Ο Γάμμα ο Φονιάς

Από τους υπέροχους "Schooligans", για τους οποίους ήδη έγραψαν κι άλλοι (http://monitor.vrypan.net/search?q=schooligan), είναι κι ο ακόλουθος σχολιασμός του Μάνου Χατζιδάκι για την είδηση της δολοφονίας με μαχαίρι ενός εικοσιεννιάχρονου από έναν δεκατριάχρονο (ο δράστης προσπαθούσε να διαρρήξει μια εκκλησία, το θύμα τον αντιλήφθηκε και ο δράστης τον σκότωσε για να μην τον καταγγείλει και τον κλείσουν φυλακή) :

"Ήξερε καράτε. Ήταν αρχηγός! Για όλα ήταν αποφασισμένος. Τον σκότωσε γιατί τον είδε. Μετά είχε τύψεις και φοβόταν το σκοτάδι. "Ήταν καλό παιδί" φωνάζει κλαίγοντας η μάνα του. Κι όμως θα χαθεί για πάντα στο σκοτάδι. Αν έπαιζε πιάνο θα 'ταν κάτι σαν τον Σγούρο και θα του 'σφιγγε το χέρι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ενώ όλοι εμείς θα τον αντιπαθούσαμε! Ο δεκατριάχρονος αρχηγός σκοτώνει και δεν παίζει πιάνο. Φοβάται το σκοτάδι και θ' αφανιστεί μέσα σ' αυτό. Με τρομάζει, αλλά κάπου τον βλέπω πλάι μου ... Πιο πολύ περιέχω αυτόν παρά τον άλλον, τον ανυποψίαστο πιανίστα!".

Θα περίμενες να διαβάσεις τέτοια λόγια από άλλου τύπου καλλιτέχνες. Με πιο αιρετικό προφίλ, με πιο σκληρή έκφραση. Από τον Χατζιδάκι όμως; Αν περιέχει τον ανήλικο φονιά μέσα του, αυτός πού αντανακλάται άραγε στην μουσική του; Τι είναι αυτό που κάνει τον Μάνο Χατζιδάκι να διακρίνει κάτι οικείο σε ένα τόσο μαύρο πλάσμα; Ίσως το ότι η οξυμμένη ευαισθησία εμπεριέχει και οξύτατη απελπισία, παρόμοια μ' αυτήν ενός παιδιού που το πιάνουν στα πράσα κι αναγκάζεται να τραβήξει μαχαίρι. Ίσως το ότι όλα τα άκρα συνορεύουν μεταξύ τους περισσότερο από ότι το κάθε άκρο συνορεύει με τις νόρμες. Ίσως δηλαδή η απόλυτη ομορφιά και η απόλυτη τερατωδία, το απόλυτο φως και το απόλυτο σκοτάδι, η απόλυτη ευαισθησία και η απόλυτη αναισθησία, η απόλυτη ευτυχία κι η απόλυτη δυστυχία, να βρίσκονται δίπλα δίπλα και μακριά από την μέση κατάσταση.

Είσαι δημιουργός. Είσαι κάτι διαφορετικό. Στην απεγνωσμένη διαφορετικότητα του εκτελεστή - μαχαιροβγάλτη βρίσκεις πιο πολλά κοινά απ' ότι στον ανόητο περφεξιονισμό του εκτελεστή - πιανίστα. Είσαι πιο κοντά στο παιδί - ντροπή απ' όσο στο παιδί - θαύμα. Γιατί το παιδί - θαύμα δεν δημιουργεί. Είναι σαν να έχει μάθει καλύτερα το μάθημά του απ' όλους. Εξ' ου και η ζήλεια. Ζηλεύουμε αυτό που μας ξεπερνά χωρίς βαθύτερη αιτία, αυτόν που, ενώ είναι σαν εμάς, έχει ένα επιπλέον έμφυτο αξεσουάρ το οποίο τον διαφοροποιεί από εμάς, χωρίς όμως να καταφέρει να τον ανυψώνει. Αλλά τον Χατζιδάκι πώς να τον ζηλέψεις; Πώς να ζηλέψεις αυτό που σε ξεπερνά γιατί δεν είναι σαν εσένα; Ο πιανίστας αποκαλείται "ανυποψίαστος". Γιατί η δεξιοτεχνία δεν είναι τέχνη. Ο πιανίστας εκτελεί τις μουσικές άλλων, τις εκτελεί μαγικά, αλλά είναι κατά μία έννοια σαν τον Ντάστιν Χόφμαν στο "Rainman" που μπορεί να κάνει τους πιο δύσκολους μαθηματικούς υπολογισμούς, απλώς επειδή έχει μέσα του το κατάλληλο λογισμικό. Όσες χιλιάδες φορές κι αν παίξει τις μουσικές των μεγάλων, ο πιανίστας θα παραμείνει ανυποψίαστος για το τι μπορεί να οδηγήσει τέτοιους ανθρώπους στη δημιουργία.

Ανυποψίαστος για έναν άλλο κόσμο, πέραν από τον ορατό, πέραν από τα εσκαμμένα, για έναν κόσμο εσωτερικό, που σε οδηγεί από παιδί στο αρχηγιλίκι και στην αναρχία, στο σπάσιμο των κανόνων των άλλων.

Ανυποψίαστος για έναν άλλο κόσμο, πέραν από τον ορατό, πέραν από τα εσκαμμένα, για έναν κόσμο εσωτερικό, που σε οδηγεί στην αληθινή δημιουργία, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σπάσιμο των κανόνων των άλλων.