Το Ράγισμα
Mε αφορμή αυτήν εδώ τη συζήτηση: http://gr.yet.anotherblog.net/?p=36#comments, αναρωτιέμαι μήπως τον κόσμο δεν τον έφτιαξε μια ανώτερη δύναμη αλλά μια ανώτερη αδυναμία. Το "γιατί;" της πλάσης να μην βρίσκει την απάντησή του σε μια οντότητα η οποία τα πάντα εν σοφία εποίησε, αλλά σε μια οντότητα η οποία τα πάντα εν αδυναμία εποίησε. Ο κόσμος μας δηλαδή να μην είναι αποτέλεσμα ενός θεμελιώδους σχεδίου αλλά αποτέλεσμα ενός θεμελιώδους λάθους. Ενός θεμελιώδους ραγίσματος απ΄το οποίο να έλκουμε την καταγωγή μας. Κάτι σαν ανεπιθύμητη σύλληψη. Ίσως έτσι να εξηγούνται καλύτερα όλα. Και η ανημπόρια μας να κατανοήσουμε τι ακριβώς παίζεται και η ανεπάρκεια της φύσης μας που εμποδίζει την ανθρωπότητα να συμβιώνει ειρηνικά κι αγαπημένα. Αν είμαστε φτιαγμένοι κατ' εικόναν και καθ' ομοίωσιν, ίσως ακριβώς είμαστε το κατασκευαστικό ανάλογο του κατασκευαστή μας: δισεκατομμύρια μικρές αναπαραστάσεις των αδυναμιών Του. Έτσι, πίσω από την συμπαντική κουρτίνα μπορεί να μην βρίσκεται ένα παντοδύναμο πλάσμα που ελέγχει τα πάντα, αλλά ένα αδύναμο πλάσμα που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τον εαυτό του.
Αν είναι έτσι, τον έχουμε αδικήσει και τού χρωστάμε τρυφερότητα, αν είναι έτσι, στο τέλος του ανθρώπινου παραμυθιού η Κρίση δεν θα αφορά τόσο εμάς όσο Εκείνον, αν είναι έτσι, δεν κατέβηκε ο Θεός στη γη για να άρει τα κρίματά μας, αλλά όταν ανέβουμε εμείς στον oυρανό θα άρουμε το δικό του κρίμα, που καθόλου κρίμα δεν ήταν, γιατί χάρη σ' αυτό ζήσαμε, χάρη σ' αυτό γελάσαμε, χάρη σ' αυτό ονειρευτήκαμε, χάρη σ΄αυτό αγαπήσαμε, χάρη σ΄αυτό πονέσαμε.
posted by Old Boy @ 5:07 μ.μ.
13 comments
13 Comments:
Έχω τη χαρά να σου γράψω το πρώτο: Τέλειο. Μεγαλοφυές!
"Τόσοι πολλοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι να υμνήσουν τις λέξεις σου. Κάποιοι μάλιστα φτάνουν σε ακρότητες.
Ας τους αγνοήσουμε. Οι άνθρωποι έχουν την εμπάθεια της αγάπης μέσα τους!"
ίσως να σ ενδιέφερε ....
http://manifestogr.blogspot.com/2005/04/eric-frank-russell.html
Εξαιρετικό.
Μια ελκυστική εκδοχή σε ένα σενάριο που Τον περιλαμβάνει!
Και σε άπειρο χρόνο όλα τα σενάρια θα γίνουν πραγματικότητα...
Πραγματικά oldboy εδώ σού σφίγγω το χέρι.
Φιλοσοφικού επιπέδου το κείμενό σου old-boy,πραγματικά υπέροχο.
@ naturalwoman:Το ότι δεν είναι κατανοητή η αιτία της ύπαρξής μας δεν την καθιστά γελοία.
Νatural woman, σχέδιο, λάθος σχέδιο ή μη σχέδιο, όλα πιθανά είναι. Για μένα όμως δεν είναι λιγότερο σοβαρός όποιος πιστεύει τυφλά σε έναν Θεό από όποιον απορρίπτει κατηγορηματικά, με τα μάτια ορθάνοιχτα, το ενδεχόμενο ύπαρξης Θεού. Γιατί ακόμα η επιστήμη δεν έχει κατορθώσει να δώσει μια πειστική εναλλακτική εξήγηση.
old-boy,
αν έγραφα στο ιστολόγιο μου για κάθε κείμενο σου που θαυμάζω, για κάθε προβληματισμό σου ο οποίος γίνεται και δικός μου, θα έπρεπε να γράφω σχεδόν για κάθε σου καταχώρηση.
Καλή καστανή Τρίτη.
-Δημ
Γιατί ακόμα η επιστήμη δεν έχει κατορθώσει να δώσει μια πειστική εναλλακτική εξήγηση.
Γιατί πρέπει η επιστήμη να δώσει ακριβώς την εξήγηση που εξ'αρχής δηλώνει οτι αδυνατεί να δώσει; Δίνει ένα (λεπτομερές) σενάριο δημιουργίας με ημερομηνίες και γεγονότα. Δεν δίνει απαντήσεις στο "γιατί δημιουργήθηκε ο κόσμος" και "ποιός είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας". Θέτει ερωτήματα οντολογικού ή τελεολογικού χαρακτήρα έξω από τη διακαιοδοσία της γιατί δεν είναι ελέγξιμα.
Αφήνοντας την επιστήμη έξω από το παιχνίδι, τώρα, να προσθέσω οτι τα παραπάνω ερωτήματα προϋποθέτουν, άπαξ και τεθούν, την ύπαρξη μιας απάντησης. Κάθε απάντηση είναι πιθανή χωρίς να έχουμε καμμιά δυνατότητα να ελέγξουμε την εγκυρότητά της. Υπάρχουν άπειρα πιθανά σενάρια, συνδυασμοί συνδυασμών, ακόμα και εξαιρετικά ακραίες απόψεις*, αλλά και άπειρες εκδοχές που κανένας δεν σκέφτηκε. Όλες είναι εξίσου πιθανές.
Αυτό που μου ζητάτε είναι να βασίσω την μεταφυσική μου και άρα την ψυχολογία μιας ολόκληρης ζωής σε μία από αυτές τις εκδοχές, διαλεγμένη περίπου στην τύχη.
Ή, εναλλακτικά, να αποδεχθώ οτι δεν θα γνωρίσω ποτέ την απάντηση και να βασίσω την μεταφυσική μου στην άγνοια. Θεωρώ οτι είναι προτιμότερο να αποφασίσω όχι οτι δεν υπάρχει απάντηση, αλλά οτι δεν υπάρχει ερώτηση, να θεμελιώσω μια μεταφυσική στο επίπεδο άλλων ερωτήσεων και να αντιμετωπίσω το θάνατο, τη ζωή και τον κόσμο με εργαλεία όσα μπορώ να δώ και όχι όσα ποτέ δεν θα μπορέσω.
*όπως ας πούμε οτι ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν 5 λεπτά ακριβώς με όλους εμάς εδώ και με τη μνήμη μας στημένη έτσι ώστε να έχουμε την εντύπωση οτι έχουμε γεννηθεί και ζήσει, οτι έχουμε παρελθόν και οτι υπήρξαν οι δεινόσαυροι και ο Περικλής.
Αγαπητέ Lazopolis. Οι παρατηρήσεις σου για τον Γραμματικάκη, τα σχόλια, οι περιγραφές των θεωριών και η όλη στάση σου με εντυπωσίασε. Κατάρτιση, ψυχραιμία, συστηματικότητα. Ειλικρινά σπάνιο ύφος!
Απορίας άξιο όμως είναι και το πώς ο old boy, μετά από έναν τέτοιο διάλογο εμπνεύστηκε ένα τέτοιο σπουδαίο κείμενο.
Μπράβο και στους δυο σας.
Vague, αν με το άσμα εννοείς ότι κακώς ερχόσουν στο μπλογκ μου, τι να πω; Μπορούν και να έχουν διαφορετικές γνώμες οι άνθρωποι, ειδάλλως θα είμαστε όλοι ένα πράγμα. Ελπίζω να κατάλαβα λάθος. Όπως και να 'χει εγώ θα συνεχίσω να έρχομαι στο δικό σου.
Natural Woman, συνυπογράφω το "ζήτω η ζωή", συμφωνώ μαζί σου ότι πρέπει να ζούμε τη ζωή σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο μετά από αυτήν, δεν συμφωνώ όμως ότι μπορούμε να αποκλείσουμε με σιγουριά το ενδεχόμενο να υπάρχει όντως κάτι άλλο. Ας ζούμε σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά ας μην είμαστε και τόσο βέβαιοι πως δεν υπάρχει αύριο.
Lazopolis, αφού συμφωνήσω με τη γνώμη του Τhas για σένα, ας μπω στα επιμέρους σημεία που θέτεις:
- "Γιατί πρέπει η επιστήμη να δώσει ακριβώς την εξήγηση που εξ'αρχής δηλώνει οτι αδυνατεί να δώσει;"
- Δεν είπα ότι πρέπει. Αν όμως αδυνατεί πώς εγώ να καλυφθώ από τις απαντήσεις που δίνει;
- "Ή, εναλλακτικά, να αποδεχθώ οτι δεν θα γνωρίσω ποτέ την απάντηση και να βασίσω την μεταφυσική μου στην άγνοια".
- Δηλαδή τώρα βασίζεις την μεταφυσική σου στη γνώση; Πιστεύεις σε πέντε σκόρπια κομμάτια ενός παζλ χιλίων κομματιών. Τι γνώση είναι αυτή; Μακάρι κάποτε το παζλ να αρχίσει να συμπληρώνεται. Αγία η επιστήμη και ο αγώνας του ανθρώπου προς το φως. Ό,τι περισσότερο μαθαίνουμε είναι μια κατάκτηση. Αλλά ακόμη όσα γνωρίζουμε για τον κόσμο δεν μπορούν να εξηγήσουν δυο - τρία βασικά υπαρξιακά ερωτήματα.
- "Θεωρώ οτι είναι προτιμότερο να αποφασίσω όχι οτι δεν υπάρχει απάντηση, αλλά οτι δεν υπάρχει ερώτηση"
- Κι αυτό δεν αποτελεί κάποιο είδος άρνησης της πραγματικότητας, κάποιου είδος κλείσιμο των ματιών; Οι ερωτήσεις είναι εδώ, είτε τις ομολογούμε ανοιχτά, είτε τις απωθούμε στο ασυνείδητό μας.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home