Η συγκίνηση μετά τη σιχασιά
Είναι νομίζω αρκετά εύγλωττη η διαφορά που έχει στη συνείδηση του Έλληνα φιλάθλου η εθνική μπάσκετ από την εθνική ποδοσφαίρου. Μολονότι τα τελευταία χρόνια η εθνική μπάσκετ έχει μπόλικες αποτυχίες, ακόμη καταγράφεται στο μυαλό μας ως καλή ομάδα. Και είναι πάντως μια αγαπησιάρικη ομάδα, μια ομάδα με «παικταράδες», μια ομάδα όπου τον υπόλοιπο χρόνο βλέπουμε τα μέλη της να διακρίνονται και να λάμπουν στον διεθνή ανταγωνισμό. Η εθνική ποδοσφαίρου είναι μια ομάδα που αγαπάμε μόνο εάν και εφόσον κερδίζει πράγματα. Και αν το 2004 γνώμη μου είναι πως ο ποδοσφαιρικός πλανήτης δεν είδε μια αμυντικογενή ομάδα την οποία αντιπάθησε, αλλά σε μεγάλο μέρος ταυτίστηκε και φτιάχτηκε με μια ομάδα που πέτυχε έναν από τους πιο βροντερούς σύγχρονους αθλητικούς μύθους, στην πορεία των ετών μετά το 2004 συνέβησαν δύο πράγματα μαζί: η εθνική, εκμεταλλευόμενη το ότι πλέον είχε πάρει πόντους στην παγκόσμια κατάταξη και τοποθετούνταν επικεφαλής ομίλων, πήγαινε μεν με συνέπεια από τη μια μεγάλη διοργάνωση στην επόμενη, αλλά στα περισσότερα παιχνίδια των προκριματικών και στην μεγάλη πλειοψηφία των παιχνιδιών στα τελικά έπαιζε ποδόσφαιρο από μέτριο έως κακό. Έως συχνά απελπιστικά κακό.
Όταν η εθνική μας παίζει άσχημα, και ειδικά όταν παίζει άσχημα σε μεγάλη διοργάνωση, με τη σύγκριση με τα υπόλοιπα παιχνίδια που γίνονται καθημερινά να είναι καταλυτική, δεν παίζει απλά άσχημα, παίζει σαν να μισεί το ποδόσφαιρο. Και μισώντας το, τη μισούν και οι φίλαθλοι παγκοσμίως.
Αλλά όταν την ευνοήσει επιτέλους μια φάση (ένα λάθος στο πλάγιο άουτ των Ρώσων, μια αφηρημάδα του κεντρικού αμυντικού της Ακτής Ελεφαντοστού) κι η μπάλα μπει στο δίχτυ, τότε κάτι παθαίνει και απελευθερώνεται, κι αρχίζει να μην μισεί πια το ποδόσφαιρο, αρχίζει να προσπαθεί να δείξει ότι κι αυτή το αγαπάει κάπως, ότι κι αυτή πάντως ποδόσφαιρο είναι αυτό που παίζει και όχι λογιστική εργασία με στόχο την επίτευξη αποτελέσματος.
Και κάπως έτσι, όταν παύει να σιχαίνεται και η ίδια αυτό που παίζει, αρχίζει να τη γουστάρει και ο εκτός Ελλάδας φίλαθλος, αρχίζει να τη ξαναγουστάρει και ο αιωνίως κακομαθημένος Έλληνας φίλαθλος, κι ας μην έχει Σπανούληδες και Μπουρούσηδες και άλλους παικταράδες, κι ας έχει παίκτες που εκείνο που κάνουν είναι αυτό που μπορούν, δηλαδή να καταθέσουν στο χορτάρι μυαλό, τακτική, ψυχή, υπέρβαση και ναι, και ποδόσφαιρο.
posted by Old Boy @ 1:38 π.μ.
5 comments
5 Comments:
άλλο φίλαθλος, άλλο οπαδός.
άλλο εθνική ομάδα, άλλο σύνθεση ιδιωτικών συμφερόντων.
άλλο άθλημα, άλλο στημένο παιχνίδι.
άλλο αθλητές, άλλο επαγγελματίες παίκτες (δούλοι πανίσχυρων αφεντικών).
Ξενικός
Old Boy, οι Έλληνες φίλαθλοι την Εθνική τη μισούν γιατί είναι ο εύκολος στόχος. Δεν είναι η ομάδα τους. Έχεις ακούσει παρόμοια κριτική για Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό ή δεν ξέρω ποιά άλλη ομάδα σε περίπτωση μεγάλη επιτυχίας; Όχι. Αντιθέτως, είναι πολλές οι δικαιολογίες για το κακό ποδόσφαιρο απέναντι ακόμα και σε μέτριους αντιπάλους. Αλλά η Εθνική δεν έχει οπαδούς, εφημερίδες.
Δεκτόν, στο εξωτερικό δεν τη λατρεύουν. Ακούγονται πολλά σχόλια για την αμυντικογεννή της τακτική. Πουθενά όμως δεν "μισείται" όπως στην Ελλάδα. Εγώ είδα το παιχνίδι αναγκαστηκά από το ESPN. Ναι, στο ξεκίνημα του αγώνα ακούστηκαν κάποια σχόλια για το πως θα βάλει γκολ, αλλά στη συνέχεια και οι δυο οι σχολιαστές ήταν άκρως θετικοί και επέμαν πως η Εθνική ήταν ανώτερη της Ακτής. Στο τέλος δε κανείς δεν αμφισβήτησε το πέναλτι (και ψάχνοντας είδα πως η συντριπτική πλειονότητα του διεθνούς Τύπο την ίδια στάση κράτησε.) Μετά βλέποντας τα σχόλια στα ελληνικά σάιτ "σοκαρίστηκα" με την άποψη περί αντιθέτου, αλλά κατάλαβα τι συνέβη ξαναβλέποντας τις φάσεις σε ελληνική περιγραφή. Ο Σπυρόπουλος, αυτό ο τύπος που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έγινε αθλητικογράφος και όχι συγγραφέας, αφού αυτό που τον νοιάζει είναι ο λυρισμός και όχι να εξηγήσει το παιχνίδι, είπε ότι δεν ήταν πέναλτι. Ναι, δεκτόν, βλέποντας το από μια κάμερα, την κύρια, μπορεί κάποιος να είχε αυτή την εντύπωση. Οι υπόλοιπες όμως δεν άφηναν καμιά τέτοια αμφιβολία (https://www.youtube.com/watch?v=XnxO-rtj25E)
Και να πεις ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική ομάδα που έχει βάλει νερό στο κρασί του θεάματος για να πάρει αποτέλεσμα. Πλέον όλοι σχεδόν που προχώρησαν με τρια φουλ μπακ (η Ελλάδα με δυο!) και ιστορικά έχουν υπάρξει πολύ πιο αμυντικογεννείς ομάδες με τεράστιες επιτυχίες, πχ Ιταλία, Ουρουγουάη, ακόμα αν θέλεις και η Βραζιλία, η τελευταία της επιτυχία ήταν με την πιο αμυντικογεννή ομάδα που κατέβασε. Καταλαβαίνω ότι σε σύγκριση με το μπάσκετ, η Εθνική ποδοσφαίρου μοιάζει αντιπαθυτική, σκέψου όμως πως είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που είναι σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα συνεπής και μέσα στις κορυφαίες του κόσμου. Μπορεί να λατρέψαμε τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, αλλά από άποψη αριθμών το ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν στέκεται ούτε για πλάκα απέναντι στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Υ.Γ. Οκ, τα ελληνικά κανάλια δεν μπορούν να έχουν τα λεφτά ή την ευκολία της γλώσσας που έχει το BBC ή το ESPN για να φέρνουν άτομα όπως ο Μπάλακ, ο Φαν Νίστελροϊ, ο Σολάρι και άλλοι για να κάνουν υψηλού επιπέδου περιγραφές. Αλλά οι Έλληνες δημοσιογράφοι δεν υποτίθεται πως μεγάλωσαν βλέποντας ποδόσφαιρο. Γιατί κανείς δεν ξέρει να εξηγήσει τακτικά το παιχνίδι και όλοι μένουν σε κοινοτυπίες περί ελληνικής ψυχής κλπ. Οι μπασκετικοί (δημοσιογράφοι) αντίθετα γιατί κάνουν πολύ ανώτερες περιγραφές;
Παίζουμε ένα λιαν βαρετό ποδόσφαιρο και γκρινιάζουμε σαν φίλαθλοι αλλά όχι οτι μισούμε και την εθνική μας,έλεος!10 χρόνια επιτυχίες,είναι τυχαίο;Πρφανώς ακολουθούμε το το δόγμα 'ο σκοπός αγιάζει τα μέσα' αλλά μην αυτομαστιγωνόμαστε συνεχώς...
Michael, κι εγώ εκτιμώ πολύ τον γιο Καίσαρη. Με τον Κατσουράνη συμπλέκονται νομίζω δυο πράγματα: ο χαβαλές και το τρολάρισμα, στο οποίο είμαι μέσα και το επικροτώ, αλλά ναι στον πολύ μεγαλύτερο βαθμό υπάρχει κόμπλεξ και κανιβαλισμός και χαιρεκακία.
Για την εθνική μπάσκετ κατά πάσα πιθανότητα δεν διατύπωσα καλά τη σκέψη μου. Δεν ήθελα να πω τι ωραία που είναι που τη γουστάρουμε ό,τι κι αν γίνεται και τι δίκαιη που είναι η δική της αντιμετώπιση σε σύγκριση με την εθνική ποδοσφαίρου. Όχι, συγκριτικά η εθνική ποδοσφαίρου σαφως και αδικείται, κι ενίοτε και κατάφωρα. Προσπαθώ ωστόσο να εξηγήσω το γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά. Στη συνείδησή μας ο Φώτσης και ο Πρίντεζης είναι καλοί παίκτες που ξέρουν μπάσκετ. Κι από την Φιλανδία να χάσουν με κάτω τα χέρια δεν τους θεωρούμε άμπαλους. Αλλά στην εθνική ποδοσφαίρου το τεκμήριο αντιστρέφεται: κέρδισε και φέρε αποτέλεσμα, για να μην κάθομαι να σκέφτομαι πόσο λίγη μπάλα ξέρεις και πόσο αντιτουριστικός είσαι.
Συμφωνώ ότι η αντιμετώπιση απέναντι στις ομάδες μας, και άλλη, και ότι απέναντι στην εθνική είναι πάρα πολύ πιο κακομαθημένη και πάρα πολύ πιο κακόπιστη. Της φερόμαστε σαν να μας χρωστάει, ενώ στις ομάδες μας φερόμαστε σαν να της χρωστάμε.
Μα η εθνική μπάσκετ είναι μια από τις δυνάμεις του ευρωπαϊκου μπάσκετ και σε κάθε διοργάνωση κατεβαίνει με στόχο το μετάλλιο, ανεξάρτητα αν το καταφέρνει η όχι. Είναι κάτι σαν την ποδοσφαιρική Γαλλία (καλά στο περίπου :P ) όχι ο φτωχός συγγενείς που είναι στο ποδόσφαιρο και όσο να πεις όλη αυτή η χρυσόσκονη βαρύνει.
Πάντως για τα βρισίδια που ακούει ο έλληνας φίλαθλος τις τελευταίες μέρες από όλους τους δημοσιογράφους ότι είναι κάφρος αχάριστος άξεστος κ.λ.π έχω να πω ότι είναι μια απαράδεκτη επίθεση προς το κοινό και μάλιστα από αυτούς που ευθύνονται για τον τρόπο που προσλαμβάνουμε το ποδόσφαιρο (τους δημοσιογράφους) και το μόνο που πετυχαίνει είναι να μεγαλώνει την παράνοια που ανθεί.
Αδυνατώ να καταλάβω γιατί είναι κακό ο έλληνας φίλαθλος να είναι απαιτητικός και να θέλει η ομάδα της χώρας του να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο και σύμφωνα με τις ικανότητες της και όχι αυτά τα χάλια που παρουσιάζει κατά καιρούς, όπως γιατί είναι έγκλημα καθοσιώσεως και απάνθρωπο (γιατί ως γνωστόν τα πάντα στον κόσμο είναι άσπρα η μαύρα σύμφωνα με πολλούς δημοσιολόγους) να έχουμε άποψη για την εντεκάδα η το σύστημα της ομάδας είναι και αυτό κομμάτι του ποδοσφαίρου και της πλάκας του.
Στην τελική ακόμη και η μεγαλύτερη αυθεντία στον κόσμο να είναι ο προπονητής και οι παίχτες μας οι καλύτεροι στον πλανήτη έχουμε δικαίωμα να μην είμαστε χειροκροτητές και να διατυπώνουμε διαφορετική γνώμη, είναι άλλωστε συστατικό στοιχείο της γοητείας του ποδοσφαίρου ότι όλοι έχουν γνώμη για αυτό και δικαίωμα να την εκφράζουν.
Πέρα από την πλάκα τις τελευταίες μέρες είναι απίστευτο αυτό που διεξάγεται στα αθλητικά μέσα, με τους αθλητικογράφους να προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο να μας πείσουν ότι όλο το έθνος είναι παρανοϊκό επειδή κάνει κριτική λες και δεν έχει εξ ορισμού αυτό το δικαίωμα και το κάνουν μάλιστα με απίστευτα ολοκληρωτικά επιχειρήματα κάποια στιγμή πρέπει να μπει ένα όριο στο πόσο ποτισμένη είναι η νοοτροπία του δημοσιογραφικού κόσμου από την αρχή που λέει υπεράνω όλων το αφεντικό μου και το συμφέρον του.
Είναι εμφανές ότι είμαι εξοργισμένος και θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη έκθεση αλλά σταματάω εδώ ( :P )
Δημοσίευση σχολίου
<< Home