Απεξαρτήσεις

Πώς καταπολεμάται ο εθισμός στις ουσίες;

Στους "Ανώνυμους Αλκοολικούς" ο εθισμένος θα κληθεί να πει "Είμαι ο Πέτρος κι είμαι αλκοολικός".

Σε κοινότητα απεξάρτησης από την ηρωϊνη ο εθισμένος θα κληθεί να βροντοφωνάξει "Είμαι ο Πέτρος κι είμαι εντάξει".

Αν επεκτείνουμε τις μεθόδους αυτές και σε ηπιότερους εθισμούς, σε πάθη και αδυναμίες πιο καθώς πρέπει, σε πάθη και αδυναμίες που νέμονται τον καθένα μας, πώς είναι προτιμότερο να προσπαθήσουμε να τα ξεπεράσουμε;

Δια της αποδοχής και της πλήρους συνειδητοποίησής τους ή δια της αυτοεμψυχώσεώς μας;

Πρέπει να λέμε στον εαυτό μας "είμαι ο Πέτρος και είμαι ευθυνόφοβος, ζηλιάρης, τσιγκούνης κλπ", άρα γνωρίζω ότι είμαι -και θα παραμείνω ό,τι και να κάνω- ευθυνόφοβος, μολαταύτα παλεύω εν γνώσει της αδυναμίας μου αυτής να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου οπότε οι περιστάσεις το καλούν;

Ή είναι προτιμότερο να λέμε "είμαι ο Πέτρος κι είμαι εντάξει", άρα μπορεί κάποτε να ήμουν ευθυνόφοβος, ζηλιάρης ή τσιγκούνης, αλλά όχι πια, τώρα το ξεπέρασα και ευθύνη δεν θα με ξανατρομάξει, κεντρί ζήλειας δεν θα με ξανατσιμπήσει, καρμοιριά δεν θα με ξαναμαγκώσει.

Το πιθανότερο είναι πως, όποια μέθοδο κι αν ακολουθήσουμε, από τα πάθη μας ποτέ δεν θα απαλλαγούμε, σφιχταγκαλιασμένοι μαζί τους θα παραμείνουμε και να υπακούμε σε όσα μας επιτάσσουν θα συνεχίσουμε εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.