Πώς βράχνιασε ο Ταμπάκης

Η εξίσωση είναι σε όλους γνωστή: Ο χρόνος της τηλεοπτικής έκθεσης του προϊόντος «Παπαρίζου-Eurovision» είναι αντιστρόφως ανάλογος του χρόνου τηλεοπτικής έκθεσης του προϊόντος «Ευρωσύνταγμα». Το κενό που άφησε η πολιτική διαμάχη καλύπτει η Έλενα σήμερα, ο Περικλής εχθές, η Άσπα προχθές. Το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται για την εκτέλεση σατανικού σχεδίου των ελίτ προκειμένου να αγελαδοποιηθεί ο κόσμος. Η αγελαδοποίηση δεν είναι πολιτικά υποκινούμενη, η αγελαδοποίηση συντελείται οιονεί αυτόματα. Πίσω από την τρισχιλιοστή επανάληψη του “My Number One” δεν θα βρείτε το μοχθηρό χαμόγελο του Μπόμπολα αλλά την γαμημένη δυναμική των πραγμάτων, μια δύναμη αδράνειας που μας σπρώχνει με τα χίλια προς το τηλεοπτικό σκουπίδι χωρίς να μπορούμε να φρενάρουμε. Δεν είναι το πόδι μας που αδυνατεί να πατήσει το φρένο. Είναι ο εγκέφαλος μας που -πολτοποιημένος ων- έχει πιστέψει ότι αδυνατεί να δώσει την οδηγία στο πόδι, έχει πιστέψει ότι δεν επιθυμεί να την δώσει. Από το 1989 τα ζάρια έχουν ριχτεί, η μάχη έχει κριθεί, η ιστορία έχει τελειώσει. Το αντίπαλο πολιτικό δέος δεν έπεσε μόνο του, αλλά συμπαρέσυρε μαζί του την πολιτική. Ο καπιταλισμός νίκησε, η δημοκρατία θριάμβευσε, η ευμάρεια κυριάρχησε, κάπως έπρεπε να περάσει κι ο ελεύθερος χρόνος πια. Είναι το 1989 που ξεκινά κι η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα. Μπαίνοντας στην δεύτερη δεκαπενταετία της η ελληνική tv έχει σαν σήμα κατατεθέν της την αποβλάκωση σε όλες τις δυνατές εκδοχές της. Στο πλαίσιο αυτό το trash της Αννίτας Πάνια είναι μακράν πιο συμπαθητικό από τα υπόλοιπα. Αφενός πρωτοπόρησε όταν οι υπόλοιποι ακόμη μεγαλοπιάνονταν, καθωσπρέπειζαν ή ακκίζονταν με κορομήλεια σόου, αφετέρου δεν αρνήθηκε ποτέ τον εαυτό του, δεν απέκρυψε ποτέ και δεν διεκδίκησε για τον εαυτό του τίποτα άλλο από το status του σκουπιδιού και κυρίως, μολονότι είχε ως πρώτη ύλη τα πάσης φύσεως ψώνια, μολονότι τράφηκε και κονόμησε απ΄ αυτά, ποτέ δεν τα αντιμετώπισε αφ’ υψηλού, ποτέ δεν τα διακωμώδησε χυδαία, αντίθετα, μάλλον διέξοδο εκτόνωσης τους πρόσφερε. Το πρόβλημα δεν είναι το trash, το πρόβλημα ποτέ δεν ήταν το trash, το πρόβλημα γεννήθηκε από τη στιγμή που βάφτισαν το trash «ειδήσεις», το πρόβλημα γεννήθηκε από τη στιγμή που πειστήκαμε ότι όλα είναι ένα πράγμα, ότι τίποτα μα τίποτα δεν έχει πια σημασία, ότι η υποκρισία και το ελληναρίκι της μετατεθειμένης πρωτομαγιάς είναι σημαντικό και το ευρωσύνταγμα ασήμαντο, πως όλα κυλούσαν, κυλούν και θα κυλούν αυτόματα, απρόσκοπτα, αμετάβλητα, πως τίποτα πολιτικά σημαντικό δεν μπορεί πια να συμβεί, γι’ αυτό και οι αποφάσεις θα λαμβάνονται πια άνωθεν κι εμείς θα τις δεχόμαστε και θα τις υπακούμε κοπαδηδόν ενόσω η Έλενα μπαίνει στην τελική ευθεία και ο Ρέμος στον στρατό. Κάπως έτσι, έφτασε κι ο Ταμπάκης να γίνει εθνικός σταρ και η φωνή του, φωνή του πρώτου μεταολυμπιακού έτους.
Λοιπόν, ας μην ανησυχούμε, δεν συνέβη το αδιανόητο, ο τρελλός του χωριού δεν κορόιδευε τόσον καιρό ψιλό γαζί όλους εμάς τους γνωστικούς. Όχι, ο Ταμπάκης δεν μας δούλευε.
Το βράχνιασμα της φωνής του Γιώργου Ταμπάκη αποδεικνύει με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο ότι στην τηλεοπτική Ελλάδα του 2005 τίποτα δεν μπορεί να μείνει αληθινό, τίποτα δεν μπορεί να μείνει αυθεντικό. Όλα όσα φωτίσουν οι τηλεοπτικές κάμερες αλλοιώνονται, μεταλλάσσονται, ψευτεύουν, όλα, τα πάντα, ακόμη και οι φωνές των τρελλών. Η ως πρότινος φωνή ευνούχου εμπλουτίστηκε με τηλεοπτικά παπάρια κι έγινε μπάσα.
Από παιδί κι από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια, όχι όμως αν βγουν στην τηλεόραση, γιατί τότε γίνονται σαν το κοριτσάκι που έπαιζε με την Δανδουλάκη και σαν τον Ταμπάκη. Η τηλεόραση είναι δύναμη μεγαλύτερη της παιδικότητας, δύναμη μεγαλύτερη της τρέλλας, η τηλεόραση θα πάρει την παιδική αφέλεια και θα την μεταλλάξει σε μικρομέγαλο σταρλετισμό, θα βγάλει τον τρελλό από τον σαλεμένο κόσμο του και θα τον μπάσει στον δικό της, θα σκληρύνει τη φωνή και το βλέμμα του Γιώργου Ταμπάκη.
Όσοι έχουν μάτια βλέπουν κι όσοι έχουν αυτιά ακούν. Η ελληνική τηλεόραση, ούσα από καιρό επικρατούσα θρησκεία των νεοελλήνων, μπορεί να υπερηφανεύεται για το πρώτο ατόφιο θαύμα της. Η φωνή του Γιώργου αυτονομήθηκε, βγήκε έξω απ’ τον λάρυγγα του, βρήκε ατζέντη και διαπραγματεύεται το πρώτο της εξώφυλλο στο “NITRO”. Μετά θα φωτογραφηθεί ημίγυμνη στο «PLAYBOY» και θα φιλοξενηθεί στον Θέμο.
Σύντομα το δρόμο της φωνής του Γιώργου θα ακολουθήσουν και άλλες τηλεοπτικές οντότητες που δεν θα κάτσουν να τις εκμεταλλεύονται τα σώματα που τις φιλοξενούσαν. Επόμενο θαύμα η ανεξαρτητοποίηση του ναζιού της Καλομοίρας.
Η φουκαριάρα η Καλομοίρα, μπρουτάλ πλέον σαν φορτηγατζού, θα προσπαθεί σαν τον Ταμπάκη να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
There’s something happening here. What it is ain’t exactly clear.