Διαφωνώ με αυτό που λες

Να μην πούμε σε όλες, γιατί θα είναι υπερβολικό. Να πούμε στο 98,9 έως 99,8 τοις εκατό των περιπτώσεων, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι. Οι αντιλήψεις που έχουν οι άνθρωποι για τα πράγματα, για τα όποια πράγματα, για τα πάσης φύσεως πράγματα, δεν είναι στα αλήθεια ούτε επιδεκτικές αλλαγής ούτε ανοικτές σε αντίλογο. Δεκτικός κριτικής στα αλήθεια δεν είναι κανείς. Ο άλλος καλείται να προσυπογράψει την όποια αντίληψη έχουμε, να συμφωνήσει μαζί της, να την επιβεβαιώσει, να τη δεχθεί. Οτιδήποτε διαφορετικό είναι εξ ορισμού ύποπτο. Τις αντιλήψεις μας τις έχουμε γιατί θεωρούμε ότι είναι σωστές. Ειδάλλως δεν θα τις είχαμε, σωστά; Όταν λοιπόν ο άλλος, ο όποιος άλλος, αντιδρά απέναντι στο σωστό, όπως κι αν αντιδρά, τότε είναι λάθος. Αυτονόητα. Διαφωνείς με αυτό που λέω ή με αυτό που κάνω, άρα θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά μου να χαρακτηρίσω τη διαφωνία σου κάπως αλλιώς: επιθετικότητα, κόλλημα, πρόβλημα, εμπάθεια, οτιδήποτε. Χαρακτηρισμοί υπάρχουν. Δεν υπάρχει στα αλήθεια σύνθεση, υπάρχει στα αλήθεια μόνο θέση και αντίθεση. Και βαθμοί υποχωρητικότητας. Κι αν υποχωρείς και δέχεσαι την εφαρμογή μιας λάθος αντίληψης, ποτέ δεν θα δεχθείς και ότι δεν είναι λάθος. Δεν υπάρχει, δεν υπήρχε ποτέ, δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ η κοινή συνισταμένη μέσα από τη συζήτηση. Υπάρχει η αντίληψη η δική σου και η αντίληψη των άλλων. Αν συμπίπτουν είστε όλοι ευτυχισμένοι. Αν δεν συμπίπτουν, από τη στιγμή που αρχίζουν οι διαφοροποιήσεις και οι διαφορετικές οπτικές, τότε αρχίζεις κι εσύ να βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά με τον άλλο για να βλέπει τα πράγματα έτσι, δικαίωμά του βέβαια να τα βλέπει έτσι, αλλά κάτι δεν πάει καλά μαζί του, κάτι έχει, κάτι έχει γαμώτο για να τα βλέπει τα πράγματα έτσι, κάτι έχει μην συμπίπτοντας μαζί σου και το βγάζει, το βγάζει αυτό το πράγμα που δεν μπορεί να κρυφτεί, αυτό το θέμα της αντίδρασης για την αντίδραση, της διαφωνίας για τη διαφωνία, της επίθεσης για την επίθεση.