Euro & Εurovision

Μεταφερόμαστε με μαγικό τρόπο στην αυριανή νύχτα και σε τριάρι της Κυψέλης, όπου κατοικεί ένα ζευγάρι, ο Θανάσης και η Ρούλα, όπως τους βάφτισε ο νονός τους Αντώνης Πανούτσος. Ο Θανάσης και η Ρούλα ας πούμε ότι είναι ο μέσος Έλληνας και η μέση Ελληνίδα (ό,τι κι αν σημαίνει ο όρος). Ο Θανάσης και η Ρούλα παρακολουθούν προσηλωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις τους την εθνική μας Έλενα.

Μεταφερόμαστε τώρα με τον ίδιο μαγικό τρόπο σε μια νύχτα του περσινού καλοκαιριού, ας πούμε στη νύχτα της 1ης Ιουλίου. Παραμένουμε στο ίδιο τριάρι και διαπιστώνουμε ότι ο Θανάσης και η Ρούλα παρακολουθούν προσηλωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις τους τον εθνικό μας Όττο.

Υπάρχουν, άραγε, διαφορές ανάμεσα στα δύο βράδια;

Τα δυο βράδια τα χωρίζει η άβυσσος.

Η Έλενα ζει στον κόσμο του γυαλιού, του θεάματος, της showbiz και η σπουδαιότητα τυχόν επιτυχίας της θα εξαντληθεί εκεί. Ο Θανάσης και η Ρούλα θα βιώσουν την επιτυχία της πρωτίστως ως θεατές, ως τηλεθεατές. Ως Έλληνες τηλεθεατές; Ναι, αλλά πάντως πρώτα ως τηλεθεατές και μετά ως Έλληνες. Η σχέση Έλενας - Θανάση είναι η σχέση ειδώλου - θεατή. Αντίθετα, η σχέση Γιούρκα - Θανάση είναι η σχέση αντιπροσώπου - αντιπροσωπευόμενου. Ο Θανάσης και η Ρούλα δεν είναι τηλεθεατές την ώρα του αγώνα (την ώρα ενός αγώνα τέτοιας σπουδαιότητας). Η τηλεόραση είναι απλώς το μέσο δια του οποίου παρακολουθούν τον αγώνα. Θα μπορούσαν να τον παρακολουθούν στο ραδιόφωνο, σε γιγαντοοθόνη στην πόλη, μέσα στο Ντραγκάο. Ο Θανάσης και η Ρούλα είναι τεχνικά και μόνον θεατές, στην πραγματικότητα είναι κάτι σαν τον χορό στην αρχαία τραγωδία. Oι θεατές που βρίσκονται μέσα στο γήπεδο είναι και τύποις ο χορός που αποτελεί τμήμα του δράματος, σχολιάζει τη δράση, κάνει δεήσεις προς τα Θεία, παίρνει κουράγιο όταν η μπάλλα περνά ξυστά απ' το δοκάρι στο 81' και στο 83', εμψυχώνει με τα χορικά στην εξέδρα τους πρωταγωνιστές στο γρασίδι. Ο Θανάσης και η Ρούλα μπροστά στην τηλεόραση τους στην Κυψέλη υποφέρουν, μαρτυρούν και συμπάσχουν το ίδιο με όσους βρίσκονται στο γήπεδο, παρακολουθούν τον αγώνα ως Έλληνες και όχι ως θεατές. Αν η Έλενα χρειάζεται δωδεκάρι στην ψηφοφορία της τελευταίας χώρας για να βγει πρώτη και το πάρει το δωδεκάρι αυτό, τι θα συμβεί στη χώρα; Θα ακουστούν "μπράαβο", χειροκροτήματα, μερικοί μπορεί και να αγκαλιαστούν, μια παροδική συγκίνηση θα υπάρξει όταν ξανατραγουδήσει στο τέλος και αυτό ήταν. Σε κανέναν δεν θα γεννηθεί η ανάγκη να βγει στους δρόμους, όλοι μέσα θα μείνουν και μετά θα αρχίσει το ζάπιγκ. Η τηλεόραση και η κοινωνία του θεάματος σκοτώνει τη συγκίνηση, η συγκίνηση χτυπά στο γυαλί, διαθλάται μέσα σε αυτό και επιστρέφει στον θεατή κομματιασμένη και παγωμένη. Η Έλενα ανήκει στη δικαιοδοσία της Τατιάνας και της Μενεγάκη, εκεί θα κανιβαλισθεί ανηλεώς στη συνέχεια η επιτυχία της ανάμεσα σε συνταγές μαγειρικής και συνεντεύξεις μόδιστρων.

Όταν όμως στο 105' μπαίνει το γκολ με την Τσεχία, όλα έχουν πια αλλάξει, τίποτα δεν είναι πια ίδιο, οι βεβαιότητές μας δεν είναι πια οι ίδιες, εμείς δεν είμαστε πια οι ίδιοι, ο Δέλλας δεν είναι πια ο ίδιος, ο Θανάσης δεν είναι πια ο ίδιος, το γυαλί δεν υφίσταται, δεν το βλέπει, καθώς τα δάκρυα του κυλούν στο μάγουλο της Ρούλας την ώρα που χοροπηδούν αλλόφρονες.

Κι αμέσως μετά δεν χωρά το Θανάση το τριάρι στην Κυψέλη, η Κυψέλη, ο κόσμος όλος. Ξεχνούν με τη Ρούλα την τηλεόραση ανοικτή, χύνονται με ελληνικές σημαίες στους δρόμους και προσπαθούν να χωρέσουν το αδιανόητο που συνέβη στο μυαλό τους και το μεγαλείο που έζησαν στην καρδιά τους.