Πέμπτη, Οκτωβρίου 30, 2014

Διαφωνώ με αυτό που λες

Να μην πούμε σε όλες, γιατί θα είναι υπερβολικό. Να πούμε στο 98,9 έως 99,8 τοις εκατό των περιπτώσεων, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι. Οι αντιλήψεις που έχουν οι άνθρωποι για τα πράγματα, για τα όποια πράγματα, για τα πάσης φύσεως πράγματα, δεν είναι στα αλήθεια ούτε επιδεκτικές αλλαγής ούτε ανοικτές σε αντίλογο. Δεκτικός κριτικής στα αλήθεια δεν είναι κανείς. Ο άλλος καλείται να προσυπογράψει την όποια αντίληψη έχουμε, να συμφωνήσει μαζί της, να την επιβεβαιώσει, να τη δεχθεί. Οτιδήποτε διαφορετικό είναι εξ ορισμού ύποπτο. Τις αντιλήψεις μας τις έχουμε γιατί θεωρούμε ότι είναι σωστές. Ειδάλλως δεν θα τις είχαμε, σωστά; Όταν λοιπόν ο άλλος, ο όποιος άλλος, αντιδρά απέναντι στο σωστό, όπως κι αν αντιδρά, τότε είναι λάθος. Αυτονόητα. Διαφωνείς με αυτό που λέω ή με αυτό που κάνω, άρα θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά μου να χαρακτηρίσω τη διαφωνία σου κάπως αλλιώς: επιθετικότητα, κόλλημα, πρόβλημα, εμπάθεια, οτιδήποτε. Χαρακτηρισμοί υπάρχουν. Δεν υπάρχει στα αλήθεια σύνθεση, υπάρχει στα αλήθεια μόνο θέση και αντίθεση. Και βαθμοί υποχωρητικότητας. Κι αν υποχωρείς και δέχεσαι την εφαρμογή μιας λάθος αντίληψης, ποτέ δεν θα δεχθείς και ότι δεν είναι λάθος. Δεν υπάρχει, δεν υπήρχε ποτέ, δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ η κοινή συνισταμένη μέσα από τη συζήτηση. Υπάρχει η αντίληψη η δική σου και η αντίληψη των άλλων. Αν συμπίπτουν είστε όλοι ευτυχισμένοι. Αν δεν συμπίπτουν, από τη στιγμή που αρχίζουν οι διαφοροποιήσεις και οι διαφορετικές οπτικές, τότε αρχίζεις κι εσύ να βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά με τον άλλο για να βλέπει τα πράγματα έτσι, δικαίωμά του βέβαια να τα βλέπει έτσι, αλλά κάτι δεν πάει καλά μαζί του, κάτι έχει, κάτι έχει γαμώτο για να τα βλέπει τα πράγματα έτσι, κάτι έχει μην συμπίπτοντας μαζί σου και το βγάζει, το βγάζει αυτό το πράγμα που δεν μπορεί να κρυφτεί, αυτό το θέμα της αντίδρασης για την αντίδραση, της διαφωνίας για τη διαφωνία, της επίθεσης για την επίθεση. 

3 Comments:

At 10/30/2014 02:07:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Το είδος συζητήσεων στο οποίο αναφέρεσαι υπάρχει και διεξάγεται προκειμένου κυρίως να σχηματίζουν άποψη οι ακροατές. Οι συμμετέχοντες στον διάλογο υπερασπίζονται παθιασμένα τις συνιστώσες θέσεις τους δίνοντας ένα είδος σόου και το συνιστάμενο συμπέρασμα επαφίεται στην ευρύτητα πνεύματος και αντίληψης του ακροατηρίου, ιδίως ηλικίας μεταξύ 14-26 ετών. Έτσι αλλάζουν οι κοινωνίες, αργά και βασανιστικά. Θρησκευτικές πεποιθήσεις, κοινωνικές θέσεις, πολιτικές τοποθετήσεις που κι εμείς εδραιώσαμε εντός μας στα νεανικά μας χρόνια, ακούγοντας αντικρουόμενες πλευρές να ανταλλάσσουν ισχυρές γνώμες και να υπερασπίζονται τις θέσεις τους. Κάποια στιγμή λοιπόν καλείσαι κι εσύ να συμμετάσχεις στο τσίρκο το οποίο κάποτε παρακολουθούσες ως νεαρός θεατής, προς τέρψης νεαρότερου ακροατηρίου.
Που και που πάντως συμβαίνει ένας συνομιλητής να πείσει τον άλλον με επιχειρήματα, αλλά όχι πάνω στην κάψα της αντιπαράθεσης. Πρώτα ο τελευταίος θα επεξεργαστεί την σκέψη για εβδομάδες, μήνες, ίσως και χρόνια. Αλλά από μια ηλικία και μετά δεν συμβαίνει συχνά.

 
At 11/01/2014 06:03:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Συμφωνώ με αυτό που λες και με την ακριβοδίκαιη οριοθέτηση του ποσοστού και με την περιγραφή της συμπεριφοράς μας. Διαφωνώ όμως που δε λες για τη συμπεριφορά αυτών που έχουν πρόσβαση στις πηγές της γνώσης, αυτών που αντί να πιστεύουν γνωρίζουν, αυτών που αντί να φαντάζονται σκέφτονται. Τώρα θα μου πεις γιατί διαφωνώ; Ε να μη δικαιωθεί το ποστ, αλλά να μη ξέρουμε κι εμείς οι πολλοί πως επικοινωνείτε μεταξύ σας εσείς οι λίγοι; Ή μήπως δεν πρέπει να γνωρίζουμε;

 
At 11/02/2014 02:33:00 μ.μ., Blogger J95 said...

Εγώ έχω αλλάξει γνώμη για πάρα πολλά πράγματα επειδή κάποιος μου εξήγησε ότι έκανα λάθος (συχνά με πολύ άσχημο τρόπο).

Ο λόγος που δεν με πείθεις _εσύ_ είναι ότι έχεις άδικο. :)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home