Στον Αιγιαλό του Διαστήματος

Eπίδαυρος - Αντιγόνη - Σοφοκλής. Στην επιστροφή στάση στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης. Ταβερνάκι στη θάλασσα. Καλαμαράκια. Τρώω καλαμαράκια στη συγκεκριμένη ταβέρνα και τα λεφτά μου πηγαίνουν στο συγκεκριμένο ταβερνιάρη εξαιτίας λέξεων που έγραψε κάποιος 25 αιώνες πριν. Βγάζω κομπιουτεράκι και υπολογίζω πόσες πιθανότητες υπάρχουν το 4.500 μ.Χ. κάποιος άλλος ταβερνιάρης, σε κάποιον άλλον πλανήτη, να σερβίρει καλαμαράκια στον αιγιαλό του διαστήματος εξαιτίας λέξεων που γράφω εδώ. Χμ. Τα ψάρια φαίνονται πεινασμένα και τα ταϊζω με το κομπιουτεράκι.

Τραγωδίες έχω δει λίγες και οι γνώσεις μου είναι σχολικές. Έχω την εντύπωση όμως πως ο Βογιατζής κι οι συνεργάτες του προσέγγισαν τον χορό ως γόρδιο δεσμό και κατόρθωσαν αντί να τον κόψουν με ξίφος να τον λύσουν αργά και μεθοδικά, ώστε μετά ελεύθερος να αρχίσει να κινείται δεξιά κι αριστερά, πάνω και κάτω, να καθηλώνεται και να τρέχει, να ξαπλώνει και να κυκλώνει, να αρχίσει να κινείται ως ένα σώμα συντεθειμένο από είκοσι δύο σώματα, να είναι σώμα της παράστασης, η παράσταση η ίδια, να φτιάχνει διαρκώς σχηματισμούς αρμονικούς και ακανόνιστους, να πετά σαν σμάρι πουλιών και να σκορπίζει σαν παιδιά στην σχολική αυλή την ώρα του διαλείμματος.

Ο χορός καταπληκτικός, οι βασικοί πρωταγωνιστές θαυμάσιοι, το ίδιο κι η μουσική, ο λόγος σε γενικές γραμμές σημερινός (εκφερόμενος δε από τον Βογιατζή με τον ιδιότυπο τρόπο που τονίζει τις συλλαβές και χρονίζει τις παύσεις ανάμεσα στις λέξεις είναι πάντα απολαυστικός), το περίγραμμα των αργολικών βουνών στο σούρουπο υποβλητικό, σε έκανε να φαντάζεσαι αλαφιασμένους Σάτυρους πάνω τους, το θέατρο κατάμεστο, η αρχαία τραγωδία μπορεί ακόμα να μας μιλά.

Μπορεί στ' αλήθεια όμως;

Εσύ συγκινείσαι όταν βλέπεις αρχαία τραγωδία;

Εγώ όχι· ούτε χθες συγκινήθηκα.

Υ.Γ. Μια σειρά πολύ σημαντικών κειμένων από τον Thas εδώ.