Με τυραννούν οι ομορφιές

Κυριακή: Οι πρώτες της ώρες. Ποστάρω. Μου δίνει χαρά.

Σάββατο: Παιδιά που τρέχουν σε έναν κήπο. Η τύψη του κήπου. Παιδιά που τρέχουν σε ένα κήπο. Πριν λίγα χρόνια θα ήταν άδειος. Τουλάχιστον απ' τα συγκεκριμένα. Ο χρόνος τρέχει σε έναν κήπο. Με μικρά πόδια, σε μικρά ύψη, με μεγάλα περιθώρια. Ανυπόμονος. Ο χρόνος ένα ήπιο εγκεφαλικό. Υπομονετικός. O χρόνος αστεία για τυφλούς βουλευτές. Καθηλωμένος. Νέα για μωρά ημερών, νέα για μωρά σε κοιλιές. Ο χρόνος που ξεκινά, ο χρόνος στο σκοτάδι της προετοιμασίας. Ποιόν θυμίζουν τα παιδιά μας, ποιόν θυμίζουν οι γονείς μας.

Παρασκευή: Το πρωί βλέπω τον Βασίλη Τζωρτζάτο, το βράδυ τον Κάρολο Παπούλια. Ο Τζωρτζάτος πάει στην τουαλέτα. Όχι μόνος. Με τα αυτόματα και τα γιλέκα και τους σκούφους, τον περιμένουν απ' έξω. Ο Παπούλιας μπαίνει στην αίθουσα. Όχι μόνος. H αντίστοιχη δική του συντροφιά είναι κουστουμαρισμένη, γραββατωμένη και τα όπλα της δεν φαίνονται με γυμνό μάτι. Ο Παπούλιας ανεβαίνει στη σκηνή με την Κλαούντια Καρντινάλε. Ο Τζωρτζάτος κάθεται στο εδώλιο με μια ναρκομανή. Η Καρντινάλε έχει γεράσει φυσικά. Η ναρκομανής πρόωρα. Λέω στον διπλανό μου ότι η Καρντινάλε όπως είναι τώρα μου θυμίζει την μαμά του. Μου λέει ότι όπως ήταν στα νιάτα της του θύμιζε έναν έρωτά του. Στη σκηνή κάποιοι βραβεύονται. Στο εδώλιο κάποιοι δικάζονται.

Πέμπτη: Ένας στίχος του Ελύτη σε αφίσα στο μετρό: «Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα».

Τετάρτη (ή ίσως Τρίτη, δεν θυμάμαι καλά· κάπου ανάμεσα πάντως): Εμείς που μένουμε; «Στο σπίτι». Η Ιωάννα; «Στο τηλένωφο». Ο Γιώργος Παπανδρέου; «Στην τηλεόραση». Ο Ομπράντοβιτς; «Στη γλώσσα σου».

Δευτέρα: Διαζύγιο συναινετικό. Συζήτηση δεύτερη. Η συγκίνηση αυτή τη φορά εσωτερικευμένη. Έχει ΑΤΜ πουθενά εδώ; Έχει. Πληρώνομαι. Η βδομάδα ξεκινά καλά. Φεύγω. Μένουν. Τους αφήνω δίπλα στο ΑΤΜ. Μαζί.