Δεν έχει τολμήσει άνδρας να μου το κάνει αυτό

Νέο κρούσμα λογοκρισίας. Τελευταίο θύμα της ο πρόλογος της συνέντευξης του Θανάση Λάλα με την Φανί Αρντάν, ο οποίος δημοσιεύθηκε κουτσουρεμένος στο "ΒΗΜΑGAZINO". Αντιγράφουμε κατ'αρχήν από το περιοδικό, τι ακριβώς συνέβη και πως αισθάνθηκε ο Θανάσης όταν συνάντησε τη Φανί:

"Είναι στον κόσμο της, με παρασύρει στον κόσμο της, είναι σαν να είμαστε σε έναν ιδιωτικό κήπο, είναι σαν να είμαστε χρόνια φίλοι και να συναντιόμαστε να τα πούμε λίγο προτού κοιμηθούμε, είναι ολόκληρη παρούσα. Μυρίζει υπέροχα. Διηγείται τη ζωή της όχι μόνο με λόγια αλλά με ολόκληρο το σώμα της ενορχηστρωμένο στην ουσία. Διευθύνει τη γλώσσα κουνώντας τα χέρια της δεξιά, αριστερά. Όταν τη ρωτάω, ψιλοτρώει τα νύχια της. Όταν απαντάει, με όλο το θάρρος που δεν μου έχει δώσει, απομακρύνω με το χέρι μου το χέρι της από το στόμα. Διακόπτει τη διήγηση και μου λέει κατάμουτρα: "Δεν έχει τολμήσει άνδρας να μου το κάνει αυτό". Γελάμε. Μετά μαχαιρωνόμαστε με λέξεις".

Ως εκεί άντεξε το έντυπο. Εκεί όμως που σταματούν τα κατεστημένα ΜΜΕ, τα μπλογκς συνεχίζουν, αντιστέκονται και διασώζουν την αρχή της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών. Ιδού η λογοκριθείσα συνέχεια:

"Με έχεις γεμίσει μαχαιριές" μου λέει. "Πρέπει να επουλώσεις τις πληγές που άνοιξες". Μέσα μου παλεύουν ο επαγγελματίας με τον άντρα. Ο επαγγελματίας χάνει. Χωρίς να συνειδητοποιούμε καλά καλά τι κάνουμε, εγώ κι αυτή, ο άντρας κι η γυναίκα, ο δημοσιογράφος κι η σταρ, αρχίζουμε και γδύνουμε ο ένας τον άλλο. Πρώτη φορά μου συμβαίνει σε συνέντευξη. Ρούχα πεταμένα παντού. Μυρίζει υπέροχα. Είμαστε ολόγυμνοι. Κάνω να πέσω πάνω της. Ουρλιάζει πανικόβλητη και με αποφεύγει τελευταία στιγμή. "Είσαι αίλουρος" της λέω (γέλια). "Προτιμώ να είμαι εγώ από πάνω" μου απαντά. Ενώ λαγνουργεί στην αγαπημένη στάση όλων των γυναικών που έχω γνωρίσει, ξαναρχίζει να τρώει τα νύχια της. "Σταμάτα βρωμιάρα", τη διατάζω. "Δεν έχει τολμήσει άντρας να μου το πει αυτό. Πες μου κι άλλα τέτοια. Με ανάβεις". Δεν βρίσκω κάτι χυδαίο να πω και αρχίζω να την ρωτάω με λύσσα το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό: "Τι θα πει ταλέντο; Λέγε, τι θα πει ταλέντο;". Το κόλπο πιάνει. Έχει μανιάσει. Όσο πιο έντονα δονείται μέσα μου, τόσο πιο απεγνωσμένα τρώει τα νύχια της. Νύχια πεταμένα παντού. Τα έχει φάει όλα, αλλά συνεχίζει απτόητη. Τα δάχτυλά της αιμορραγούν. Μια καυτή σταγόνα αίμα πέφτει πάνω στην κοιλιά μου. Είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της φύσης μου. Ουρλιάζω, ουρλιάζει, κι η γυναίκα της διπλανής πόρτας φωνάζει: "Σκάστε ανώμαλοι, θα καλέσω το εκατό". Δεν το καλεί ποτέ. Η Φανί κουρνιάζει στην αγκαλιά μου, εγώ της βάζω επιδέσμους κι αυτή φορά παιχνιδιάρικα τα γυαλιά μου· της πάνε περισσότερο κι από μένα· της τα χαρίζω. "Θα τα φοράω κάθε απόκριες για να σε θυμάμαι" μου λέει. Μυρίζει υπέροχα. Φεύγοντας, δεν βλέπω και σκουντουφλάω συνεχώς στους τοίχους και τα πορτατίφ. Μα δεν με νοιάζει· είμαι ευτυχισμένος και γελώ εντός παρενθέσεως.

Κυρίες και κύριοι, μια σαγηνευτική γυναίκα, μια μεγάλη ηθοποιός, ένας ζωντανός μύθος: Η Φανί Αρντάν.