Σάουντρακ αποπλανήσεων

Χθες βράδυ σε ένα μπαράκι κάπου στην καρδιά της πόλης, μια ημιερασιτεχνική μπάντα παίζει το "Love is the drug" κι ακούγοντας για πολλοστή φορά την μουσική και τους στίχους ενός τραγουδιού που τριαντάρισε, προσπαθώ να φανταστώ τις πρώτες στιγμές της σύλληψής του μέσα στο μυαλό ενός μουσικού. Με τι συνευρέθηκε ή έμπνευση, με τι γονιμοποιήθηκε; Με ένα γυναικείο χαμόγελο; Με ένα αμφίσημο βλέμμα; Με μια γενικότερη ψυχική κατάσταση του καλλιτέχνη την εποχή εκείνη; Τι ήρθε πρώτα στο νου; Η μελωδία του ρεφρέν; Τα πρώτα ακόρντα; Το τσιτάτο του τίτλου; Σκέφτομαι τις πρόβες του γκρουπ, τις ώρες που το τραγούδι αρχίζει να σχηματοποιείται και να παίρνει την τελική του μορφή. Τις ώρες δηλαδή που το τραγούδι είναι έμβρυο και το συγκρότημα αθώο και σχετικά ανύποπτο της δημιουργίας, αγνοώντας τη δυναμική και το μέλλον του δημιουργήματός του. Όταν ολοκληρώνεται η δισκογράφηση, το τραγούδι αυτονομείται, ελευθερώνεται από τους Roxy Music και ως νεογνό αρχίζει το ταξίδι του απ' τον αέρα των ερτζιανών, στ' αυτιά και στις καρδιές των σημερινών πενηντάρηδων. Και μετά τα χρόνια αρχίζουν -κατά το συνήθως άλλωστε συμβαίνον- να κυλούν. Όλες οι απειράριθμες ακροάσεις του σε ραδιόφωνα, κασετόφωνα, πικ απ, σι ντι, υπολογιστές, γουώκμαν, iPod. Διασκευές του σε μεγάλες συναυλίες από μεγάλους ροκ σταρ, εκτελέσεις του από ημιερασιτεχνικά γκρουπάκια Σάββατο βράδυ σε μπαράκια πρώτου ορόφου, απόπειρες εκτέλεσής του από εντελώς ερασιτεχνικά συγκροτήματα φίλων σε γκαράζ και αποθήκες.

Με την υπόκρουσή του, ζευγάρια νέων να κάνουν έρωτα στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο, στη Δράμα και στην Οζάκα, στη Βουδαπέστη και στο Αϊντάχο, το 78 και το 94, στήθη που ψηλαφώνται, λαιμοί που παραδίδονται, σάρκες που αναπνέονται, αντιστάσεις που κάμπτονται, σάουντρακ αποπλανήσεων, το τραγούδι τέμνει τον χρόνο και αιωρεί τον χώρο, μαγικό λεωφορείο με σπασμένες χειρολαβές και χωρίς εισπράκτορα.

1975-1985-1995-2005, οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει.

Ως ναρκωτικό ή ως φάρμακο.

Όλα σχετικά είναι άλλωστε, όλα θέμα δοσολογίας.