Παρασκευή, Μαΐου 20, 2005

Euro & Εurovision

Μεταφερόμαστε με μαγικό τρόπο στην αυριανή νύχτα και σε τριάρι της Κυψέλης, όπου κατοικεί ένα ζευγάρι, ο Θανάσης και η Ρούλα, όπως τους βάφτισε ο νονός τους Αντώνης Πανούτσος. Ο Θανάσης και η Ρούλα ας πούμε ότι είναι ο μέσος Έλληνας και η μέση Ελληνίδα (ό,τι κι αν σημαίνει ο όρος). Ο Θανάσης και η Ρούλα παρακολουθούν προσηλωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις τους την εθνική μας Έλενα.
Μεταφερόμαστε τώρα με τον ίδιο μαγικό τρόπο σε μια νύχτα του περσινού καλοκαιριού, ας πούμε στη νύχτα της 1ης Ιουλίου. Παραμένουμε στο ίδιο τριάρι και διαπιστώνουμε ότι ο Θανάσης και η Ρούλα παρακολουθούν προσηλωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις τους τον εθνικό μας Όττο.
Υπάρχουν, άραγε, διαφορές ανάμεσα στα δύο βράδια;
Τα δυο βράδια τα χωρίζει η άβυσσος.
Η Έλενα ζει στον κόσμο του γυαλιού, του θεάματος, της showbiz και η σπουδαιότητα τυχόν επιτυχίας της θα εξαντληθεί εκεί. Ο Θανάσης και η Ρούλα θα βιώσουν την επιτυχία της πρωτίστως ως θεατές, ως τηλεθεατές. Ως Έλληνες τηλεθεατές; Ναι, αλλά πάντως πρώτα ως τηλεθεατές και μετά ως Έλληνες. Η σχέση Έλενας - Θανάση είναι η σχέση ειδώλου - θεατή. Αντίθετα, η σχέση Γιούρκα - Θανάση είναι η σχέση αντιπροσώπου - αντιπροσωπευόμενου. Ο Θανάσης και η Ρούλα δεν είναι τηλεθεατές την ώρα του αγώνα (την ώρα ενός αγώνα τέτοιας σπουδαιότητας). Η τηλεόραση είναι απλώς το μέσο δια του οποίου παρακολουθούν τον αγώνα. Θα μπορούσαν να τον παρακολουθούν στο ραδιόφωνο, σε γιγαντοοθόνη στην πόλη, μέσα στο Ντραγκάο. Ο Θανάσης και η Ρούλα είναι τεχνικά και μόνον θεατές, στην πραγματικότητα είναι κάτι σαν τον χορό στην αρχαία τραγωδία. Oι θεατές που βρίσκονται μέσα στο γήπεδο είναι και τύποις ο χορός που αποτελεί τμήμα του δράματος, σχολιάζει τη δράση, κάνει δεήσεις προς τα Θεία, παίρνει κουράγιο όταν η μπάλλα περνά ξυστά απ' το δοκάρι στο 81' και στο 83', εμψυχώνει με τα χορικά στην εξέδρα τους πρωταγωνιστές στο γρασίδι. Ο Θανάσης και η Ρούλα μπροστά στην τηλεόραση τους στην Κυψέλη υποφέρουν, μαρτυρούν και συμπάσχουν το ίδιο με όσους βρίσκονται στο γήπεδο, παρακολουθούν τον αγώνα ως Έλληνες και όχι ως θεατές. Αν η Έλενα χρειάζεται δωδεκάρι στην ψηφοφορία της τελευταίας χώρας για να βγει πρώτη και το πάρει το δωδεκάρι αυτό, τι θα συμβεί στη χώρα; Θα ακουστούν "μπράαβο", χειροκροτήματα, μερικοί μπορεί και να αγκαλιαστούν, μια παροδική συγκίνηση θα υπάρξει όταν ξανατραγουδήσει στο τέλος και αυτό ήταν. Σε κανέναν δεν θα γεννηθεί η ανάγκη να βγει στους δρόμους, όλοι μέσα θα μείνουν και μετά θα αρχίσει το ζάπιγκ. Η τηλεόραση και η κοινωνία του θεάματος σκοτώνει τη συγκίνηση, η συγκίνηση χτυπά στο γυαλί, διαθλάται μέσα σε αυτό και επιστρέφει στον θεατή κομματιασμένη και παγωμένη. Η Έλενα ανήκει στη δικαιοδοσία της Τατιάνας και της Μενεγάκη, εκεί θα κανιβαλισθεί ανηλεώς στη συνέχεια η επιτυχία της ανάμεσα σε συνταγές μαγειρικής και συνεντεύξεις μόδιστρων.
Όταν όμως στο 105' μπαίνει το γκολ με την Τσεχία, όλα έχουν πια αλλάξει, τίποτα δεν είναι πια ίδιο, οι βεβαιότητές μας δεν είναι πια οι ίδιες, εμείς δεν είμαστε πια οι ίδιοι, ο Δέλλας δεν είναι πια ο ίδιος, ο Θανάσης δεν είναι πια ο ίδιος, το γυαλί δεν υφίσταται, δεν το βλέπει, καθώς τα δάκρυα του κυλούν στο μάγουλο της Ρούλας την ώρα που χοροπηδούν αλλόφρονες.
Κι αμέσως μετά δεν χωρά το Θανάση το τριάρι στην Κυψέλη, η Κυψέλη, ο κόσμος όλος. Ξεχνούν με τη Ρούλα την τηλεόραση ανοικτή, χύνονται με ελληνικές σημαίες στους δρόμους και προσπαθούν να χωρέσουν το αδιανόητο που συνέβη στο μυαλό τους και το μεγαλείο που έζησαν στην καρδιά τους.

7 Comments:

At 5/21/2005 12:39:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Δεν άλλαξε τίποτε απολύτως στο 105΄. Το ελληνικό ποδόσφαιρο συνεχίζει να τελματώνει στο βούρκο της σήψης και της διαφθοράς της τελευταίας εικοσαετίας. Η ομάδα που πιθανότατα θα στεφθεί κυπελλούχος και πρωταθλητής έπαιξε τους μισούς εντός έδρας αγώνες της κεκλεισμένων των θυρών. Διαιτησίες συνέχισαν να τραβούν την προσοχή των θεατών, παιγχνίδια συνέχισαν να αποφασίζονται και μετά το σφύριγμα λήξης, και η αναξιοπιστία είναι το μόνιμο συνώνυμο του ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Το κράτος ανίσχυρο αδυνατεί να επιβάλει τους νόμους του. Άλλαξε τίποτε στον αθλητισμό; Ενάμισι μηνά μετά την περσινή 1 Ιουλίου δε γινόμασταν πλανητικό ρεντίκουλο με τα εθνικά πρεζάκια μας; Τέλος, αν και η έλενα, και πέρσι ο σάκης μου είναι τελείως αδιάφοροι, ενώ είμαι παιδιόθεν ποδοσφαιρόφιλος, δεν πιστεύω ότι η Ρούλα αισθάνεται περισσότερο αντιπροσωπευόμενη από τον Καραγκούνη απ' ότι από την Έλενα. Ο Θάνασης είναι άλλο θέμα.

 
At 5/21/2005 07:44:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Στο 105΄άλλαξαν πάρα πολλά, Garine, και το ξέρεις. Άσε τα μοιρολόγια για τις σήψεις και τις διαφθορές για τους αθλητικογράφους. Με κάτι πρέπει να γεμίσουν τις στήλες τους άλλωστε. Ακόμα κι αν οι θεσμοί του ελληνικού ποδοσφαίρου εξακολουθήσουν να νοσούν στο διηνεκές, αυτό που αξιωθήκαμε να ζήσουμε πέρσι το καλοκαίρι δεν ανταλλάσσσεται και δεν παραγράφεται. Ας μην ξαναπετύχει η εθνική τίποτα, ας μην γίνει αξιόπιστο ποτέ το πρωτάθλημα. Βιώσαμε πέρσι κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Όσο για την Ρούλα, συμφωνώ ότι δεν αισθάνεται αντιπροσωπευόμενη από τον Καραγκούνη, ειδικά όμως στα τελευταία ματς του EURO αισθανόταν και παρααισθανόταν.

 
At 5/22/2005 07:36:00 μ.μ., Blogger Nassos K. said...

Σε κανέναν δεν θα γεννηθεί η ανάγκη να βγει στους δρόμους...

Χθες ο δρόμος μπροστά στο Λευκό Πύργο έκλεισε. Κόσμος φώναζε, γελούσε, τραγουδούσε, πανηγύριζε. Είχε πλάκα, ακούστηκαν και έξυπνα συνθήματα. Αλλά δεν είχε καμία μα ΚΑΜΙΑ σχέση με τα πανηγύρια του καλοκαιριού. Ηταν περισσότερο ένας "χαβαλές σε μεγάλο μπουζουξίδικο" παρά χαρά για την νίκη. Συμφωνώ μαζί σου, τα δυο βράδια τα χωρίζει η άβυσσος.

 
At 5/22/2005 08:17:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

CrazyMonkey, ομολογώ ότι βλέποντας τα πλάνα με τον κόσμο στους δρόμους αναρωτήθηκα αν γράφω μαλακίες (ΝΑΙ! ΝΑΙ! ΝΑΙ! , ίσως θα έπρεπε να είναι η απάντηση - και όχι μόνον από την Joan Collins). Τέλος πάντων, θα επιμείνω στις μαλακίες που γράφω, όχι από πείσμα αλλά επειδή τις πιατεύω. Πιστεύω ακόμη ότι παρά τα φαινόμενα η πραγματικότητα δεν διέψευσε χθες βράδυ τις ανωτέρω μαλακίες και το δικό σου σχόλιο ενισχύει την πεποίθηση μου αυτή. Thanks.

 
At 5/23/2005 09:46:00 π.μ., Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός said...

Είναι ή αίσθηση του ότι η Εθνική νίκησε με την αξία της και όχι με πολιτικές συμμαχίες η απο το καλό marketing...άρα ο κόσμος γυρεύει τις αξίες...και συνέχισε να γράφεις τις "μαλακίες" που πιστεύεις!!!

 
At 5/23/2005 12:54:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Η ίσως ότι το να νικήσει η Εθνική θεωρούνταν αδύνατο, ή έστω πολύ δύσκολο. Κάτι που δεν ισχύει για την έλενα. Ωστόσο, η Αθήνα ήταν γεμάτη από αυτοκίνητα που πανηγύριζαν και ανθρώπους με σημαίες. Περιμένω πάντα να ακούσω τι άλλαξε στο 105΄. Μεμψιμοιρώ γιατί ανήκω στους φιλάθλους μη προνομιούχων και δικτυωμένων ομάδων. Σε αντίθεση με εσένα αγαπητέ.

 
At 5/23/2005 11:05:00 μ.μ., Blogger mindstripper said...

Kαλησπέρα παιδιά. :-)

Ξεκίνησα να γράφω και συνέχισα... και συνέχισα... και συνέχισα κι άλλο... και μετά αποφάσισα ότι αν με βρίζατε θα είχατε δίκιο. Αν θέλετε οπλιστείτε με λίγη υπομονή και ρίχτε μία ματιά εδώ ;)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home