Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Κυτταρική Λαχτάρα 1 - Τεχνογνωσία 2

H ιστορία του ποδοσφαίρου μπορεί να έγραψε ότι η Μίλαν πήρε το έβδομο πρωταθλητριών της, αλλά η ιστορία της πόλης θα γράψει ότι τον Μάιο του επτά η Αθήνα είχε μια στενή επαφή τρίτου τύπου με το φαινόμενο «Λίβερπουλ». Ίσως μια μέρα ξεχάσουμε ποιός πήρε το κύπελλο, αλλά πώς να ξεχάσουμε ότι στον τελικό έπαιξε η Λίβερπουλ; Πώς;
Καταρχήν θα το θυμάται η μύτη μας. Η πόλη νοτίστηκε τόσο με μπύρα, που η μπυρίλα διαπότισε κάθε πόρο του δέρματός της. Οι οπαδοί έφυγαν, αλλά η μπυρίλα δεν θα φύγει ποτέ. Πάντα θα μένουν μικρές γωνιές όπου η όσφρησή μας θα συναντά τα ανεξίτηλα αποτυπώματα των Λιβερπούλιανς.
Ντύνομαι στα κόκκινα - πίνω μπύρες - μεθάω - τραγουδάω συνθήματα· δεν ξέρω τι κάνω στην κανονική ζωή μου, αλλά είτε εργάτης είμαι είτε μεγαλοστέλεχος, το πιθανότερο είναι ότι όλο αυτό το σκηνικό είναι η πραγματική κανονική ζωή μου· δεν είμαι ένας υπάλληλος γραφείου, που στην ερώτηση «Τι ομάδα είσαι;» απαντά «Λίβερπουλ», αλλά μάλλον ένας οπαδός της Λίβερπουλ που κάνει και μια δουλειά για να ζήσει· σημασία έχει ότι είμαι Λίβερπουλ: αυτό με οριοθετεί, αυτό με χαρακτηρίζει και όχι το επάγγελμά μου.
Ντύνομαι στα κόκκινα - πίνω μπύρες - μεθάω - τραγουδάω συνθήματα· δεν είμαι τόσο ο Τζων ή ο Φιλ όσο ένας οπαδός της Λίβερπουλ· έχω φορέσει τη στολή μου, το κεφάλι μου έχει έρθει στη σωστή του θέση, μπαίνω στο γήπεδο, είναι όλο κόκκινο, εδώ είμαι, εδώ ανήκω, εδώ έχει μεγαλείο και είμαι τμήμα του, είμαι κομμάτι μεγαλείου, είμαι μέρος της φωνής προς τον ουρανό, έχω ιστορία, έχω μνήμες, γράφω ιστορία, είμαι εδώ, ήμουν εκεί, πάντα ήμουν εδώ, ποτέ δεν θα βαδίζεις μόνη σου, ποτέ.
Δεν υπήρχε ουδέτερος χθες που να μπει στο γήπεδο και να συνεχίσει να είναι ουδέτερος. Μπροστά στο θρησκευτικό φαινόμενο της εξέδρας της Λίβερπουλ, το χτυπητό κοντράστ των Μιλανέζων, που με τον ξενέρωτο ύμνο τους, τις αλήστου μνήμης πλαστικές μπανάνες και την όλη φλώρικη οπαδική τους διαγωγή, έμοιαζαν με ανθρώπους που ήρθαν να παρακολουθήσουν παράσταση, να χαρούν εντός πλαισίου σε περίπτωση νίκης και μετά να επιστρέψουν στην πατρίδα για τζελάτι και έρωτα ραματζότι.
Η ορμή με την οποία εισέβαλαν στη ζωή μας οι οπαδοί της αντικατοπτρίστηκε και στο παιχνίδι της Λίβερπουλ. Ορμή σκέτη, ορμή χωρίς ποιότητα. Μια ομάδα με κυτταρική λαχτάρα πρωταθλητισμού απέναντι σε μια ομάδα με τεχνογνωσία πρωταθλητισμού. Εν αντιθέσει με τους τιφόζι τους, τα γεροντοπαλίκαρα της Μίλαν δεν ξέρουν τι θα πει κορεσμός. Ανατρέποντας τα δεδομένα του σύγχρονου ποδοσφαίρου η Μίλαν παραμένει οικογένεια, μια οικογένεια ευπατρίδων, όπου πας παιδάκι και στα 40 σου σηκώνεις ακόμη κούπες. Κι αν είναι τελικά για κάτι υπόλογος ο Μουρίνιο είναι για το ότι έχει κάνει τριάντα μεταγραφές, που και οι τριάντα μαζί αξίζουν όσο ο αριστερός όρχις του Κακά. Γραφικός - ξεγραφικός, ο Μπερλουσκόνι έχει φτιάξει έναν οργανισμό που δεν χορταίνει να κερδίζει. Αν, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο συμβαίνει και στο μπάσκετ του Παναθηναϊκού, τελικά οι γραφικοί ιδιοκτήτες μπορεί να είναι και υπερεπιτυχημένοι ιδιοκτήτες.
Συγχαρητήρια Μίλαν, αλλά αν ο Κακά ανήκει στον Ιησού, για τους τύπους με τα κόκκινα Ιησούς και Μωάμεθ είναι η ομάδα με τα κόκκινα.

13 Comments:

At 5/24/2007 10:37:00 μ.μ., Blogger 2Σx2 said...

Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα λες περί ομαδικού και οπαδικού dna. Αφήνοντας στην άκρη κάποια πράγματα που με ενόχλησαν, καθώς βρέθηκα στο Σύνταγμα το μεσημέρι του τελικού, πρέπει να πω πως όταν τους είδα να τραγουδάνε εν χορώ για την ομάδα τους μου σηκώθηκε η τρίχα. Πράγματι, αυτά τα πράγματα δεν τα ξεχνάς.

Στο τρένο έπιασα κουβέντα με έναν γηραιό οπαδό της Liverpool. Μου είπε πως ήρθε με δύο πλαστά εισιτήρια, με ρώτησε πως είναι το οακα σαν στάδιο και μου είπε πως στην ανάγκη θα έβρισκε σκάλα για να μπει από πάνω! Και ήταν ένας παππούς άνω των 70 με τη γυναίκα του!

 
At 5/24/2007 10:46:00 μ.μ., Blogger Tin Man said...

Το φαινόμενο Λίβερπουλ και Λιβερπούλιανς το ήξερα έμμεσα, μέχρι χθες. Αν και οπαδός της Λίβερπουλ στο αγγλικό ποδόσφαιρο (από τότε που η ομάδα-μηχανή μπορούσε να σκοράρει at will, κατά βούληση δηλαδή, όπως τόσο εύστοχα το έλεγαν οι άγγλοι σπορτκάστερ τη δεκαετία του ογδόντα ) δεν είχα ποτέ την τύχη να βρεθώ στο Άνφιλντ, και συγκεκριμένα στο ιστορικό πέταλο, το «kop».

Αυτό που έζησα χθες στην Αθήνα ήταν κάτι το μοναδικό. Από τη στιγμή που έφτασα στο σταθμό του τρένου, καθ’οδόν για το γήπεδο. Προσπαθούσα να «πιάσω» τα συνθήματα που τραγουδούσαν με τη δική τους βαριά προφορά. «We took it five times» ήταν εκείνο ακουγόταν συχνότερα, για προφανείς λόγους.

Διάβαζα και τα πανό που είχαν απλώσει σε κάθε πλατεία που περνούσα. «They say we’re not famous anymore» ήταν εκείνο που μου άρεσε περισσότερο, καθώς έδειχνε το παραπονιάρικο πείσμα που φαντάζομαι επικρατούσε στο Άνφιλντ τα πέτρινα χρόνια.

Κατηφορίζοντας από το σταθμό προς το ΟΑΚΑ, περπατώντας μόνος στο κόκκινο ποτάμι, τους ακούω να τραγουδούν ρυθμικά «When the reds walk in..». Δεν κατάφερα να πιάσω τους υπόλοιπους στίχους, αλλά εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν διάλεξαν τυχαία, καθόλου τυχαία, το you'll never walk alone.
Μέσα στο γήπεδο το φαινόμενο μου αποκαλύφθηκε σε όλο του το μεγαλείο. Νομίζω δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη κερκίδα του κόσμου.
Κάθε φορά που τραγουδούσαν τον - μακράν πιο όμορφο στον κόσμο - ύμνο της ομάδας, δεν μπορούσα παρά to sing along, sing along..

 
At 5/24/2007 10:55:00 μ.μ., Blogger squarelogic said...

σας τα ειχα γραψει εγω στο ποστ για τον Τζεραρντ κι ας μην ημουν χτες μεσα....
τσεκαρετε το στο μπλογκ μου.
κριμα που δεν το σηκωσαν!
αλλά απ την αλλη,"επρεπε"για το Μαλντινι και τον Κακά.

Καλα,ολοι μεσα εισασταν?ολοι "βυσματα"?

 
At 5/24/2007 11:30:00 μ.μ., Blogger Lord_Mastihas said...

Κατάφερα να πάρω μια μικρή γεύση μόνο απο την λατρεία για το φαινόμενο
Liverpool όταν βρέθηκα στο Σύνταγμα την Τρίτη το απόγευμα, όπου με θρησεκυτική ευλάβεια έζησα μια απόλυτα γνήσια εκδήλωση πληρους αφοσίωσης σε κάτι που αυτοί θεωρούν( και εγώ χρόνια τώρα) κάτι παραπάνω απο ομάδα...
Στον καθαρά αγωνιστικό τομέα είναι απο τις περιπτώσεις όπου η αόριστη έννοια της "φανέλας" βρίσκει την απόλυτη έκφρασή της...

 
At 5/25/2007 12:24:00 π.μ., Blogger ΠΡΕΖΑ TV said...

Πρεπει να υπηρχε ωραια ατμοσφαιρα στο γηπεδο,αλλα δυστυχως το ποδοσφαιρο παραμενει ποδοσφαιρο...

 
At 5/25/2007 12:31:00 π.μ., Blogger gasireu said...

''τηρουμένων των αναλογιών, .....τελικά οι γραφικοί ιδιοκτήτες μπορεί να είναι και υπερεπιτυχημένοι ιδιοκτήτες.''πως το στριφογύρισες περίτεχνα, πως το έφερες να καταλήξεις στην κορύφωση,την μπηχτή σου, για να πεις τον καημό σου, την έριξες. διπλοπενιές, old boy! :)

 
At 5/25/2007 05:16:00 π.μ., Blogger Man on the moon said...

αν και οπαδος της tottenham σε οτι αφορα το αγγλικο ποδοσφαιρο (της tottenham του αρντιλες, του λινεκερ, του χοντλ, του γκασκοιν, κλπ - ηταν η πρωτη ομαδα που πηρα στο subuteo)το οπαδικο φαινομενο "liverpool f.c" ειναι απιστευτο.

πως μπορεις να μην ριγησεις ακουγοντας το "you'll never walk alone";

ειναι και η κοντρα με το μισητο μαντσεστερ.

δεν πειραζει και ας εχασε. οι οπαδοι της με εκαναν να την αγαπησω.


oh campione...

 
At 5/25/2007 08:37:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Απίστευτη η ιστορία του παππού με τα πλαστά. Επρεπε να τους είχες πάρει φώτο, και να βάζαμε το παλιό logo η Λίβερπουλ δεν θα πεθάνει ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη. Ναι, όλοι βύσματα είσαστε, άκου όλοι μέσα. Αυτό δεν είναι κοινωνικό blog, είναι χώρος συνάντησης πιστονιών, γαλιστί το βύσμα. Τι κρίμα, όμως, που δεν ήμουν :-((

 
At 5/25/2007 10:25:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αν εξαιρέσει κανείς την ατμόσφαιρα η οποία όντως ήταν special και ας λέει ο old-boy τα - γνωστά - δικά του (ναι μεν... άλλα) κατά τα άλλα διαισθάνομαι ότι σας έτσουξε λιγουλάκι.
Θα θέλατε μάλλον η κούπα να είναι κόκκινη...δια ιστορικούς λόγους. Ε΄τότε να την παίρνουν και οι γαύροι κάθε χρόνο χωρίς μπάλα, για ιστορικούς λόγους. Μια να την παίρνει ο Υφαντής. Μια ο Γιούτσος. Να φέρουμε και τον Λοσάντα καμιά βόλτα, κ.ο.κ.
Βέβαια το να παίρνει ο γαύρος του κούπα για ιστορικούς λόγους είναι πολύ πιο σοβαρός λόγος, απο το να την παίρνει έτσι όπως την παίρνει.
Πάντως, εγώ έζησα μια μεταφυσική εμπειρία αυτή την περίοδο.
Λόγο δουλειάς ανεβοκατεβαίνω μπροστά απο το Καλλιμάρμαρο και ξαφνικά προχθές ήρθα φάτσα - κάρτα με τον Ζιζού.
Για την ακρίβεια εκείνη την ώρα λόγω συνωστισμού στο σημείο βρήκα το φανάρι πράσινο, ξέρετε αυτό που είναι αμέσως μετά το Καλλιμάρμαρο για να περνά ο κόσμος, και πάτησα λίγο γκάζι μπας και γλυτώσω λίγο την κίνηση...και κόντεψα να τον πατήσω.
Μάλλον τον έφερναν από το Ζάππειο στο Καλλιμάρμαρο και τον περνούσαν πεζό αέρα και έτσι έπεσα πάνω του.
Κάτι μου πέταξε στα γαλλικά, αλλά δε γαμιέται. Αφού γλύτωσα τις κουτουλιές είμαι ο καλύτερος.
gs

 
At 5/25/2007 10:47:00 π.μ., Blogger adaeus said...

Ολα καλά, αλλά το απίστευτο σκουπιδομάνι και κατουρλιό που άφησαν στο Σύνταγμα δεν παίζεται.

 
At 5/25/2007 05:51:00 μ.μ., Blogger neutrino said...

δεν τους προλαβα δυστυχως στα μεθυσμενα προεoρτια, γιατι κατεβηκα αθηνα μολις χτες. τους εβλεπα ροδοκοκκινους και χαρουμενους με τα σορτσακια τους οπως εβγαινα απο το μετρο και τους χαιρομουνα. σαν να ειχαν παρει 8 champions league!
και το καλυτερο, το βραδυ, στου Ψυρρη να κυκλοφορουν και να τραγουδανε ασταματητα. (μια μερα ΜΕΤΑ τον τελικο παντα). Κατα τη 1 ηταν καμια 150αρια κοκκινοι εξω απο τον Μπαιρακταρη, ειχαν στησει μια σημαια και τραγουδουσαν ασταματητα (δεν καταλαβα τι ελεγε το συνθημα, ηταν στη μελωδια του "οε οε οε σας γ****με μες στο παλε" του μπασκετοπαναθηναικου και ξεχωρισα μονο ενα "Τζεραρντ" και ενα "Τσαβι Αλονζοου"). στις 4 που ξαναπερασα απο το ιδιο σημειο, ειχαν μεινει μια 30αρια και συνεχιζαν με αμειωτο παθος.
απολαυστικοι μπεκρουλιακες απο το Λιβαποουλ!!

 
At 5/25/2007 06:04:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

«αν και οπαδος της tottenham σε οτι αφορα το αγγλικο ποδοσφαιρο της tottenham του αρντιλες, του λινεκερ, του χοντλ»
Τώρα μιλάς σωστά :))
GS, ο άνθρωπος που παραλίγο να πατήσει τον Ζιντάν.
«Καλα,ολοι μεσα εισασταν?ολοι "βυσματα"?»
Έλα ντε.

 
At 5/29/2007 11:02:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Και από την άλλη μεριά του πετάλου..

http://farm1.static.flickr.com/203/519535976_a8ad87e070.jpg?v=0

Προσκυνώ :)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home