Ευθυμιασμός

Έβλεπα νωρίτερα μια εκπομπή για το παλιό ελληνικό ροκ. Σε ένα ασπρόμαυρο δρόμο του παρελθόντος ο Νικόλας Άσιμος δηλώνει:

"Εκείνο που πρέπει να καταλάβετε είναι ότι λέτε μπούρδες.

Κι εμείς μπούρδες λέμε, αλλά τουλάχιστον οι δικές μας περιέχουν και λίγο ευθυμιασμό".

Ό,τι κι αν λέμε, όσο κι αν υποκρινόμαστε, έχουμε ποτέ μας στ' αλήθεια συναίσθηση -αν όχι ότι ντε και καλά λέμε μπούρδες- ότι εν πάση περιπτώσει μπορεί και να λέμε μπούρδες;

Ή πρέπει να είναι κανείς μισότρελλος, όπως ο Άσιμος, για να καταφέρνει να γκρεμίζει τον εαυτό του από το βάθρο της σημαντικότητάς του;

Ή ακόμα και μισότρελλος να είναι, ο εαυτός και πάλι βρίσκει τον τρόπο να αυτομυθοποιείται, όχι δια της σπουδαιοφάνειας, αλλά δια της παράνοιας;

Τώρα και να πω ότι γράφω μπούρδες, θα πιστέψεις ότι το πιστεύω;

Αφού ξέρω (και ξέρεις) πως δεν γράφω μπούρδες. Πως κάθε μου λέξη θα αποκρυπτογραφείται στον αιώνα τον άπαντα. Πως τα ποστάκια αυτά είναι περισσότερο παρακαταθήκη για τις μέλλουσες γενιές, παρά αναγνώσματα για το σήμερα.

Πως, ενώ δεν λέω μπούρδες, και οι δικές μου οι μήμπουρδες περιέχουν μπόλικο ευθυμιασμό.