Εννέα - Δύο

 

Σκεφτόμουν τις προάλλες με τα περί οικονομίας καζίνο και αθέμιτου παιχνιδιού που διακινούσαν οι Σοϊμπλανοί, πόσο βαθιά άδικο έως και εξοργιστικό πρέπει να φαίνεται στον μέσο οπαδό της Μπάγερν να την ανταγωνίζονται και να της παίρνουν τα κύπελλα ομάδες Ρώσων ολιγαρχών, ομάδες που για πάρτη τους έχει χρεοκοπήσει ο Δήμος της Μαδρίτης και ομάδες κατασκευάσματα σεϊχηδων. Σκεφτόμουν πως το οικονομικό fair play που πάει να εφαρμόσει ή έχει ήδη εφαρμόσει με παραθυράκια η UEFA -ούτε ξέρω τι από τα δύο ούτε με νοιάζει, είχα τη λατρεμένη οικογένεια Βαρδινογιάννη στο τιμόνι και την έδιωξα για να φέρω στη θέση της τον παθιασμένο εραστή του Μιχάλη Σαρρή αρχικά και τον μεγάλο ποδοσφαιράνθρωπο Γιάννη Αλαφούζο στη συνέχεια- θα είναι μόνο το πρώτο βήμα και πως σε δεύτερη φάση θα αμφισβητήσουν αναδρομικά με έκτακτο ολονύκτιο σαββατιάτικο γιούρογκρουπ ό,τι κύπελλο έχει κατακτηθεί μέχρι τώρα από ομάδες με ελλειμματικό ισολογισμό ως αποτέλεσμα οικονομικής απάτης. Κι έρχεται αυτό το 9-2 χθες της Μπάγερν να μου φέρει αηδία. Ας μετρήσει σε αντιπαραβολή κανείς τα μεγάλα σκορ που έχει φέρει η Μπαρτσελόνα ή και η Ρεάλ τα τελευταία χρόνια κι ας αναρωτηθεί γιατί αυτές οι ομάδες σταματάνε συνήθως εκεί γύρω στα 5 και μάλλον δεν έχουν βάλει ποτέ 9 γκολ. Να τους είναι άραγε αδύνατο; 

Όταν ξεσπούσε η ελληνική βερσιόν της κρίσης, μου έφταιγε σε ένα ποσοστό η παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα του τρέχοντος καπιταλισμού σε συνδυασμό με τη στάση της Ευρωζώνης, και σε έναν άλλο μικρότερο τα δικά μας χάλια. Δεν ήμουν από αυτούς που τους έφταιγαν σε κάτι οι Γερμανοί. Είχα γράψει μάλιστα εγκωμιαστικό ποστάκι για την Εθνική τους και μέσω αυτής για τη γενικότερη οργανωτικότητά τους. Αν το ποδόσφαιρο είναι ένας ακόμη μηχανισμός αναπαραγωγής στερεοτύπων, το ποστάκι αυτό ήταν μια προσπάθεια να δω στον καθρέφτη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας όχι τα στερεότυπα με τα οποία είχα μεγαλώσει, αλλά την αντίθετή τους όψη.

Τρία χρόνια αργότερα μια γερμανική ομάδα βάζει σε μια άλλη γερμανική ομάδα εννέα γκολ, μόνο το ένα από τα εννέα το έχει πετύχει Γερμανός, κι ακούω ως ηχητικό εφέ μπότες που επελαύνουν, ενώ αόρατα μουστακάκια αρχίζουν να εμφανίζονται σε πρόσωπα Περουβιανών σκόρερ. 

Από αύριο κομμένα μερικά επιδόματα ακόμα στον πολυαγαπημένο ιδιωτικό τομέα, από αύριο ακόμη μικρότεροι μισθοί, κι εγώ αντί να εξακολουθήσω να στραβώνω με όσους στράβωνα (ή μάλλον παράλληλα με αυτούς) στραβώνω με χρονοκαθυστέρηση και με τους Γερμανούς. Ωστόσο ναι, δεν μπορώ να πω πως καταλαβαίνω πια τι ακριβώς γίνεται, δεν μπορώ να δω το μεγάλο σχέδιο πίσω από όλα τα μικρά, ίσως να υπάρχει ίσως και να μην υπάρχει, τα στερεότυπα πάντως είναι πάλι εδώ, δυνατότερα παρά ποτέ, ομαδάρα η Ντόρντμουντ κι είναι δύσκολο να μην γουστάρεις το ποδόσφαιρο που παίζει, θα της δώσω ένα προσωρινό πάσο, αλλά είθε μια από τις πιο διαπλεκόμενες και διεφθαρμένες ομάδες στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, η Γιούβε, να αποκλείσει την ομάδα του Μονάχου, της πόλης τα δικαστήρια της οποίας δεν εξέδωσαν τον Χριστοφοράκο, αλλά εννοείται πως άλλο η διαφθορά των νοτίων κι άλλο η διαφθορά που εξυπηρετεί τις γερμανικές επιχειρήσεις και τη γερμανική μηχανή.

Μπορεί ανεγκέφαλοι κι αμόρφωτοι εικοσάρηδες να χαιρετούν ναζιστικά, αλλά τα εννέα γκολ με τρομάζουν συγκριτικά ακόμη περισσότερο, ίσως γιατί είναι πολύ πιο κοντά στο πρωτότυπο κι ας μην το ξέρουν.  

Μια μέρα θα διαβάζω αυτά τα σχήματα λόγου και θα γελάω, μια μέρα κι αυτό το ποστάκι θα είναι μια ακόμη απόδειξη πως όντως δεν κατάλαβα τίποτα από όλα όσα συνέβαιναν τα χρόνια που άλλαζε η ζωή μας.