Όμορφοι Κώλοι
Δεν πλαδαρεύουν από την μια στιγμή στην άλλη οι κώλοι, δεν παύουμε με μιας να είμαστε αυτοί που είμαστε παλιά. Η διαδικασία της αλλαγής δεν συντελείται με ένα θορυβώδες πατατράκ, αλλά είναι αποτέλεσμα της τριβής με τις καθημερινές μικροϋποχωρήσεις, τις καθημερινές μικροπαραιτήσεις, τους καθημερινούς μικροσυμβιβασμούς, τις καθημερινές μικροεκπτώσεις. Κι έτσι το σημείο εκκίνησης σου διολισθαίνει ένα εκατοστό χαμηλότερα και μετά -όταν το συνηθίσεις και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το αποδεχθείς- αλλό ένα. Και ούτω καθεξής.
Παράδειγμα ο Ντε Νίρο, με το κατάντημα του οποίου δικαίως απορεί και εξίσταται ο Σάμιουελ Τζάκσον στο "Τζάκι Μπράουν". Πρέπει να ήταν στη φυλακή που άρχισε σιγά σιγά να εγκαταλείπει τον εαυτό του και να νωθρεύει. Δεν άλλαξε την ώρα που έκλεισε με βρόντο η πόρτα του κελιού του κι αυτός έμεινε να αναρωτιέται "Και τώρα τι;". Ήταν τις ατελείωτες ώρες της ακηδίας, της βαρεμάρας, της στερημένης ελευθερίας, που άρχισε να αποχωρεί ο παλιός όμορφος κώλος του κακοποιού και να δίνει τη θέση του στον σαπισμένο κώλο του πανίβλακα.
Όταν σκέφτεται κανείς ότι αλλιώς ήταν κάποτε κι αλλιώς σήμερα, ότι άλλα πρέσβευε κάποτε κι άλλα σήμερα, ότι ο σημερινός του εαυτός κάνει πράγματα που ο παλιός θα αποστρεφόταν, πρέπει να καταλάβει ότι ο μόνος που μεταμορφώθηκε αυτόματα ήταν ο Σαούλ. Κι αυτός πάλι δεν έγινε Παύλος από μόνος του, αλλά χρειάστηκε τον από μηχανής Θεό του.
Όταν σκέφτεται κανείς τον σημερινό του εαυτό σε αντιδιαστολή με τον παλιό, ας μην απορεί με την αντίθεση. Πήρε χρόνο. Ο καινούριος ενυπήρχε εν σπέρματι στον παλιό και ευτελείς συνήθειες, μικροπρέπειες και αδιαφορίες ανέλαβαν το έργο του καθημερινού ροκανίσματος.
Αντίστοιχα λοιπόν, όποιος φιλοδοξεί να αναστηλώσει κάτι από το παλιό του παραμύθι, ας μην βαυκαλίζεται ότι θα πάρει την μεγάλη απόφαση και θα αλλάξει άρδην και ριζικά.
Αν θέλει στ' αλήθεια να ξαναλλάξει, ας ακολουθήσει την αντίστροφη πορεία, ας επιχειρήσει να αρχίσει να ανεβάζει το καθημερινό σημείο εκκινήσεώς του εκατοστό το εκατοστό.
Πέρας σοφιών.
2 Comments:
Ε λοιπόν η ίδια απορία για την κατάντια του Ντε Νίρο μου είχε δημιουργηθεί εδώ και πολύ καιρό βλέποντας (όχι κυριολεκτικά) τις νέες ταινίες που συμμετείχε. Νομίζω πως η τελευταία ταινία στην οποία είδαμε τον παλιό καλό Ντε Νίρο ήταν το “The Heat”. Από κει και πέρα αν εξαιρέσουμε κάπως το “Analyze This” άρχισε η κατρακύλα με συμμετοχή σε γλυκανάλατες και κρύες αμερικανιές.
Κάτι αντίστοιχο, αν και μιλάμε για άλλα μεγέθη, συνέβη και με τον μοναδικό κωμικό Eddie Murphy του πάλε ποτέ «Μπάτσου του Beverly Hills», του «Πρίγκιπα της Ζαμούντα» και του «Πολυθρόνα για δύο». Η τελευταία καλή του ταινία που θυμάμαι ήταν το “Metro” το 1997.
H ατάκα στο ποστ είναι από τo "Tζάκι Μπράουν" και αφορά τον χαρακτήρα του Ντε Νίρο στην ταινία. Έχεις δίκιο όμως, θα μπορούσε να αφορά κάλλιστα και τον ίδιο το Ντε Νίρο. Αν θες δες κι αυτό το εντελώς σχετικό:
http://old-boy.blogspot.com/2005/07/i-m-talking-to-you.html
Δημοσίευση σχολίου
<< Home