Διαφημίσεις

Δυο διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας που συμπίπτουν χρονικά και μια ενδιαφέρουσα αντίστιξη. Στην πρώτη μια χιουμοριστική καρικατούρα ενός μοντέλου γάμου στηριγμένου στην καταπίεση, την επιβολή, την παντόφλα, τον ευνουχισμό. Στη δεύτερη ένα εντελώς ιδεατό πρότυπο ζευγαριού που αρχίζει να φιλιέται από σχεδόν παιδιά και δεν σταματά ούτε στα βαθιά γεράματα. Αν υπάρχει ένα ενδιαφέρον στοιχείο στην πρώτη, είναι πως, πίσω από το στοιχείο της πλάκας, βγάζει πολλή ματαίωση και παράδοση. Αν υπάρχει ένα ενδιαφέρον στοιχείο στη δεύτερη, είναι πως τα φιλιά γίνοται πιο παθιασμένα και οι σκηνές μετατρέπονται σε σεξουαλικές όταν το ζευγάρι γερνάει. Ο ερωτισμός της φθοράς, το γήρας ως σώμα λαγνείας, το βλέμμα που μετά από δεκαετίες μαζί σε κοιτάζει με ακόμη μεγαλύτερη επιθυμία, ακριβώς επειδή είναι ένα βλέμμα εμπλουτισμένο με τις μνήμες από δεκαετίες κοιτάγματός σου, ένα βλέμμα εμπλουτισμένο με μνήμες όσφρησης, αφής, ακοής και γεύσης σου. Απέναντι στην εσκεμμένη ουτοπία της μίας διαφήμισης και την μάλλον αθέλητη δυστοπία της άλλης υπάρχει η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα δεν γίνεται να συνοψίζεται μέσα στο αυτοκίνητο που εκείνος είναι ο παθητικός συνοδηγός και το φτηνό πεδίο βολής, αλλά θα έχει βαλβίδες εκτόνωσης και φυγής. Όπως επίσης η πραγματικότητα κάθε άλλο παρά αποκλείει αυτό το είδος του βλέμματος και του φιλιού, απλά δεν «κόβει» από φιλί σε φιλί, αλλά μεσολαβεί το δικό της σώμα ανάμεσα τους. Αλλά ναι, αν υπάρχει μια πραγματική πραγματικότητα αυτή δεν μπορεί παρά να μας λέει ότι τα πιο ερωτικά χρόνια είναι αυτά που θα είσαι γέρος και θα είναι γριά, όταν η λαγνεία θα είναι πιο γυμνή από ποτέ, πιο ξεδιάντροπη από ποτέ, πιο βαθιά από ποτέ, πιο αληθινή και πιο υπαρξιακή από ποτέ. Ζούμε σωρεύοντας επιθυμία στο βλέμμα.