Από παιδί
Στην αρχή
αγαπάμε στα παιδιά μας
περισσότερο το μας
από τα ίδια τα παιδιά.
Στην αρχή
παίρνουν τα παιδιά μας
αυτά από το πρόσωπό μας
κι εκείνα απ' την προσωπικότητά μας.
Τίποτα δικό τους
δεν έχουν
τα παιδιά μας
στην αρχή.
Κι ύστερα, μια μέρα, σχεδόν στα ξαφνικά,
το παιδί απέναντί μας
έχει ολόδικό του και αυτόνομο
εαυτό.
Τότε είναι ίσως η στιγμή
να πάψεις να καμαρώνεις
και να αρχίσεις βαθύτερα να συνδέεσαι
και βαθύτερα να αγαπάς
ένα πλάσμα που διαμορφώνεται
έτσι και όχι αλλιώς,
που παίρνει απέναντι στη ζωή
την μία και όχι την άλλη στάση,
που επιλέγει να είναι
αυτός και όχι κάποιος άλλος,
ένα πλάσμα που θα πάει
όπου θέλει το ίδιο,
όπως κάθε παιδί από καταβολής παιδιών,
όπως κάθε άνθρωπος από καταβολής ανθρώπων,
γιατί όσο κι αν μας σημάδεψαν οι γονείς μας
κι όσο κι αν εμείς σημαδεύουμε τα παιδιά μας,
τα σημάδια είναι μόνο σημάδια,
ο εαυτός μας είναι δικός μας,
ο εαυτός τους είναι δικός τους,
ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος
από παιδί
να πηγαίνει κάθε στιγμή τον εαυτό του
λίγο πιο κοντά ή λίγο πιο μακριά
απ' το φως,
απ' τη δύναμη,
απ' την αδυναμία,
απ' την αγάπη.
5 Comments:
Πολύ αληθινό - και πολύ μου άρεσε!
"Τίποτα δικό τους
δεν έχουν
τα παιδιά μας
στην αρχή."
Άλλη μια σάχλα. Αντιεπιστημονικές και αντιφιλοσοφικές υποθέσεις. Αυτά παθαίνεις, όταν δεν γνωρίζεις, αλλά γράφεις, ούτως ή άλλως, επί παντός επί στητού. Να καθίσω τώρα και να σου εξηγήσω, εμπεριστατωμένα, με στοιχεία, γιατί αυτά που λες δεν ισχύουν; Όχι, άσε καλύτερα. Κώστα*, δεν έχεις καταλάβει, τίποτα, αποδεδειγμένα πια, αλλά παρόλα αυτά ζεις με την ψευδαίσθηση, ότι τα έχεις καταλάβει, όλα αυτά που γράφεις. Δυστυχώς για σένα, δεν γράφεις 100 έτη πριν, ώστε σήμερις τα κείμενά σου να αποτελούν το ανάφλυφο μιας εποχής. Σήμερις, ευτυχώς για μας, μπορούμε να ξεψαχνίζουμε και την τελευταία ατάλαντη τελεία που βάζεις. Περιορίσου, λοιπόν, στα συμβόλαια που γράφεις με τους πελάτες σου.
"Γράφω στο ίντερνετ από το 2005, ενίοτε γράφω και εκτός αυτού, γράφω -ή μάλλον ποστάρω- ώστε πάνω στις γραμμένες –ή μάλλον στις αναρτημένες- λέξεις να περάσουν κάπως πιο ψευδαισθητικά τα χρόνια, να τελειώνουν, να φύγουμε, να πάμε αλλού."
Τουλάχιστον έχεις αυτογνωσία. Γράφεις, απλώς, για να γράφεις. Πήρε καιρό, για να σε κάνουμε να το παραδεχτείς τις ψευδαισθήσεις σου. Τελικά, μόνο εκείνη η σνομπαρία, ο οσα-όσα ο Σραόσα, σε είχε "κόψει" καλά, και είχε πει ότι αυτά που γράφεις δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία, έχεις αποτύχει ακόμα και να ανήκεις σε διακριτή κατηγορία έκφρασης. Ποστάρησε, τώρα, κανά ποστάκι για τον αγαπημένο σου απατεώνα, βαστάζε του συστήματος. Στο τσακίρ κέφι, δες και καμιά ταινιούλα/σήριαλ για να περνάει η ώρα, διότι βιβλία δε διαβάζεις, μόνο τα επιπλέοντα συντρίμια της επικαιρότητας αναμασάς. Πριν πας αλλού. Αλλά ακόμα δεν μας έχεις πει, που θα πας; Α, ξέχασα, είσαι άθεος... all dressed up, but nowhere to go.
Κάθε φορά, μα κάθε φορά, που διαβάζω κείμενό σου, από το 2005, μου έρχεται στο μυαλό μου αυτή η σκηνή. Τουλάχιστον μας διασκεδάζεις, φαφλατά.
https://www.youtube.com/watch?v=58hwWGsNUeM
*Παλιά σε λέγαν, Σωτήρη, κατά δήλωσή σου, αλλά μετονομάστηκες (the name was decommissioned), όπως ο αιθέρας.
-μπράβο πολύ κάλο άρθρο, ευχαριστώ
Καλό!
υπεροχο!!!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home