Aλαζονεία, πτώση, ζωή.

Ο Τιερί Ανρί είναι παίκτης της Άρσεναλ και ο Πέτρος Μαντούβαλος ανεξάρτητος πλέον βουλευτής Πειραιά. Ο Τιερί κι ο Πέτρος είναι αδελφές ψυχές, καθώς αν η αλαζονεία ήταν μετρήσιμο μέγεθος, οι δικές τους θα σχημάτιζαν μια γραμμή που θα ένωνε τα Μανιάτικα του Πειραιά με το Χάιμπουρι του Λονδίνου.

Η κλάση, η τέχνη και η ποδοσφαιρική ιδιοφυϊα του Ανρί αναμφισβήτητες. Το πιο γλυκό πλασέ του κόσμου, ο ποδοσφαιριστής που κάνει όλα τα γκολ να φαίνονται εύκολα. Ωστόσο, εκεί που ο Ροναλντίνιο εκφράζει το ποδόσφαιρο της χαράς και της γιορτής, ο Ανρί εκφράζει το ποδόσφαιρο της υπεροψίας. Ο Ροναλντίνιο θέλει να χαίρεται ο κόσμος με αυτά που κάνει στο γήπεδο όπως τα χαίρεται κι αυτός. Ο Ανρί θέλει να τον κοιτάζει ο κόσμος με δέος. Όλοι οι ποδοσφαιριστές από καταβολής ποδοσφαίρου πανηγυρίζουν τα γκολ τους. Ο Ανρί είναι υπεράνω. Απαξιεί να πανηγυρίσει. Ποιός είσαι εσύ, αντίπαλε, που θα καταδεχθώ να πανηγυρίσω επειδή σου έβαλα γκολ; Δεν υπάρχεις, δεν σε ξέρω, εγώ είμαι ο Ανρί και εσύ σκουπίδι. Αντίθετα, παρόλη την παιχνιδιάρικη διάθεσή του ο Ροναλντίνιο πανηγυρίζει τα γκολ του σαν θηρίο, γιατί το ποδόσφαιρο είναι πάντα και μάχη. Ο Ροναλντίνιο σου δίνει την εντύπωση ότι θα έπαιζε μπάλλα μαζί σου στην παραλία. Ο Ανρί δεν θα γύριζε να σε κοιτάξει. Ο Ανρί και ο συμπαίκτης του Πιρές έγιναν παγκοσμίως ρεντίκολο από το Σάββατο το μεσημέρι, όταν η ιδέα τους να εκτελέσουν ένα πέναλτι, με πάσα του Πιρές προς τον Ανρί, μετατράπηκε σε φιάσκο, καθώς ο Πιρές τα 'χασε, σάστισε, κλώτσησε χόρτο και η πάσα δεν δόθηκε ποτέ. Δεν είναι αυτή καθ'αυτή η ιδέα επιλήψιμη (αντιγραφή ενός κόλπου που είχε κάνει ο Κρόιφ). Είναι το ήθος πίσω από την ιδέα που είναι επιλήψιμο. Αν το επιχειρούσαν άλλοι δεν θα πείραζε. Ο Ανρί βάζει τον Πιρές στο κόλπο για να επιδείξουν ακόμη μια φορά πόσο διαφορετικοί είναι, πόσο εξωγήινοι είναι.

Η πτώση του αλαζόνα Ανρί όμως, είναι μικρή σε σχέση με την πτώση του αλαζόνα Μαντούβαλου.

Το εντυπωσιακό είναι ότι και μετά την πτώση του Πέτρου, η αλαζονεία δεν φεύγει, δεν υποχωρεί. Παραμένει. Eκεί, κυρίαρχη. Πληγωμένη αλλά βρυχώμενη. Ο τρόπος που μιλάει για τον Μεϊμαράκη, η ειρωνεία που στάζει, το αλαζονόμετρο στα όρια της αντοχής του. Άνθρωποι σαν τον Μαντούβαλο είναι οι Νικητές, ό,τι εμπόδια κι αναποδιές κι αν τους τύχουν. Ό,τι κι αν γίνει, ακόμα κι αν τον πιάσουν με το χέρι στο βάζο με την μαρμελάδα, ακόμα κι αν η εκδίωξη από το κόμμα του δεν είναι η χειρότερη συνέπεια που πρόκειται να αντιμετωπίσει, ο Πέτρος θα επιστρέψει. Δεν γνωρίζουν ήττα αυτοί οι άνθρωποι. Δεν γνωρίζουν φόβο. Πιάνουν τον ταύρο από τα κέρατα, τον κοιτούν στα μάτια και τον κάνουν αρνάκι. Αυτοί αδράχνουν την μέρα. Το Carpe Diem δεν το αξιοποιούν ούτε οι καλλιτέχνες, ούτε κανείς. Αυτοί ξεπατώνουν την κάθε μέρα, αυτοί την στραγγίζουν και δεν αφήνουν σταγόνα αναξιοποίητη, αυτοί νικούν και νικούν και νικούν. Γιατί αυτή είναι η φτιαξιά τους, γιατί η φυσή τους τούς φωνάζει ασταμάτητα: ΝΙΚΑ - ΠΑΡΕ - ΚΙ ΑΛΛΟ - ΠΙΟ ΨΗΛΑ. Δεν υπάρχει ήττα γι΄αυτούς τους ανθρώπους. Ήττα υπάρχει για σένα και για μένα. Για σένα και για μένα που φοβηθήκαμε την κάθε μέρα, που φοβηθήκαμε τη ζωή, που ποτέ δεν ψάξαμε το κάτι παραπάνω, που ποτέ δεν είδαμε τον εαυτό μας πάνω από τους άλλους, που συμβιβαστήκαμε στα μικρά μας κρίματα, στις μικρές μας αμαρτίες, στις μικρές μας δωροδοκίες, στις μικρές μας κλοπές.

Δεν υμνώ τον Μαντούβαλο. Η απέχθεια που μου δημιουργούσε όταν τον έβλεπα στο Βελιγράδι να σηκώνει ένα κύπελλο άλλων, με την ελεεινή του κολώνια να βρωμίζει τα γεμάτα ιδρώτα αποδυτήρια των πρωταθλητών, ή, όταν τον έβλεπα ως οιονεί spokesman του Κόκκαλη και του Ολυμπιακού εντός της ΝΔ, ήταν μεγάλη.

Μου είναι ξένος ο κόσμος του Μαντούβαλου και δεν τον πόθησα ποτέ.

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι όμως, πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι Νικητές της ζωής δεν έχουν μόνο σκοτεινή πλευρά. Είμαστε τυφλοί όταν βλέπουμε μόνο τη σκοτεινή πλευρά τους.

Ο Νικητής Ζει. Είτε στη Βουλή είτε στη φυλακή Ζει.

Εσύ;