Δημόσιο και Ιδιωτικό

H ουρά ξεκινάει από μια εφορία του Νομού Αττικής και καταλήγει λίγο έξω από το Αφιόν Καραχισάρ. Κάποιοι υπάλληλοι είναι στα τελικά στάδια του πνιγμού, κάποιοι άλλοι παρατηρούν με αμείωτο ενδιαφέρον τον απέναντι τοίχο. Παραδόξως, ένας προϊστάμενος αποφασίζει να διαβουλεθεί με έναν υποπροϊστάμενο:

"Μήπως να φέρναμε έναν εκτυπωτή ακόμα, για να κόβει ένα επιπλέον άτομο παράβολα;".

"Ποιόν να φέρουμε; Όλοι είναι υπ΄ατμόν".

Εκείνη τη στιγμή περνά από μπροστά τους ο Γιώργος.

"Γιώργο, εσύ δεν μπορείς να το κάνεις;".

"Μα δεν είναι η αρμοδιότητά μου".

"Γιώργο, σήμερα δεν έχει τέτοια. Όλοι βοηθάμε, η κατάσταση είναι έκτακτη"

"Δεν γίνεται, εγώ κάνω "Σήματα". Δεν ξέρω "Κεφάλαιο" εγώ".

Κάπου εκεί και αφού εξαντλήθηκαν όλα τα στρατηγικά σχέδια επίλυσης της κρίσης, η διαβούλευση λαμβάνει τέλος.

Εγώ πάλι, έχω έναν γνωστό και εξυπηρετούμαι κατά παρέκκλιση απ΄τους υπολοίπους. Σε 2 1/2 ώρες έχω τελειώσει, ενώ κανονικά θα τελείωνα αύριο (κυριολεκτικά αύριο). Η στιγμή που φωνάζουν το όνομά μου και περνάω μπροστά από τα κορόιδα που περιμένουν με χαλάει κάπως. Νιώθω κάπως άσχημα.

Αφενός όμως λίγες τύψεις είναι πάντα προτιμότερες από ταλαιπωρία δύο ημερών, αφετέρου το σκέφτομαι και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έχω κάνει πολύ χειρότερα πράγματα στη ζωή μου απ΄το να μην τηρήσω μια ουρά. Σκέφτομαι λοιπόν ότι ο πραγματικός λόγος των τύψεων δεν ήταν το ενδιαφέρον μου για όσους καθυστέρησαν εξαιτίας μου, αλλά το ότι η συγκεκριμένη παρατυπία χαλάει την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου. Χρησιμοποίησα ένα γνωστό για να μην ταλαιπωρηθώ. Τα κίνητρά μου δεν μπορούν να μακιγιαριστούν, ούτε να ενταχθούν σε κάποιο ευρύτερο θεωρητικό σχήμα που θα με αθωώσει· η χυδαιότητα της συγκεκριμένης συμπεριφοράς μου είναι μια τίμια χυδαιότητα, μια χυδαιότητα που δεν κοροϊδεύει κανέναν.

Θέλω εν τέλει να πω, ότι δεν ένιωσα άσχημα για όσους ξεπέρασα στην ουρά, αλλά ένιωσα άσχημα επειδή δεν βρήκα ένα πειστικό ψέμμα για να μου δικαιολογηθώ.
Θέλω εν τέλει να πω, ότι ο κάθε άνθρωπος διαλέγει τις ενοχές που του ταιριάζουν· υπάρχουν ενοχές μέσα στις οποίες αισθάνεται άνετα, ίσως και ωραία, όπως υπάρχουν και ενοχές ασύμβατες με το ίματζ που έχει πλάσει για τον ίδιο.

Τόσο στην οικεία αγαπημένη ενοχή, όσο και στην ξένη ενοχλητική ενοχή, το θέμα μας δεν είναι ο τρίτος ο οποίος πλήττεται από τη συμπεριφορά μας αλλά ο εαυτός μας· ο εαυτός μας που απλώνει την τεράστια σκιά του και σκεπάζει όλα τα υπόλοιπα θέματα κι όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά κομπάρσοι στον αέναο εσωτερικό μας μονόλογο.