Το αυγό και η κότα

Είναι προτιμότερο να γράψω κάποια στιγμή τα αισθήματά μου για τον Στάθη (Σταυρόπουλο) σε ξεχωριστό ποστ και όχι σ' αυτό, στο οποίο θα εκφράσω μια επιμέρους διαφωνία. Περιορίζομαι προς το παρόν να πω ότι ελάχιστους ανθρώπους σέβομαι και θαυμάζω τόσο. Κάπου εδώ τελειώνει ο πρόλογος και αρχίζει το κυρίως θέμα. Αντιγράφω λοιπόν ένα απόσπασμα από τη χθεσινή του στήλη

(http://www.enet.gr/online/online_fpage_text?dt=08/11/2005&id=880928) :

"Και πάνε τα κλισέ για «πόλεμο των πολιτισμών» (τώρα στη Γαλλία, αύριο αλλού) σύννεφο. Το ίδιο και οι πολυπολιτισμικές αμερικανιές· τις παπαγαλίζουν οι ελαφρόμυαλοι με την ίδια επιμονή που τις μηρυκάζουν οι πονηροί.Η κρίση στη Γαλλία είναι ταξική. Η εξέγερση (διότι πρόκειται περί εξέγερσης κι όχι περί επανάστασης) έχει τις αιτίες της πρώτα στη φτώχεια, την ανεργία, την υποβάθμιση κι ύστερα σε πολιτισμικούς παράγοντες και διαφορές.Οι παρίες βιώνουν πρωτίστως την εξορία τους από το σύστημα, κι ύστερα αυτός τους ο αποκλεισμός χρωματίζεται από πολιτισμικές συμπεριφορές".

Ωστόσο, νομίζω ότι ισχύει το αντίστροφο: η εξορία από το σύστημα καθόλου ανεξάρτητη δεν είναι από τις πολιτισμικές διαφορές. Η δυνατότητα πρόσβασης των παιδιών των μεταναστών στο σύστημα είναι πολύ πιο περιορισμένη από ότι των παιδιών των απλώς φτωχών Γάλλων. Αν το πρόβλημα ήταν καθαρά ταξικό γιατί δεν είχαμε ως τώρα αντίστοιχες ταξικές εξεγέρσεις κάπου αλλού; Η καθαρά ταξική πάλη δεν φαίνεται τις τελευταίες δεκαετίες να έχει δώσει δείγματα ανοιχτών συγκρούσεων πλούσιων - φτωχών. Γιατί στις δυτικές δημοκρατίες ο φτωχός ξέρει μεν ότι τον χωρίζει άβυσσος με τον πλούσιο, αλλά η άβυσσος αυτή είναι μόνο χρηματική. Αν δεν τους χωρίζει το χρώμα της σάρκας, η εθνική καταγωγή, το θρήσκευμα, η γλώσσα, ο φτωχός δεν βλέπει τον πλούσιο ως κάτι άλλο από τον ίδιο. Εν δυνάμει θα μπορούσε να είναι στη θέση του. Αν εκμεταλλευόταν τις -σαφώς λιγότερες, αλλά πάντως υπαρκτές- δυνατότητες φυγής από την φτώχεια του, άλλα εμπόδια δεν θα έβρισκε. Ο μετανάστης όμως έχει να ξεπεράσει κι άλλα εμπόδια. Ο μετανάστης σκέφτεται με όρους "εμείς" και "αυτοί", γιατί αντιμετωπίζεται ως διαφορετικός στην καθημερινή ζωή του. Και δεν είναι τυχαίο το ότι η Αλ Κάιντα προσεταιρίζεται σχετικά εύπορους μουσουλμάνους που ζουν στη Δύση. Εκεί το πρόβλημα χάνει εντελώς τις ταξικές του διαστάσεις, διατηρεί όμως τις διαστάσεις της αναζήτησης του ανήκειν σε μια ευρύτερη κοινότητα.