Ο χορός του τρολέ

Η Τάνια δουλεύει ως γκαρσόνα τα τελευταία οκτώ χρόνια. Η Τάνια κρατιέται από την χειρολαβή του όπως πάντα γεμάτου τρόλεϊ. Ο τρολές πέφτει, ο τρολές χάσκει ακανόνιστα και κουρασμένα στον αέρα, θα έχασκε σε σλόου μόσιον και με υπόκρουση το βασικό μοτίβο του σάουντρακ αν ήτανε ταινία, αλλά δεν είναι, και η Τάνια επιτέλους χωνεύει ότι δεν παίζει να κάνει άλλη δουλειά στην ζωή της, επιτέλους χωνεύει ότι δεν δουλεύει ως γκαρσόνα, αλλά ότι είναι γκαρσόνα. Το ίδιο βράδυ, τελειώνοντας την βάρδια της, γυρνά στα τραπέζια που εξυπηρέτησε και χαμογελώντας επαγγελματικά ρωτά «Μπορείτε να με πληρώσετε, γιατί κλείνω ταμείο;». Την επόμενη ημέρα, πηγαίνει στο σπίτι του φίλου της και χαμογελώντας επαγγελματικά τον ρωτά «Μπορούμε να χωρίσουμε, γιατί κλείνω ταμείο;»· και από εκεί καπάκι στο σπίτι του πατέρα της, όπου χαμογελώντας επαγγελματικά τον ρωτά «Μπορείς να με αγκαλιάσεις, γιατί κλείνω ταμείο;»· και από εκεί καπάκι στο νεκροταφείο, όπου στέκεται πάνω από έναν τάφο και χαμογελώντας επαγγελματικά ανακοινώνει σε μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία «Κλείνω ταμείο, μαμά, κλείνω ταμείο»· και από εκεί καπάκι στο διαμέρισμά της, όπου κλείνει μια βαλίτσα, αφήνει την πόρτα όχι απλά ξεκλείδωτη αλλά ανοιχτή και φεύγει.

Από εκεί καπάκι θα πάει κάπου αλλού, μόνο που δεν ξέρω το πού, όπως δεν το ξέρει και εκείνη, καθώς τελευταία φορά την βλέπουμε να βγαίνει από την πολυκατοικία της με μια βαλίτσα στο χέρι, μην έχοντας ιδέα για οτιδήποτε άλλο σχετικά με το μέλλον της, παρά μόνον για το ότι έκλεισε ταμείο.