Άνθρωποι και Σκυλιά

Xθες το πρωί βολτάριζαν μαζί ένα σκυλί κατάμαυρο, με δέρμα άτριχο, αρχετυπικά αδέσποτο, κι ένα αρκετά πιο φλώρικο, εμφανισιακά τουλάχιστον, χρώματος ζαχαρί, με τρίχωμα σαν ξεβαμμένη φλοκάτη, είχε στο λαιμό λουρί, προφανώς πρώην δεσποτευόμενο και προστατευόμενο, τώρα απροστάτευτο, ελεύθερο και, φαινομενικά τουλάχιστον, ωραίο.

Κάνοντας δουλειές, τα πετύχαινα πότε στην μία γωνία, πότε στην επόμενη, αυτά δουλειές δεν είχαν, άλλοτε κυνηγιόντουσαν, άλλοτε καβαλιόντουσαν, άλλοτε απλά προχωρούσαν δίπλα - δίπλα, δίνοντας σου την αίσθηση ότι σχεδόν τα έλεγαν. 

Με την μεσημεριανή μπόρα κάπου θα στάθηκαν για να προφυλαχθούν, λογικά ακόμα δίπλα - δίπλα, για όσο κρατήσει ο σκυλίσιος έρωτάς τους.
Όντας αδέσποτοι σκύλοι καλής συνοικίας διασφάλισαν εν αγνοία τους πως η βροχή θα έμενε βροχή, πως δεν θα τους έπαιρνε κανένα ξαφνικό αστικό ποτάμι, καθώς όλη η πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας θα μπορούσε να συνοψιστεί σε έξι λεξούλες: όπου φτωχός κι η μοίρα του· κι ανάλογα με την κλίμακα της φτώχειας και η κλίμακα της μοίρας, από τον Έμπολα στη Δυτική Αφρική ως τις πλημμύρες στη Δυτική Αττική.
Σήμερα Σάββατο όμως, ο ήλιος ξαναβγήκε πάνω σε ολόκληρη την Αττική, δυτική, ανατολική, κεντρική, νότια και βόρεια, ξαναζεσταίνοντας κυριολεκτικά, αλλά κυρίως μεταφορικά, τους ανθρώπους και τους σκύλους της, τους δεσπότες και τους δεσποτευόμενούς της, τους ερωτευμένους και τους μη της, τους πλούσιους και τους φτωχούς της, και όλες τις ενδιάμεσες ταξικά και συναισθηματικά κατηγορίες της.