Συχνά μου λες τ' αστεία σου, για να γελώ λιγάκι.

Σαββατόβραδο. Ήμουν 20 - ήσουν 19. Τα είχαμε φτιάξει εδώ και ένα μήνα. Γιορτάσαμε την επέτειό μας με σινεμά. Μετά σε πήγα στον Λυκαβηττό και κοιτούσαμε την φωτισμένη πόλη. Σε πίεζα να κάνουμε έρωτα εκείνο το βράδυ. Φοβόσουν. Δεν είχες κάνει ποτέ. Όχι ότι ήμουν κανένας έμπειρος κι εγώ. Όλες μου οι (λιγοστές) εμπειρίες από οίκους ανοχής. Σε έφερα στο σπίτι. Άρχισα να σε χαϊδεύω, ήσουν αμήχανη, μου λες "πεινάω". Παραγγείλαμε σουβλάκια. Δυο πίττες γύρο εγώ, μία εσύ. Τα σουβλάκια ήρθαν. Μασουλούσα γρήγορα, με το μυαλό μου αλλού. Εσύ πάλι μασούσες βασανιστικά αργά. "Σαν χαλασμένος μου φαίνεται ο γύρος" μου είπες. Δεν άντεξα και σου όρμησα. Ξέρω ότι θα έπρεπε να ήμουν πιο τρυφερός για την πρώτη σου φορά, αλλά πάλι δεν γινόταν αλλιώς. Όταν τελειώσαμε (όταν τελείωσα για να ακριβολογώ), σκούπισα τα δάκρυα από τα μάτια σου και σου είπα να πάμε στο κρεβάτι για πιο άνετα. Φύγαμε απ' το σαλόνι με τα ρούχα πεταμένα στο πάτωμα, το μισό σου σουβλάκι στο πιάτο κι έναν κόκκινο λεκέ στο καναπέ. Η δεύτερη φορά ήταν καλύτερη από την πρώτη και η τρίτη καλύτερη από την δεύτερη. Την τέταρτη μου το ζήτησες εσύ. Ήμουν λίγο κουρασμένος αλλά ανταποκρίθηκα. Μετά αποκοιμηθήκαμε αγκαλιασμένοι και αποκαμωμένοι. Ξύπνησες από έναν απόκοσμο ήχο. Πετάχτηκες τρομαγμένη. "Τι ήταν αυτό; Τι μυρίζει έτσι;". Δεν είχα ξαναντραπεί τόσο στη ζωή μου.

Τότε έκανες κάτι που θα θυμάμαι μέχρι να πεθάνω, τότε με κέρδισες για πάντα. Ξαναχώθηκες στην αγκαλιά μου και άρχισες να σιγοτραγουδάς:

"Κι εγώ σαν πόλη αφήνομαι, τη νύχτα του Σαββάτου,

να κλάνεις στην αγκάλη μου τον γύρο του θανάτου".