Η κατάλυση

Σε ακραίες καταστάσεις, οι κανόνες του θεάματος δεν νιώθουν και τόσο καλά, ο θεατής δεν αρκείται στον ρόλο του και περνά επιθετικά στη σκηνή.

«Εμείς στην ανεργία κι εσείς μες στη χλιδή, τιμήστε το τριφύλλι, τελειώνει η υπομονή», έλεγε το πανό στην αρχή του αγώνα και το σύνθημα στη διάρκειά του. Όσο για το ντου στο τέλος του, προφανώς και δεν ήταν ένα ταξικό ντου, αλλά it is in the humble opinion of this narrator, ότι δεν ήταν κι ένα αμιγώς οπαδικό ντου. Αν κερδίζαμε κανείς δεν θα μπούκαρε, αν δεν είμαστε άθλιοι φέτος κανείς δεν θα μπούκαρε, ωστόσο το ντου φάνηκε να είχε λίγο και τη διάσταση του συνθήματος. Εξίσου προφανώς, αν προλάβαιναν θα κοπανούσαν το ίδιο ή και περισσότερο με τους δικούς μας τους παίκτες του Ολυμπιακού Βόλου, που όλοι μαζί πρέπει να παίρνουν λιγότερα από τον Σισέ (παλίκαρος κανονικός, ήταν ο μόνος που δεν έτρεξε να φύγει), τον οποίο πιθανότατα δεν θα χτυπούσαν, εκτιμώντας το ότι σε αντίθεση με τους συμπαίκτες του αυτός φαίνεται να σέβεται και τους κανόνες του θεάματος και τα λεφτά που παίρνει. Ωστόσο υπήρχε και κάτι το διαφορετικό. Η εξέδρα δεν ήταν η συνήθης απογοητευμένη εξέδρα των φανατικών που κάνει την απογοήτευσή της χουλιγκανισμό. Ήταν μια εξέδρα που έβαζε την απογοήτευση που της προξενούσε η ομάδα της σε ένα γενικότερο πλαίσιο, που φαινόταν να βλέπει εκτός από την μικρή εικόνα του γηπέδου και την μεγαλύτερη. Σαν ο οπαδός να μην ήταν μόνο οπαδός αλλά και άνθρωπος που πρέπει να τα βγάλει πέρα στην υπέροχη νέα Ελλάδα που χτίζεται και σαν ο ποδοσφαιριστής να μην ήταν απλά ένας ποδοσφαιριστής που δεν αποδίδει τα αναμενόμενα, αλλά ένας ευνοημένος της κοινωνίας του θεάματος που δεν φαίνεται να έχει συναίσθηση πως όταν αλλάζουν οι κανόνες με τους οποίους ζούσε ως τώρα μια κοινωνία, αλλάζει και το αυτονόητο δέος απέναντί του και μετατρέπεται σε μια πολύ πιο ρεαλιστική και απομυθοποιημένη σχέση. Έτσι η εικόνα που λίγες δεκάδες οπαδοί χυμάνε σε 22 ποδοσφαιριστές που ως τώρα παρακολουθούσαν, μου μοιάζει περισσότερο κοντινή με την εικόνα του παρά λίγο λιντσαρίσματος του Χατζηδάκη, παρά με τις συνήθεις εικόνες οπαδικής βίας. Από την άλλη διόλου δεν αποκλείω να τα έχω δει όλα αυτά σε μια προβολή του μυαλού μου και το σκηνικό που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου να μην είναι παρά το μυριοστό επεισόδιο ανομίας και ξέφραγου αμπελιού της υπέροχης παλιάς Ελλάδας. Μην μπορώντας να δω με σιγουριά ούτε το παρόν, αφήνω να δει το μέλλον κάποιος αρμοδιότερος.

"Things are going to slide,

slide in all directions

Won't be nothing,

nothing you can measure anymore"