Παρά Λίγο

«Με πήρε ο ύπνος στο τιμόνι και παρά λίγο να καρφωθώ στον μπροστινό. Μαλάκα, από θαύμα σώθηκα». Οδηγούσε κι αυτός τώρα και σκεφτόταν συνέχεια τα παραπάνω λόγια που του είχε πει νωρίτερα το απόγευμα ένας φίλος του.

«Πρόσεχε ρε, ανεβοκατεβαίνεις Αθήνα συχνά, πρόσεχε την κωλοεθνική». Κάτι τέτοιο του είχε απαντήσει. Και τώρα σκεφτόταν ότι ο φίλος του ανεβοκατέβαινοντας συχνά στην Αθήνα, σε βάρβαρες μάλιστα ώρες, διέτρεχε έναν άλφα στατιστικό κίνδυνο. Έφτασε σπίτι, παρκάρισε, αλλά αντί να μπει μέσα προτίμησε να περπατήσει.

Τι θα είχε γίνει αν ο φίλος του είχε καρφωθεί στον μπροστινό; Πώς θα το μάθαινε, ποιός θα τον ειδοποιούσε; Το πιθανότερο θα τον έπαιρνε κλαίγοντας ένας κοινός φίλος και των δύο. Θα σοκαριζόταν, δεν θα μπορούσε να το χωνέψει, θα 'βαζε κι αυτός τα κλάμματα. Την άλλη μέρα στην κηδεία θα ήταν δύσκολα. Θα ήταν δύσκολα αλλά καθαρά και όμορφα. Η τραγωδία του φίλου του -που δεν ήταν άλλωστε και ο καλύτερος του, που η απώλειά του δεν θα ήταν δα και ανυπέρβλητη- θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να λυπηθεί τον εαυτό του χωρίς αναστολές, να συμπονέσει τον εαυτό του για ένα αυθεντικό κακό, να αγαπήσει για λίγο αυθεντικά τον εαυτό του. Ο θάνατος του φίλου του θα του προσέφερε ένα προσωρινό συναίσθημα εξαγνισμού και το είχε ανάγκη να νιώσει ξανά αγνός. Ο θάνατος του φίλου του, με την απολυτότητα της αμετάκλητης φύσης του, θα ξεκούραζε και θα παρηγορούσε προσωρινά το μυαλό του από τα πήγαινε - έλα του σχετικισμού.

Με αυτές τις σκέψεις, με τη νοσταλγία ενός πόνου που δεν θα είχε προξενήσει ο ίδιος, με ένα γλυκό χαμόγελο, ξεκλείδωσε και μπήκε σπίτι.