Ωνάση η σκηνή αυτή, δεν το είχα σκεφτεί.

 
At 8/24/2006 12:09:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

"I?m in the dark! I?m in the dark!" κραυγή θυμωμένης απελπισίας του Al Pacino στο Scent of a woman. Και ο "Τσάρλι" παγωμένος και κάθιδρος να γέρνει κάτω από το συγκλονιστικά άδειο βλέμμα του "τυφλού" Pacino. Και ο Φρέντο βρήκε τη δύναμη να κολυμπήσει στα παγωμένα νερά - η σφαίρα του "κοινωνικού ελλείματος" δεν τον σκότωσε - περπάτησε μέχρι την κεντρική αίθουσα του κολεγίου του και στάθηκε όρθιος απέναντι στις καταστάσεις. Έκανε αυτό που ξεχωρίζει τους άντρες (με ή χωρίς παντελόνια): Ανέλαβε την ευθύνη της ζωής του. Και έγινε σημαντικός.

Αυτά για συνέχεια και επ΄ουδενί προς απάντηση.

 
At 8/24/2006 03:14:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Και η τριλογία τελειώνει με τον ήρωα να πεθαίνει ΜΟΝΟΣ πέφτοντας από την καρέκλα.



Η απόλυτη ισχύς. Οι απόλυτοι έρωτες. Το κορυφαίο μοχίτο. Τίποτα δεν έχει νόημα, όλοι στο τέλος πεθαίνουμε.
- Θρασύβουλας.

 
At 8/24/2006 04:18:00 μ.μ., Blogger tyn said...

Το τριτο μερος ειναι μια μπουρδα. Ακομα κι οτι εχει τον ιδιο τιτλο με τα 2 προηγουμενα αριστουργηματα ειναι ιεροσυλια.
Ιδιος σκηνοθετης, ιδιος πρωταγωνιστης ... κι ομως...

 
At 8/24/2006 04:45:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Μια σκάλα κάτω από τα δύο πρώτα ίσως, αλλά όχι και μπούρδα και ιεροσυλία.

 
At 8/24/2006 05:13:00 μ.μ., Blogger tyn said...

Κατεβα λιγο ακομα

 
At 8/26/2006 05:36:00 μ.μ., Blogger ATHENA said...

στο τελος ολοι πεθαινουμε μονοι

θα προσεθετα, ω Θρασυβουλα!


Εκπληκτικη αναλυση OldBoy,
ανατριχιασα οσο και στην ταινια ;)

 
At 8/28/2006 10:50:00 π.μ., Blogger tyn said...

Αν ειχε βγει μονο του και δεν υπηρχαν τα 2 πρωτα θα ελεγα οτι ειναι απλα μια ταινια της σειρας. Ειναι η συγκριση με τα 2 πρωτα που με κανει και υπερβαλλω.

 
At 8/29/2006 04:24:00 μ.μ., Blogger Χειρουργος said...

Μόνο και μόνο επειδή θεωρείς Oldboy, όπως και πολύ αναγνώστες τον Paccino αξεπέραστο, σου βγάζω το καπέλο.
ΑΛήθεια χωρίς αυτόν στο scarface και τον χοντρό στον 1ο νονό, οι ταινίες θα ήταν οι ίδιες ?

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home