Πέμπτη, Οκτωβρίου 27, 2005

Και μετά έξω χιόνιζε

Τα κόκκινα αυτά καθίσματα ήταν από τα πιο αναπαυτικά που έχω βρει σε σινεμά. Τοποθετήθηκαν μετά την ανακαίνισή του. Πότε ακριβώς έγινε, δεν θυμάμαι. Δεν είναι και τόσο πολλά χρόνια πάντως. Πριν την ανακαίνιση ήταν μια χειμερινή αίθουσα και μια θερινή. Μετά την ανακαίνιση έγιναν δυο οι χειμερινές και παρέμεινε η θερινή. Η δεύτερη χειμερινή ήταν αμφιθεατρική κι έμοιαζε με πλανητάριο. Η θερινή μισοφαινόταν πάντα από την ταράτσα της πολυκατοικίας και μικρός ανέβαινα με κυάλια κι έβλεπα. Το "Πάρτι" παιζόταν κάθε χρόνο (ήταν τα χρόνια που τα θερινά δεν έπαιζαν ούτε καινούριες ταινίες ούτε επαναλήψεις των ταινιών του χειμώνα). Την σκηνή στην αρχή, με τον Πήτερ Σέλερς να σαλπίζει ασταμάτητα ημιθανής, πρέπει να την έχω δει δεκάδες φορές. Η πρώτη ταινία που είδα μέσα στο θερινό ήταν η "Σαχάρα" με την Μπρουκ Σιλντς. Το καλό το γούστο το απέκτησα μετέπειτα, παιδί ήμουν ακόμη, συμπαθάτε με. Συμπαθάτε με και για το "Ράμπο 2". Αγαπημένη μου απασχόληση κάθε μέρα που γυρνούσα σπίτι, ήταν να στέκομαι έξω απ' το σινεμά και να κοιτάζω τις φωτογραφίες από τις ταινίες. Αυτήν που παιζόταν και την επόμενη. Ο Γιάννης ο Ράμπο δέσποζε, αρματωμένος με τα φυσεκλίκια του και με πεταμένες τις φλέβες έξω. Το "Ράμπο 2" το έπαιζαν από τις 2 το μεσημέρι και ύστερα. Πήγαμε με έναν συμμαθητή μου στην προβολή των 4. Mπορεί και να μην είχε θέση και να κάτσαμε στο πάτωμα. Η καρδιά μου χτυπούσε λες και θα συναντούσα την αποκάλυψη την ίδια. Κατά μια έννοια τη συνάντησα, καθώς ο Γιάννης σκότωσε τριανταέξι μεραρχίες βιετκόγκ ολομόναχος και με εχθρική διαιτησία. Τα χρόνια περνούσαν, ταινίες επί ταινιών, η τελευταία -όπως αποδείχθηκε- που είδα ήταν το "21 Γραμμάρια". Μια φορά μόνο δάκρυσα μέσα του, την ώρα που σηκώνονταν οι μαθητές στα θρανία λέγοντας "Oh Captain, My Captain!". Aλλά αυτά τα έχω ξαναγράψει. Μια φορά μόνο δάκρυσα, πάμπολλες φορές συγκινήθηκα. Το σινεμά για μένα είναι κάτι παραπάνω από χόμπυ ή ψυχαγωγία. Ούτε η λέξη αγάπη με καλύπτει. Ούτε οι λέξεις ταξίδι ή φυγή. Τις ταινίες δεν τις έβλεπα. Τις ζούσα. Ήμουν κι εγώ εκεί. Είμαι κι εγώ εκεί. Από τις ταινίες που λατρεύω δεν φεύγω ποτέ. Είναι πάντα μαζί μου, είμαι πάντα σ' αυτές. Ο κινηματογράφος της γειτονιάς μου κλείνει λοιπόν, τα κόκκινα καθίσματα ξηλώθηκαν και στοιβάχθηκαν μέχρι να τα πάρουν και να τα πετάξουν ή δεν ξέρω τι να τα κάνουν. Μερικές φορές η ζωή στερείται πρωτοτυπίας και το σινεμά θα γίνει σούπερ μάρκετ. Τα multiplex θα ταξιδέψουν τους σημερινούς εφήβους. Δεν αλλάζει δραματικά κάτι. Τα ταξίδια γίνονται κι απ' τις δικές τους καρέκλες.
Ο αποχαιρετισμός μουδιασμένος, το κείμενο δεν είναι αντάξιο των τόσων εικόνων που πήρα. Ίσως όμως αυτό να μην είναι τυχαίο. Πάντα προτιμούσα τις εικόνες από τις λέξεις. Ψέμματα. Προτιμούσα τις εικόνες που είναι γεμάτες λέξεις και μουσική, προτιμούσα την τέχνη που τα προσφέρει όλα, προτιμούσα την τέχνη που σε έβαζε σε μια αίθουσα, όπου όταν έκλειναν τα φώτα, σήκωνες το κεφάλι σου και έβλεπες από ψηλά μια ασημένια δέσμη φωτός να διαρρηγνύει το σκοτάδι και να διαχέεται σ΄ένα πανί: και μετά έξω χιόνιζε, φορούσες σκούφο και γάντια κι η ανάσα σου σχημάτιζε συννεφάκια στον παγωμένο καθαρό αέρα, την ώρα που φλερτάριζες στ' αγγλικά με μια κοπέλα που σου χαμογελούσε στα γυναικεία.

6 Comments:

At 10/27/2005 07:45:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Έχει φροντίσει η μαμά. Ευχαριστώ.

 
At 10/27/2005 08:20:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Σπάνιας ευαισθησίας κείμενο. Αν και έχουμε διαβάσει πολλά για τα θερινά σινεμά, που πεθαίνουν, νομίζω ότι μόνο μέσα από το βίωμα αντίστοιχων στιγμών μπορεί κάποιος να αναλογισθεί τι πεθαίνει μαζί με μια αίθουσα που κλείνει. Όταν ήμουν έφηβος, λίγο μετά τον ερχομό στην εξουσία του λαού, υπήρχαν, στο Πασαλιμάνι, από Σωτήρος μέχρι το ρολόι, πέντε σινεμά. Το Ολύμπιον, το λιγότερο διατηρημένο, το Παλλάς, το πιο παλιό, το Καπιτολ, το πλέον κυριλέ, το Σπλέντιντ (θερινή και χειμερινή αίθουσα) και το νεότερο αδελφάκι τους, το Απόλλων. Σήμερα δεν υπάρχει κανένα. Στη θέση τους Dunkin Donuts, Carrefour, Goody's, McDonalds και Swatch.
Μόνο, κάποιος που σε έχει ζήσει μπορεί να κατάλαβει τι σημαίνει ο σινεμάς (κατά το θείο μου) για σένα. Και πάλι.

 
At 10/28/2005 04:58:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Κοίτα, τα σινεμά στον Πειραιά έκλεισαν για άλλο λόγο. Δεν τα σηκώνει η κουλτούρα της πόλης. Δεν μπορεί η Ολυμπιακούπολη να ασχολείται με άλλες δραστηριότητες. Μόνο με τον γάβρο.

 
At 10/28/2005 07:07:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην Καλλιθέα. Οι ρωσίδες πουτάνες δεν σηκώνουν το Ποτέμκιν. Τους αρκεί λίγη βότκα.

 
At 10/28/2005 07:10:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Kακίες.

 
At 10/29/2005 06:25:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αλήθειες. Και μια διόρθωση. Το goody's υπήρχε και δεν έφαγε τη θέση Κάπιτολ. Αυτό αντικαταστάθηκε από το ζυθεστιατόριον ΝΕΟΝ.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home