Το Πορφυρό Ρόδο του Μεγάρου

(Το ποστάκι που ακολουθεί είχε γραφτεί για τη σημερινή LifO, αλλά δεν μπήκε εκ παραδρομής. Για να μην μπαγιατέψει το ανεβάζω εδώ).

Μέλος της επιτροπής γραπτής υποδοχής του Γούντι Άλλεν στην Ελλάδα το κείμενο αυτό, όπως και όλα τα υπόλοιπα που δημοσιεύονται τις τελευταίες ημέρες σε εφημερίδες, περιοδικά και μπλογκς (αν υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των μελών βέβαια, είναι ότι τα κείμενα στα μπλογκς συνομιλούν με τον αναγνώστη τους. Ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να τα σχολιάσει κι ο μπλόγκερ τη δυνατότητα να του απαντήσει. Aντίθετα, τα κείμενα στα έντυπα έχουν κλειστεί στην απομόνωση και δεν ακούν τον έξω κόσμο. Δεν γνωρίζουν αν άρεσαν, δεν γνωρίζουν τι αντιδράσεις προκαλούν).
Αρκετά με τους προλόγους. Ο Γούντι στο Μέγαρο λοιπόν, στο Μέγαρο δίπλα στην Πρεσβεία. Ο Πρέσβης της Αμερικής που αγαπήσαμε δίπλα στον Πρέσβη της Αμερικής που μισήσαμε. Η Αμερική της Πρεσβείας είναι η Αμερική που εμπορεύεται την συλλογική ανασφάλεια προσπαθώντας να σου πουλήσει συμβόλαια με εταιρίες ασφαλείας πριν τους Ολυμπιακούς και F-16 μετά από αυτούς, ενώ η Αμερική του Γούντι είναι η Αμερική που εκφράζει τις προσωπικές της ανασφάλειες προσπαθώντας να λυτρωθεί από αυτές μέσω της τέχνης. Η μια Αμερική πουλάει φόβο προσπαθώντας να κυριαρχήσει πάνω σου βάσει του φόβου που σου προξενεί, η άλλη σου εκμυστηρεύεται τους φόβους της προσπαθώντας να κυριαρχήσει πάνω τους δια της διακωμώδησης τους.
«My God, you must really love my pictures».
Όχι, δεν ήμουν εγώ που πληκτρολόγησα τις τελευταίες λέξεις. Αυτοπληκτρολογήθηκαν. Σαν να μην έφτανε αυτό, ακριβώς την ώρα που οι λέξεις εμφανίζονταν στην οθόνη του υπολογιστή μου, άκουγα να τις λέει μια πολύ οικεία φωνή.
«Γούντι, εσύ είσαι;»
«Υes»
«Να το γυρίσουμε στα ελληνικά καλύτερα;»
«Nο problem»
«Ελληνικά είπαμε»
«Μα στα ελληνικά απάντησα»
Και να που ξαφνικά φίλε αναγνώστη –και να μην κάνει ποτέ ο Ολυμπιακός διπλό στο Champions League, αν τα βγάζω απ’ το μυαλό μου αυτά- ο Γούντι Άλλεν βγαίνει μέσα από το κείμενο και εμφανίζεται μπροστά μου με (λίγη) σάρκα και (μπόλικα) οστά. Φοράει καρό πουκάμισο, καφέ παντελόνι και είναι ξυπόλητος.
«Πώς το ’κανες αυτό;»
«Δεν άντεχα άλλο να ακούω τις κοινοτοπίες σου για την Αμερική. Αμάν πια μ’ όλους εσάς τους πορδοαντάρτες Έλληνες και τον τσάμπα αντιαμερικανισμό σας. Όσο για το κόλπο, το έχω κάνει και στο παρελθόν με έναν ήρωά μου που βγήκε μέσα από μια ταινία. Αφού μπορούμε να βγούμε μέσα από εικόνες, γιατί να μην μπορούμε να βγούμε και μέσα από τις λέξεις; Άλλωστε, κατά βάθος άνθρωπος των λέξεων είμαι κι όχι των εικόνων. Είπα λοιπόν να ακολουθήσω το παράδειγμα του ήρωα βγαίνοντας από το κείμενο και μπαίνοντας στον αληθινό κόσμο»
«Ναι, αλλά ο ήρωας σου δεν μπήκε στον αληθινό κόσμο»
«Αλλά;»
«Βγήκε από μία ταινία και μπήκε σε μια άλλη»
«Ε, τότε και ‘γω τώρα βγήκα από ένα κείμενο και μπήκα σ’ ένα άλλο»
«Με μπερδεύεις. Στο ίδιο κείμενο δεν είμαστε;»
«Όχι. Είμαστε σε ένα κείμενο όπου πήρα την πρωτοβουλία, κι απ΄το να κάθομαι να γράφεις για μένα, είπα να διαδραματίσω ενεργό ρόλο»
«Σαν αναγνώστης των μπλογκς ένα πράγμα;»
«Χέσε μας επιτέλους με τα μπλογκς» μου λέει θυμωμένα κι αρχίζει να κάνει βόλτες πάνω κάτω στο δωμάτιο.
«Να σου δώσω παντόφλες, κάλτσες, κάτι; Κάνει κρύο, θα πουντιάσεις. Αλήθεια, γιατί ήρθες ξυπόλητος;»
«Εντός του κειμένου ήμουν παπουτσωμένος. Κάτι πρέπει να πήγε στραβά στην μεταφορά, έχω να χρησιμοποιήσω τη μηχανή μεταφοράς από το 1985. Πιθανότατα θα έχει λήξει και η εγγύηση τώρα», μου απαντάει συνεχίζοντας τις βόλτες του και κουνώντας διαρκώς τα χέρια του, «αλλά άλλο με απασχολεί, αναρωτιέμαι, αναρωτιέμαι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θα έρθουν να με δουν στο Μέγαρο, για ποιο λόγο θα το κάνουν; Ποιόν κοροϊδεύω; Είμαι ένας μέτριος κλαρινετίστας, όλοι θα έρθουν να με δουν σαν αξιοθέατο, σαν να είμαι στο τσίρκο. Αντί για τη γυναίκα με τα μούσια θα δουν το νευρωσικό σελέμπριτι με το κλαρινέτο. Και δεν θα έρθουν και ειδικοί; Θα καταλάβουν ότι δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο, θα καταλάβουν ότι είμαι κάλπης. Θέε μου, είναι λάθος, όλη αυτή η ιδέα ήταν λάθος, βλέπεις θέλει να ταξιδεύει η Σουν Γι κι εγώ είμαι 70 χρονών πια και είμαι ερωτευμένος και έχω μαλακώσει σε σχέση με το παρελθόν, γι’ αυτό είπα, τι διάολο, δεν χάλασε κι ο κόσμος, το χόμπυ μου κάνω κι η Σουν Γι θα είναι ευτυχισμένη και τον πνευματικό μου υϊό Χάρη Ρώμα θα συναντήσω για να μου δώσει αυτόγραφο, αλλά να, τώρα θα ανέβω στη σκηνή και ο κόσμος δεν θα έρθει να ακούσει μουσική, θα έρθει να δει μια διασημότητα, κι έμαθα ότι είναι πανάκριβο και το εισιτήριο, μόνο κοσμικές κυρίες θα έρθουν, θα σκυλοβαρεθούν, όλα θα πάνε φριχτά, θα έχουν την απαίτηση να σηκώνομαι κάθε τόσο και να τους λέω ανέκδοτα για τον αυνανισμό, ωχ Θέε μου, γιατί δεν αρκέστηκα σε αυτό που είμαι καλός, γιατί σε αυτή την ηλικία πει…»
«Σταμάτα να γκρινιάζεις και κάτσε σε ένα σημείο. Σαν σβούρα κινείσαι, με ζάλισες» του φώναξα διακόπτοντας το παραλήρημά του.
«Καλά, καλά. Τώρα με την τουρνέ, έχω χάσει πέντε συνεχόμενες συνεδρίες με τον αναλυτή μου και είμαι λίγο στρεσαρισμένος. Απ΄ την άλλη βέβαια, δεν φαντάζεσαι πόσο με στρεσάρουν και οι τιμές που με χρεώνει για κάθε συνεδρία»
«Να σου ζητήσω κάτι, γιατί τελειώνει ο χώρος μας;»
«Ο χρόνος μας θες να πεις»
«Όχι, ο χρόνος τελειώνει στην τηλεόραση, στις εφημερίδες είναι ο χώρος που τελειώνει. Στα μπλογκς όμως δεν υπάρχουν τέτοιοι περιορισμοί κι ο καθένας…»
«Χέσε μας επιτέλους με τα μπλογκς. Τι θες να ζητήσεις;»
«Πες μας μια ευχή για το νέο έτος. Να την έχουμε αποκλειστική, να πουλήσουμε και κάνα φύλλο παραπάνω»
«Μα αφού δεν τα πουλάτε τα φύλλα. Άσε που οι ευχές και η αισιοδοξία εν γένει δεν είναι το φόρτε μου. Να σου πω κανένα εορταστικό τραγούδι καλύτερα;»
«Πες»
«Πάει ο παλιός ο χώρος … Καλή Χωριά - Καλή Χωριά, χαρούμενη χρυσή Πρωτοχωριά»
Τελειώνοντας το χωροχρονικό χωρατό του επέστρεψε στη θαλπωρή του κειμένου.
Κάτι ξαναπήγε σταβά στην μεταφορά και οι πατούσες του έμειναν εδώ.

Νobody, not even the rain, has such small feet.